Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας




Mέσα στο διάστημα από το 1ο μνημόνιο, οι συγκυβερνήσεις με βασικό κορμό τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξαπολύουν μια σφοδρή επίθεση ενάντια στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία, σύμφωνα με τις επιταγές των ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, σε μια προσπάθεια να μετατρέψουν τη δομική κρίση την οποία διανύει το καπιταλιστικό σύστημα σε ευκαιρία για την επέκταση της εξουσίας των δυνάμεων του κεφαλαίου και της αγοράς σε βάρος των υποτελών τάξεων. Πρόκειται για μια επίθεση που διαπερνάει όλο το φάσμα της ζωής μας σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο, που εντείνει την καταπίεση και την εκμετάλευση, τις ταξικές αντιθέσεις . Οι μισθοί βρίσκονται κάτω από το όριο της εξαθλίωσης χωρίς να προσφέρουν τη δυνατότητα να καλύψουν ακόμα και τις πιο βασικές μας ανάγκες, η ανεργία χτυπάει κόκκινο, ειδικά για τη νεολαία που αγγίζει το 60%, ενώ το κράτος πρόνοιας που αποτέλεσε τη βάση του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου δείχνει να καταρρέει, μαζί με τις συλλογικές συμβάσεις και τα κεκτημένα πολύμορφων κινημάτων. Αυτό έχει και ως αποτέλεσμα η κυβέρνηση, με κύριο εκφραστή τη ΝΔ, να υιοθετεί μια ακροδεξιά ατζέντα που ξεκινάει από τη διαπόμπευση των οροθετικών και τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών και φτάνει μέχρι τις επιτάξεις των απεργών, τις επιθέσεις σε καταλήψεις, άσυλο και ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, τις εκατοντάδες συλλήψεις μετά από κινητοποιήσεις και γενικότερα την καλλιέργεια του μετεμφυλιακού κλίματος. Με αυτόν τρόπο η κυβέρνηση δίνοντας πάτημα και στη φασιστική απειλή της Χ.Α. προσπαθεί να κάμψει τις κοινωνικές αντιστάσεις που έχουν αναδειχθεί και να καταστήσει ηγεμονική την αντίληψη της υποταγής, του αυταρχισμού, του ατομισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Είναι φυσικό λοιπόν πως και ο χώρος του πανεπιστημίου θα δεχόταν επίθεση με την ανάλογη ένταση. Πρώτα ο νόμος Διαμαντοπούλου με την επικαιροποίησή του από τον Αρβανιτόπουλο ορίζει αυτήν την αυταρχική δομή των Συμβουλίων Διοίκησης που καταργούν το χαρακτήρα του αυτοδιοίηκητου και της δημοκρατίας, διοικώντας το πανεπιστήμιο σύμφωνα με τα συμφέροντα και την αντίληψη των δυνάμεων της αγοράς και των πολιτικών τους εκφραστών. Το ν+2 κάνει ακόμα πιο εντατικοποιημένο το κλίμα της φοιτητικής καθημερινότητας, ο περιορισμός σε σίτιση-στέγαση-συγγράμματα εντείνει το οικονομικό αδιέξοδο και όλα αυτά συμπληρώνονται με την κατάργηση του ασύλου προκειμένου να εξαλειφθεί ο ελεύθερος χώρος εντός του πανεπιστημίου και οι αντιστάσεις του φοιτητικού κινήματος. Σε αυτήν την κατεύθυνση και το σχέδιο Αθηνά εξισώνει τα δημόσια πανεπιστήμια με τα ιδιωτικά κολέγια, δίνει τη δυνατότητα ιδιωτικές επιχειρήσεις να ιδρύονται εντός του πανεπιστημίου, συγχωνεύει και καταργεί τμήματα, μειώνει τους-ις εισακτέους-ες, περιόριζει περαιτέρω τη χρηματοδότηση, εισάγει κατευθύνσεις και κύκλους σπουδών (άρα δίδακτρα), σπάει τα ενιαία πτυχία και ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και την εκμετάλευσή της από τις επιχειρήσεις.

Παρόλα αυτά το φοιτητικό κίνημα ανέπτυξε σπουδαίες αντιστάσεις και κατάφερε να δώσει απάντηση, τη στιγμή μάλιστα που το συνολικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση. Εμβληματικός είναι ο αγώνας που δώσαμε ως φοιτητικός σύλλογος Φιλοσοφικής καθώς επαναφέραμε τις συλλογικές διαδικασίες και πρακτικές, πήραμε αγωνιστικές αποφάσεις, οργανώσαμε πλήθος κινητοποιήσεων, συντονιστήκαμε και βρεθήκαμε με τις υπόλοιπες σχολές στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια και καταφέραμε τα ξενόγλωσσα τμήματα και το πρόγραμμα ψυχολογίας να εξαιρεθούν, με το τελευταίο να γίνεται αυτόνομο. Το τελικό σχέδιο Αθηνά που ψηφίστηκε αναφέρεται σε πολύ λιγότερα τμήματα από αυτά που προέβλεπε συνιστώντας μια πολιτική ήττα της κυβέρνησης που αποφασίζει και διατάζει. Παρόλα αυτά βάζει αυτόν το χαρακτήρα για το πανεπιστήμιο που καμιά σχολή δε θα παραμείνει ανεπηρέαστη και έτσι τα αντανακλαστικά μας καλούνται να είναι οξυμένα.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνουν ξεκάθαρες οι ευθύνες που φέρουν οι κυρίαρχες κυβερνητικές παρατάξεις, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Είναι αυτές οι δυνάμεις που ενώ η καθημερινότητα των φοιτητών γίνεται ολοένα και πιο καταπιεστική και δυσβάσταχτη αρκούνται στο να οργανώνουν πάρτυ και εξόδους στα μπουζούκια και να στήνουν το πελατειακό τους σύστημα. Βέβαια ποτέ δε συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου την ώρα μάλιστα που η ΔΑΠ καυχιέται πως είναι πρώτη δύναμη, ενώ χωρίς να έχει εμφανιστεί σε καμία συνέλευση και κινητοποίηση (άλλωστε τι να πει; ότι συμφωνεί με το σχέδιο της κυβέρνησής τους;) έβγαλε ανακοίνωση πως χάρις στο δικό της αγώνα εξαιρέθηκε η φιλοσοφική!; Να τελειώνουμε λοιπόν μια και καλή μαζί τους και με την αντίληψη που φέρουν στις σχολές!  

Παράλληλα πρέπει να αναλογιστούμε και να συζητήσουμε συλλογικά τις προβληματικές που αναδείχθηκαν από τις συλλογικές μας διαδικασίες ώστε στη συνέχεια να κινηθούμε ακόμα πιο μαζικά, αγωνιστικά και ενωτικά. Κυρίαρχη έκφανση των Γενικών Συνελεύσεων ήταν πως η υπάρχουσα δομή και διαδικασία αδυνατεί να εκφράσει το μεγαλύτερο μέρος του φοιτητικού σώματος και να εμπλέξει ένα αγωνιστικό δυναμικό. Είναι πολύ βασικό να δούμε πως η υπάρχουσα δομή μπορεί να εμπλουτιστεί από τις δομές άμεσης δημοκρατίας όπως εμφατικά μπήκαν από τα νεότατα κοινωνικά κινήματα (λαϊκές συνελεύσεις, πλατεία Συντάγματος, αυτοργανωμένα εγχειρήματα κλπ) ώστε αυτή η διαδικασία δε θα δίνει απλά το λόγο σε κάθε φοιτητή-τρια αλλά θα προωθεί και την αποτύπωση της συμβολής του σε αποφάσεις και δράσεις. Ως αριστερή συλλογικότητα  η οποία στον πυρήνα της δράσης της έχει την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, την επαναοικειοποίηση της πολιτικής από τους-τις φοιτητές-τριες , την εξυγίανση και τον εκδημοκρατισμό των γενικών συνελεύσεων και την ενότητα τις αριστεράς έχουμε επιλέξει να ανοίξουμε συντεταγμένα στο σύλλογο αυτήν τη κουβέντα με συγκεκριμένες προτάσεις που βάζουν μια διαφορετική κουλτούρα δημοκρατίας, μαζί και ισότιμα με όσους-ες φοιτητές-τριες έχουν εμπλακεί σε αυτήν την κουβέντα με τις δικές τους προτάσεις. Σε αντίθεση με αυτή τη λογική, τόσο το ΜΑΣ/ΠΚΣ/ΚΝΕ επιλέγει να φτιάχνει παράλληλες διαδικασίες που αποδυναμώνουν την ισχύ του συλλόγου, δρουν διασπαστικά ενώ μένουν σταθεροί-ές στην επιλογή της απομόνωσης και της συνεργασίας μόνο με τον εαυτό τους, όσο και η ΕΑΑΚ αρκείται σε μια διαδικασία που μπορεί να «ελέγχεται» από την ίδια, αναπαράγoντας λογικές πρωτοπορίας και ιδιοκτησιακής αντίληψης του συλλόγου, προτείνοντας ένα αναποτελεσματικό φοιτητικό κίνημα αποκομμένο απ’ τους κοινωνικούς αγώνες και την Αριστερά  χωρίς να αναζητεί τον τρόπο ώστε όλοι-ες οι φοιτητές-τριες να βγουν πραγματικό στο προσκήνιο.

Είναι πολύ βασικό να δούμε ακόμη πως επανιδρύουμε την έννοια της κοινότητας εντός των σχολών, πώς κάνουμε κομμάτι της καθημερινότητάς μας τη συλλογική πρακτική, δηλαδή αυτήν την πρακτική με την οποία έχουμε καταφέρει και ξανακαταφέραμε να νικήσουμε. Με το τρίπτυχο της αλληλεγγύης-αυτοργάνωσης-αξιοπρέπειας με συνισταμένη την αντίσταση θα μπορέσουμε να δομήσουμε μια νέα κουλτούρα εντός των φοιτητικών συλλόγων, να φτιάξουμε αυτές τις δομές (π.χ. δίκτυα αλληλεγγύης, αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία) που μπορούν και δίνουν στο σήμερα απαντήσεις στις υλικές μας ανάγκες αλλά βάζουν και την αντίληψη μας για την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Όλα αυτά λοιπόν μαζί με τις εμπειρίες του φοιτητικού κινήματος θα γίνουν ο χάρτης μας για το πανεπιστήμιο που οραματιζόμαστε, το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Το αίτημα αυτό θα πρέπει να συνδέσουμε με τους κοινωνικούς αγώνες που διεκδικούν να ρίξουν αυτήν την κυβέρνηση και να ανατρέψουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που στήνουν στο σήμερα τους ζωντανούς πυρήνες αντεξουσίας,  μέχρι τη νίκη! Είναι αυτοί οι αγώνες που εκφραστής τους καλείται να είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς που θα βάλει τέλος στις μνημονιακές πολιτικές, σε μια διαδικασία σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και διεύρυνσης της εξουσίας των από κάτω. Ένα αίτημα για αριστερή κυβέρνηση που προέκυψε και ριζοσπαστικοποιείται μέσα από την συμμετοχή της ριζοσπαστικής αριστεράς σε όλους τους αγώνες, το κάλεσμα για ενότητα των αγώνων, την οργανική της σύνδεση με τα κινήματα, την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της νεολαίας, τον έντονο κοινωνικό πειραματισμό, την κοινωνική της γείωση με την αντίληψη του εαυτού της ως κομμάτι της κοινωνικής κίνησης, παράλληλα με ένα πρόγραμμα που συγκρούεται με τα συμφέροντα των λίγων, φέρει τους αόρατους στην επιφάνεια και τους υποτελείς στο προσκήνιο. Να χτίσουμε λοιπόν το δρόμο της ανατροπής και στις σχολές μας!






  •   Στις 17 Απρίλη συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές του συλλόγου μας   



  • Στηρίζουμε την Αριστερή Ενότητα ως τη συλλογικότητα της αντίστασης, της ενότητας του αγώνα, της πραγματικής δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της αυτοργάνωσης.


"Και να γιατί είμαι το πνεύμα της ανταρσίας, στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται...
Είμαι κάθε φορά το μέλλον"
                                                            Κ. Βάρναλης





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου