Ας φέρουμε το Σύνταγμα στις Σχολές

Γιατί η πλειοψηφία των φοιτητών δεν ενδιαφέρεται για τις συλλογικές διαδικασίες του Συλλόγου της;

Tου Θανάση Παππά (συμμετέχει στην Αρ.Εν. Νομικής)

Οι αντιδράσεις στο σχέδιο Αθηνά μας έδωσαν την ευκαιρία να ξανασκεφούμε τις διαδικασίες και τον τρόπο οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος. Σε μια εποχή που η κοινωνία μετασχηματίζεται δραστικά, άλλοτε προς προοδευτική και άλλοτε προς αντιδραστική κατεύθυνση, το φοιτητικό κίνημα φαίνεται, δυστυχώς, όχι μόνο να βρίσκεται σε μια φάση αποτελμάτωσης, αλλά παρουσιάζεται να χάνει ολοένα και περισσότερες δυνάμεις. Η διαπίστωση αυτή μας δημιουργεί την υποχρέωση, μακριά από έναν καταγγελτικό περί πάντων λόγο, να δούμε και τις δικές μας ευθύνες ως φοιτητική αριστερά για αυτή την πορεία.

Οι φοιτητές φαίνεται να ελκύονται όλο και λιγότερο από τις δομές του φοιτητικού κινήματος. Λίγοι συμμετέχουν στις συνελεύσεις, λιγότεροι στις πορείες, ακόμα λιγότεροι στις δράσεις της (αν και όποτε αποφασίζεται) κατάληψης. Πέρα προφανώς από τις ευθύνες που μπορεί να έχουν οι για χρόνια καθεστωτικές παρατάξεις στα Πανεπιστήμια, πρέπει να εξετάσουμε κι εμείς τη δική μας συμβολή στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Συμβολή που προφανώς δεν έχει σχέσεις με τις προθέσεις μας, οι οποίες μπορεί να είναι οι καλύτερες, αλλά έχει σχέση με το πώς και τι πολιτική κάνουμε. Γιατί, λοιπόν, η πλειοψηφία των φοιτητών δεν ενδιαφέρεται για τις συλλογικές διαδικασίες του Συλλόγου της;

Μια εύκολη αλλά απλοϊκή απάντηση είναι ότι λόγω της οικονομικής κρίσης, οι φοιτητές βάζουν σε απαρέγκλιτη προτεραιότητα τα μαθήματα και τις σπουδές τους καθώς είναι δυσβάσταχτη για αυτούς η υπέρβαση των προβλεπόμενων ετών φοίτησης. Αυτό το επιχείρημα θα ήταν σωστό( ισχύει φυσικά εν μέρει), αν αγνοούσαμε μια τάση που εμφανίστηκε στην κοινωνία πριν από δύο χρόνια, μια τάση που ξανάβαλε την πολιτική στο προσκήνιο. Ο λόγος για το κίνημα των πλατειών. Ένα κίνημα που έδειξε την επιθυμία των ανθρώπων να μιλήσουν, να φωνάξουν, να εκφράσουν την αντίθεση τους προς την πολιτική που εξαθλίωνε τη ζωή τους. Ένα κίνημα που ξανάβαλε τη δημοκρατία στο προσκήνιο τόσο μέσα από το αίτημα να ακουστεί η φωνή του πλήθους στους από πάνω όσο και μέσα από την αμεσοδημοκρατική συνέλευση που συγκροτήθηκε. Ένα κίνημα που έδωσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να εκφραστούν και να θέσουν ένα πολιτιστικό αντιπρόταγμα κόντρα στο κυρίαρχο βιοπολιτικό υπόδειγμα,βασικά στοιχεία του οποίου είναι η απεμπόληση κάθε ίχνους πολιτικής ενεργοποίησης και η σύνδεση του ελεύθερου χρόνου με τις καταναλωτικές δραστηριότητες.

Γιατί, λοιπόν, ο φοιτητής που συμμετείχε στη συνέλευση του Συντάγματος αδιαφορεί για τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου του; Μα γιατί εν τέλει αδυνατεί να εκφραστεί εκεί! Η φοιτητική αριστερά, έχοντας κακώς συλλάβει μία από τις παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος, την αντίληψη για την πρωτοπορία, έχει τρόπον τινά καταλάβει το δημόσιο χώρο και του έχει επιβάλει τις δικές της δομές και διαδικασίες. Δομές και διαδικασίες που άλλοτε μπορεί να ήταν θετικές και προωθητικές, αλλά που σήμερα αδυνατούν να προσελκύσουν τους φοιτητές δίνοντάς τους τον λόγο να εκφράσουν τη δημιουργική τους παρόρμηση. Αδυνατούν να ικανοποιήσουν το αίτημά τους για πραγματική συμμετοχή και διάλογο.

Ορισμένοι θα ισχυριστούν ότι έτσι γίνεται πολιτική, ότι χρειάζεται δηλαδή ένα πολιτικό υποκείμενο που θα καθοδηγεί τις μάζες προς τη σωστή κατεύθυνση. Ευτυχώς, η φοιτητική καθημερινότητα μας προσφέρει ένα παράδειγμα στο τώρα που αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Το παράδειγμα αυτό είναι το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία συντρόφων και συναγωνιστών στην αρχή της χρονιάς, και λειτουργεί με επιτυχία μέχρι και σήμερα, εμπνέοντας πολλούς φοιτητές που μέχρι τότε απείχαν από συλλογικές διαδικασίες να εκφραστούν μέσα από ένα κατεξοχήν πολιτικό και πολιτιστικό εγχείρημα. Μέσα στο κυλικείο αυτό βρήκαν βήμα πολλά άτομα που αποθαρρύνονταν από τις μέχρι τότε “συλλογικές” διαδικασίες του Συλλόγου.

Η επιτυχία του εγχειρήματος έδειξε ότι οι οργανωμένες αριστερές πολιτικές συλλογικότητες, τουλάχιστον στα Πανεπιστήμια, δεν πρέπει να έχουν ως ρόλο να καθοδηγούν από το χέρι τους φοιτητές, ούτε να τους υποδεικνύουν το “αληθινά κινηματικό”, αλλά απλώς να τους δίνουν το ερέθισμα για να προχωρούν οι ίδιοι πολλά βήματα παραπέρα. Γιατί αυτή οφείλει να είναι η πρακτική μας προσέγγιση, αν πιστεύουμε ότι ο σοσιαλισμός είναι μια ενδεχομενικότητα ,μια τάση στην τωρινή κοινωνία για δημοκρατία, ελευθερία και αυτοκυβέρνηση των μαζών και όχι μια έτοιμη συνταγή, ένα προεπεξεργασμένο υπόδειγμα στο οποίο θα μας οδηγήσουν κάποιοι πεφωτισμένοι.

Οφείλουμε λοιπόν να πράξουμε απο αύριο. Να ανανεώσουμε τον τρόπο διεξαγωγής των Γενικών Συνελεύσεων, να εμβαθύνουμε τα δημοκρατικά τους χαρακτηριστικά. Να δώσουμε όχι μόνο τυπικά αλλά και ουσιαστικά λόγο σε όλους τους φοιτητές. Έτσι θα ανασυγκροτήσουμε τις Γενικές Συνελέυσεις, έτσι  θα φτιάξουμε δημιουργικές διαδικασίες που θα παράγουν νέες σκέψεις και πρωτότυπες ιδέες. Και τότε μόνο  το φοιτητικό κίνημα θα μπορέσει να βγει από το βούρκο της αδράνειας και της εμμονής σε αναχρονιστικές αντιλήψεις όπου έχει κόλλησει.

πηγή: red notebook