Αριστερή Ενότητα Φιλοσοφικής

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Με αφορμή το φετινό Athens Pride που έγινε το Σάββατο 8 Ιουνίου
( ‘’ Ο δρόμος έχει τη δική μας ιστορία’’) σκεφτήκαμε να αναλύσουμε περαιτέρω τόσο το γεγονός καθεαυτό όσο και την ευρεία διάσταση που έχει λάβει σήμερα.

Αφετηρία των Pride αποτελούν τα γεγονότα του Stonewall όπως αυτά συνέβησαν στη Νέα Υόρκη το 1969. Εκείνη την περίοδο η παρενόχληση, ο εκφοβισμός και τα χτυπήματα σε ομοφυλόφιλα και τρανς άτομα διαμόρφωναν την καθημερινότητα τους. Μετά από μια σειρά σκληρών επιθέσεων της αστυνομίας στο gay-trans bar “stonewall” στις 28 Ιουνίου αλλά και παρόμοιων περιστατικών σε αντίστοιχα μπαρ της περιοχής με πρόφαση την παράνομη πώληση αλκοόλ, ακολούθησαν τα πρώτα καλέσματα της gay και της trans κοινότητας σε μαζικές συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια για την ομοφυλοφυλική απελευθέρωση. Το πρώτο σύγχρονο queer κίνημα διεκδίκησε προστασία στον εργασιακό χώρο, άρση της ατυνομικής βίας εναντίον τους, ανάκληση των νόμων περί σοδομισμού και νομοθεσία κατά των διακρίσεων.

Όλα αυτά οδήγησαν στην λεγόμενη ‘πορεία του Stonewall’ που πραγματοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο σαν διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των διακρίσεων και της βίας, καθιστώντας τη τo πρώτο gay pride .

Όπως ήταν αναμενόμενο το γεγονός αυτό γνωστοποιήθηκε και εκτός των ΗΠΑ και απέκτησε φήμη και δυναμική. Πορείες και εξεγέρσεις βλέπουμε να ξεσπούν σε πολλά μέρη του κόσμου. Ο Ιούνιος έχει ανακηρυχθεί ως μήνας υπερηφάνειας του lgbtq+, και συγκεκριμένα η 28η Ιουνίου είναι η ΛΟΑΤΚΙ+ pride day.

Για να φέρουμε όμως τα πράγματα στην ελληνική πραγματικότητα είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι τα πράγματα σήμερα εξακολουθούν να μην είναι ρόδινα. Ο ρατσισμός, η κακία, η περιθωριοποίηση και πολλές φορές η απειλή και η βία ( λεκτική και σωματική) κυριαρχούν. Η διαφορετικότητα τίθεται στο στόχαστρο και αποτελεί αντικείμενο κριτικής και κακοπροαίρετων συμπεριφορών.
Τα άτομα που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα δέχονται επικρίσεις, πιέσεις και δεν έχουν την ελευθερία να αναπτύξουν τις προσωπικότητές τους όπως αυτά επιθυμούν.

Έρχονται καθημερινά (και ειδικά σε περιόδους pride) αντιμέτωπα με επιχειρήματα όπως ‘’ας κάνουν ό,τι θέλουν αλλά σπίτι τους!’’ και ‘’ δεν είμαι ρατσιστής αλλά μου ταράζουν την αισθητική’’ , που ανοίγουν τον μονόδρομο της απόκρυψης των ‘θέλω’ τους.

Ακόμα και σήμερα η κριτική που δέχονται από διάφορες κοινωνικές ομάδες (πολλές φορές κι από την αριστερά) έχει στόχο να αποθαρρύνει και να μειώσει το κίνημα.

To Pride δίνει χώρο σε τέτοια άτομο να εκφραστούν και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Φέτος, γιορτάστηκαν τα 50 χρόνια από τις εξεγέρσεις του stonewall, ενώ ταυτόχρονα αφιερώθηκε στη μνήμη του δολοφονημένου Ζακ/Zackie.

Αναλύοντας βέβαια τα πράγματα βαθύτερα, τα ερώτηματα που μας γεννιούνται όμως είναι τα εξής:

Μόνο τον Ιούνιο μπορούν να πάρουν το βήμα; Μόνο τον Ιούνιο τους αποδεχόμαστε;

Πού είναι οι υπόλοιπ@ όλο τον χρόνο; Αυτ@ που τον Ιούνιο ασπάζονται το γκλίτερ και βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας ελευθερία και ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ.
Εταιρείες που χρηματοδοτούν την πορεία του Ιουνίου – ως μικρή επιχορήγηση υποστήριξης- αλλά τον Φεβρουάριο ή τον Σεπτέμβρη αδρανούν (στην καλύτερη των περιπτώσεων)για τα δικαιώματά τους.

Εκτός από την εικόνα της υποστήριξης που μεταδίδεται στο pride από χιλιάδες ανθρώπους, βλέπουμε κι άλλη μια πραγματικότητα. Η εμπορευματοποίηση των pride (εταιρείες που παράγουν προιόντα με πολύχρωμες σημαίες, gay/trans positive διαφημίσεις τον μήνα του pride κλπ) και η εκμετάλλευση της ανάγκης για υποστήριξη με συμφεροντολογικούς σκοπούς (πχ από πολιτικούς που προσπαθούν να δείξουν ένα καλό πρόσωπο), μονοπωλούν την πορεία σε σημείο που ένα μεγάλο μέρος της κοινότητας αναρωτιέται αν αξίζει να πάει. Χαρακτκριστική ήταν και φέτος η παρουσία πολιτικών που καταψήφισαν πριν μερικά χρόνια την υπογραφή για σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών!

Η αριστερή ενότητα είναι έμπρακτα δίπλα στο “διαφορετικό” και αγωνίζεται για ίση αντιμετώπιση σε κοινωνικό και εργασιακό χώρο ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα, σεξουαλικότητα κοκ. Ανησυχούμε, ωστόσο, για το αποτέλεσμα ενός pride που άθελα του ταυτίστηκε με τον καπιταλισμό και τον άκρατο φιλελευθερισμό.

Εναλλακτικά, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και τη συλλογική διεκδίκηση των δικαιωμάτων στους δρόμους. Επιτυχημένο παράδειγμα αποτελεί το αυτοοργανωμένο pride που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη θεσσαλονίκη από άτομα και συλλογικότητες της πόλης (φέτος έγινε το 3ο), ανεξάρτητο από χορηγούς και απόλυτα δημοκρατικό στον συντονισμό του. Θεωρούμε σημαντικά τέτοιου είδους εγχειρήματα που μόνο σκοπό έχουν τον αγώνα ενάντια στο σκοτάδι της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας, της περιθωριοποίησης.

Εμείς θα συνεχίσουμε σε αυτόν τον αγώνα, και δε θα κλείσουμε τα μάτια μπροστά στην εμπορευματοποίηση της διεκδίκησης βασικών δικαιωμάτων! Κανείς/καμία δεν πρέπει να φοβάται λόγω του φύλου και της σεξουαλικότητας του/της, κανείς/καμία δεν πρέπει να κρύβεται! 

Τα δικαιώματα κερδίζονται στους δρόμους, ούτε με χορηγούς ούτε σε διαδρόμους!