Καμιά ανοχή στις επιθέσεις στα στέκια, στις καταλήψεις και στους ελεύθερους χώρους

Τα χαράματα της Κυριακής 16/12 ομάδα τραμπούκων που περιφέρεται στα Εξάρχεια εισέβαλε στο πάρτι της Αριστερής Ενότητας Φοιτητών του Πολιτικού της Νομικής, που γινόταν στην Κατάληψη της Τσαμαδού 15. Αφού έκαναν τους συνηθισμένους τσαμπουκάδες, πετώντας μάλιστα στο χώρο σπρέϊ πιπεριού επιτέθηκαν με κτηνώδη τρόπο στους/στις παρευρισκόμενους-ες, τραυματίζοντας κάποιους από αυτούς. Στο πλευρό των τραμπούκων έσπευσαν 30-40 όμοιοί τους, αρκετοί από αυτούς με κράνη και πτυσσόμενα γκλομπ, που άρχισαν να χτυπούν όσους είχαν απομείνει στον πεζόδρομο. Μέλη του Στεκιού Μεταναστών που παρενέβησαν για να σταματήσει αυτό το αίσχος δέχτηκαν επίσης επίθεση από τα φασιστοειδή, κάποια από τα οποία έβριζαν χυδαία το Στέκι, το Δίκτυο και την Αριστερά, υποδυόμενοι τους αναρχικούς.

Είναι η πολλοστή φορά που ορδές κανιβάλων επιτίθενται σε φοιτητικά πάρτι αριστερών παρατάξεων, όπως και σε διάφορες κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες του κινήματος. Αυτή η αθλιότητα πρέπει να σταματήσει τώρα και τούτο αποτελεί ευθύνη όλων των χώρων που δρούμε στα Εξάρχεια.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΝ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Στέκι Μεταναστών

Αριστερή Ενότητα Φοιτητών

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τα κεκτημένα δικαιώματα τόσων χρόνων σε εργασία,υγεία και παιδεία έχουν πάψει εδώ και αρκετό διάστημα να είναι αυτονόητα. Τα τελευταία τρία χρόνια ιδιαίτερα, με την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις των ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ, ΔΗΜΑΡ ένα καθεστώς επισφάλειας και ανελευθερίας τείνει να εδραιωθεί σ’ όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας. Παράλληλα με το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου οικοδομείται ήδη από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το μοντέλο του ευέλικτου εργαζομένου, σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και ενάντια στις ανάγκες των πολλών.


Το νέο νομοσχέδιο καταργεί το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου (συγγράμματα, σίτιση, στέγαση) καθώς και την αυτονομία της ακαδημαϊκής κοινότητας αφού διαλύει όλες τις διαδικασίες που έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα ( Γενικές συνελεύσεις, διοικητικά συμβούλια,σύγκλητος) σε επίπεδο καθηγητών και φοιτητών και άρα τον ουσιαστικό διάλογο μέσα στις σχολές. Τη διοίκηση του πανεπιστημίου αναλαμβάνει τώρα ένα συγκεντρωτικό Συμβούλιο Διοίκησης που αποτελείται κυρίως από εξωπανεπιστημιακούς.


Στόχος του φοιτητικού κινήματος ,και πριν από αυτό όλων των φοιτητών, δεν θα πρέπει να είναι μόνο η ανατροπή του υπάρχοντος νόμου και των πολιτικών που τον υποστηρίζουν αλλά και η επαναλειτουργία των φοιτητικών συλλόγων μέσω της ενεργής συμμετοχής μας στις Γενικές Συνελεύσεις και στις υπόλοιπες διαδικασίες του. Έτσι η κουβέντα γύρω απ τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα θα διαχέεται σ’ όλους τους φοιτητές και θα μπορούν να προκύπτουν αντιπροτάσεις και πρωτοβουλίες από τα κάτω με στόχο το αντιπαράδειγμα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Επιπλέον οι Γ.Σ αποτελούν το μεγαλύτερο όπλο των φοιτητών αφού μέσα από αυτές δεν καλούνται απλά να ενημερωθούν ή να συζητήσουν για τα τρέχοντα ζητήματα του Συλλόγου αλλά και να νομιμοποιήσουν ή να απορρίψουν τις αποφάσεις άλλων οργάνων –όπως τα Διοικητικά Συμβούλια των φοιτητών και των καθηγητών.


Σε ενιαίους Φοιτητικούς Συλλόγους ,όπως αυτός της φιλοσοφικής, η Γ.Σ αφορά όλα τα τμήματα της σχολής και πολλές φορές λειτουργεί αποθαρρυντικά και μη δημιουργικά για τα μέλη της αφού μπορεί να θεωρούν ότι δεν συμμετέχουν με ίσους όρους στη συζήτηση. Αυτό θα μπορούσε να λυθεί είτε μέσα από διάσπαση τους ενιαίου συλλόγου σε τμηματικούς(πχ φοιτητικός σύλλογος ΦΠΨ) και θα διευκόλυνε κατά πολύ τη συζήτηση μεταξύ των φοιτητών του κάθε τμήματος –κάτι που επιτυγχάνεται μόνο από καταστατική συνέλευση, δηλαδή συνέλευση που προϋποθέτει το ½ των εγγεγραμμένων στο Σύλλογο - είτε μέσα από την ενεργότερη συμμετοχή των φοιτητών στις διαδικασίες του συλλόγου. Για τη δημιουργία ενός πανεπιστημίου που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας και στο όραμα μας χρειάζεται να παρεμβαίνουμε με την άποψη μας σ’ όσες λειτουργίες διαμορφώνουν την καθημερινότητα μας μέσα στις σχολές και να διεκδικούμε το διάλογο για όσα ζητήματα αφορούν τη κοινωνία και το ρόλο μας σε αυτή. Η νεολαία –και ειδικά η νεολαία που σπουδάζει- έπαιζε πάντα κυρίαρχο ρόλο στα κινήματα των καιρών της, ριζοσπαστικοποιώντας τη κοινωνία και διεκδικώντας ένα μέλλον απαλλαγμένο από τη κουλτούρα του συντηρητισμού και του αυταρχισμού και δομημένο πάνω σε συλλογικές και προοδευτικές αξίες. Στη σημερινή συγκυρία με την αυταρχικοποίηση, τη καθημερινή τρομοκρατία από τα ΜΜΕ, το κρατικό εκφασισμό και τη νεοναζιστική κουλτούρα να κερδίζουν έδαφος πρέπει να αντιστρέψουμε τη κατάσταση μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους. Ξεκινώντας από το άσυλο μπορούμε να προβάλλουμε τις ιδέες μας, να συζητήσουμε και να απαντήσουμε σε όσα περιορίζουν τις ελευθερίες μας και να κάνουμε τα πανεπιστήμια από προπύργια της εντατικοποίησης παράγοντες εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, πυρήνες αλληλεγγύης και αντίστασης ,πεδίο διεκδίκησης.


ΓΙΝΕΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ- ΔΙEΚΔΙΚΕΙΣΤΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ!

να τσακίσουμε το φασισμό και στις σχολές

Επόμενος στόχος: διοικητικοί υπάλληλοι ΕΚΠΑ

Στα πλαίσια της εφαρμογής του Μνημονίου 3, κυβέρνηση και Τρόικα συμφώνησαν να γίνουν 150 χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο τομέα μέσα στην επόμενη τριετία. Αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι κάθε μήνα από δω και πέρα θα χάνουν τη δουλειά τους, σε μια περίοδο όπου η ανεργία σκαρφαλώνει κάθε μήνα, με τους άνεργους να ξεπερνούν κατά πολύ το  1.000.000. Ενόσω τα ψέματα και οι εκβιασμοί συνεχίζονται, το πανεπιστήμιο περνάει την δικιά του βαθιά και δομική κρίση, η οποία πηγάζει σαφώς από την επιβολή των μνημονιακών επιταγών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και συμπυκνώνεται στον νόμο Αρβανιτόπουλου. Πολλά ΑΕΙ της χώρας υπολειτουργούν, κάποια ΤΕΙ έχουν ήδη αναστείλει την λειτουργία τους, ενώ οι περικοπές στις παντός είδους φοιτητικές παροχές (συγγράμματα- σίτιση- στέγαση) αποτελούν μια πραγματικότητα οδυνηρή και δυσβάσταχτη. 

Στο όνομα της κρίσης και της σωτηρίας της χώρας, η τρικομματική κυβέρνηση επιχειρεί να εξαφανίσει και το παραμικρό ίχνος δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, να ξεπουλήσει την ιδιοκτησία του πανεπιστημίου. Η στοχευμένη υποχρηματοδότηση φέρνει όμως, παράλληλα με την υποβάθμιση της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, και απολύσεις εργαζομένων στο πανεπιστήμιο, των διοικητικών δηλαδή υπαλλήλων αυτού. Μόνο στο ΕΚΠΑ απαιτείται να πραγματοποιηθούν 250 απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων ,πράγμα που πρακτικά σημαίνει, περαιτέρω υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του πανεπιστημίου. Έτσι ανοίγει ο δρόμος ώστε από το 2013 όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ να χάνουν τη δουλειά τους. Η κυβέρνηση, λοιπόν, σε συνδυασμό με τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολών βάζει ως στόχο τη μείωση στο 1/3 των εργαζομένων, των φοιτητών και των καθηγητών.Οι εργαζόμενοι του ΕΚΠΑ έχουν ήδη ξεκινήσει τις κινητοποιήσεις από τις 12/11 με επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες, καλώντας ταυτόχρονα σε κοινές δράσεις όλους τους φοιτητές του ΕΚΠΑ αλλά και τους υπόλοιπους εργαζόμενους απ’όλα τα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αντιστέκονται μαζικά και οργανωμένα στο μέτρο της διαθεσιμότητας και παράλληλα ζητούν την ακύρωση του νόμου Αρβανιτόπουλου. Η συγκρότηση ενός ευέλικτου δημόσιου τομέα, με εκκαθαρίσεις όσων «περισσεύουν», με περικοπές μισθών και ανύπαρκτες συντάξεις, περνάει και μέσα από τη δική μας σχολή. Δεν είναι κάτι που αφορά γενικά και αόριστα τους εργαζόμενους. Είναι αυτό που απειλεί να εξοντώσει ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά στην ακαδημαϊκή μας ζωή.

Όμως, όπως σε αυτούς περικόπτουν μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα σε εμάς περικόπτουν ήδη συγγράμματα και σε μεγάλο βαθμό σίτιση και στέγαση . Όλα αυτά δεν είναι παρά η εξειδίκευση της μνημονιακής πολιτικής της λιτότητας στον εκάστοτε χώρο. Τώρα είναι η ώρα να δώσουμε με αποφασιστικότητα τον αγώνα για την ανατροπή του νόμου 4093, αλλά και συνολικά της μνημονιακής πολιτικής του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού που επιδιώκει την υπέρβαση της κρίσης πάνω από τα πτώματά μας, λεηλατώντας τη ζωή μας. Για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας μας πρέπει άμεσα να τον συντονίσουμε με αυτόν των εργαζομένων στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Οι διοικητικοί υπάλληλοι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Πανεπιστημίου και πρέπει οι φοιτητικοί σύλλογοι να σταθούν και να συνεισφέρουν στον αγώνα που έχουν ξεκινήσει. Είναι χρέος μας το φοιτητικό κίνημα να ενωθεί με τον αγώνα που δίνουν για να καταφέρει να μπλοκάρει την κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου αλλά και το σύνολο της μνημονιακής πολιτικής. Η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα του Μνημονίου συνιστά την ολοκληρωτική υποθήκευση του μέλλοντος μιας γενιάς που οδηγείται στην αμάθεια και την ανεργία. Καμία περικοπή στις φοιτητικές παροχές. Να μην αφήσουμε να απολυθεί ένας εργαζόμενος. Να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, να αγωνιστούμε για το αυτονόητο, τις ζωές μας !!!