Να μη συνηθίσουμε την καταστολή!

H στάση απέναντι στην απεργία της ΟΛΜΕ  απ τη κυβέρνηση μόνο έκπληξη δε μας προκαλεί. Ακολουθώντας το δρόμο του αυταρχισμού που χάραξε με την επίστράτευση των ναυτεργατών και των εργαζομένων του μετρό η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ δείχνει ξεκάθαρα ότι κοινωνικοί αγώνες και διεκδικήσεις δε χωράνε στα σχέδια της  να διαλύσει τη χώρα και να επιφέρει την κοινωνική εξαθλίωση. Τους τελευταίους μήνες με έναν πρωτάκουστο ακροδεξιό βηματισμό η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά, αφού η κυβέρνηση υιοθετεί ολοκληρωτικά μέσα καταστολής με το σπάσιμο απεργιών, τις τυφλές συλλήψεις, τους ξυλοδαρμούς και τα χημικά προσπαθώντας να ποινικοποιήσουν τους κοινωνικούς αγώνες και να σπάσουν το «τσαμπουκά» των πληττόμενων στρωμάτων. Παρόλα αυτά αναπτύσσονται σε ολόκληρη τη χώρα αντιστάσεις, τόσο σε σχέση με τα μέτρα λιτότητας που παίρνει η κυβέρνηση όσο και ως απάντηση στον κοινωνικό εκφασισμό.

Στο στόχαστρο με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο μπαίνει η παιδεία και πιο συγκεκριμένα η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και οι καθηγητές. Έτσι, για ακόμη μια φορά, απέναντι στις δίκαιες κοινωνικές διεκδικήσεις, για μια αξιοπρεπή, δημόσια και δωρεάν παιδεία, η κυβέρνηση επιλέγει την καταστολή, επιτάσσοντας χιλιάδες εργαζόμενους-ες πριν καν αποφασίσουν την απεργία, ποινικοποιώντας ουσιαστικά τη σκέψη και τα φρονήματα.

Με το χρονικό των επιστρατεύσεων γίνεται σαφές ότι η μνημονιακή πολιτική και η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας μέσω, εκτός των άλλων, και ολοκληρωτικών μέσων καταστολής των απεργιών δεν έχουν τέλος, ποινικοποιώντας κάθε μορφή αντίστασης και καθιστώντας το δόγμα της «τάξης και ασφάλειας» μια κανονικότητα.  Σειρά έχουν οι καθηγητές, ένας κλάδος που ήδη με τις συνεχείς μειώσεις μισθού έχει πληγεί καθοριστικά και εξακολουθεί να πλήττεται. Η ιδεολογική επίθεση τόσο κεντρικά από την κυβέρνηση όσο και μέσω των ΜΜΕ, συντέλεσαν στην παρανόηση των αιτημάτων της ενδεχόμενης απεργίας των καθηγητών. Τα τελευταία διατυμπάνισαν πως οι τεμπέληδες και ιδιοτελείς καθηγητές εξεγείρονται για να μην αναγκαστούν να διδάξουν δύο παραπάνω ώρες, κατασκευάζοντας τον εσωτερικό εχθρό εντός του κοινωνικού σχηματισμού. Στην πραγματικότητα όμως η αύξηση του ωραρίου κατά δύο ώρες έχει συνέπειες οι οποίες δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές και για τις οποίες οι καθηγητές συζητούν το ενδεχόμενο της απεργίας. Έτσι, όσοι καθηγητές δεν μπορούν να συμπληρώσουν τις δύο επιπλέον ώρες στο σχολείο στο οποίο ήδη βρίσκονται, θα μετατεθούν κατά τρόπο που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν καθόλου τις ανάγκες τους, ενώ παράλληλα, πολλοί αναπληρωτές καθηγητές που θα… «περισσεύουν» θα βρεθούν προ της απόλυσης, συνεχίζοντας μια πολιτική που ελέγχει και ορίζει τις ζωές μας. Και όλα αυτά όταν πολλά σχολεία συγχωνεύονται και η δημόσια παιδεία συρρικνώνεται.

Η κυβέρνηση ακόμα περισσότερο, ενώ αποτελεί τον θύτη για την καταπιεστική και εξοντωτική διαδικασία των πανελληνίων, για τη συρρίκνωση και την υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου, για το 60% της ανεργίας στην νεολαία και τη συνεχή καταστολή των αναγκών, στήνει την ιδεολογική της προπαγάνδα μέσω της θυματοποίησης των μαθητών, ψυχολογικοποιώντας την πολιτική. Οι μαθητές και οι μαθήτριες θα πρέπει σε αυτό το μέλλον της αβεβαιότητας να απαντήσουν όπως στην απεργία εντός των πανελληνίων το 1988, με συνελεύσεις, συλλογικότητα, καταλήψεις, συναυλίες και ένα κίνημα αλληλεγγύης στον αγώνα των καθηγητών τους.

Επιπλέον, μεγάλη πίεση θα πρέπει να ασκηθεί στα μεγάλα συνδικάτα της χώρας καθώς δε μπορούν να αρνούνται να πάρουν αγωνιστική θέση μετά από 4 επιστρατεύσεις, να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην απεργία και στους συλλογικούς αγώνες, να αγωνιστούν για να πέσει αυτή η ακροδεξιά κυβέρνηση της λιτότητας και του αυταρχισμού. Παράλληλα ευθύνες καλείται να αναλάβουν και οι δυνάμεις του ΚΚΕ, που επιλέγουν μια μικροαστική αφήγηση ενάντια στην απεργία εντός των εξετάσεων, αδυνατώντας να δώσουν απάντηση στο αδιέξοδο της νεολαίας και των εργαζομένων. Οι ίδιοι-ες καθηγητές-τριες μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις θα πρέπει να επιλέξουν το σχέδιο πάλης που θα ακολουθήσουν, παίρνοντας τις ζωές τους στα χέρια τους και καλώντας ολόκληρη την κοινωνία να υπερασπιστεί το δικαίωμα όλων μας στην παιδεία, τις κοινωνικές ανάγκες, στην αξιοπρεπή εργασία. Σε αυτό το πλαίσιο και οι φοιτητές-τριες καλούνται να μπουν σε αυτόν τον αγώνα, χτίζοντας ένα σημείο ενότητας ενάντια στην επίθεση στην παιδεία, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους σε ολόκληρη την κοινωνία που πλήττεται, ενωμένοι και ενωμένες σε ένα νεολαιίστικο ριζοσπαστικό κίνημα. Με ένα ισχυρό λοιπόν κοινωνικό κίνημα και σε οργανική σύνδεση με τη ριζοσπαστική αριστερά η οποία διεκδικεί την κυβέρνηση για να εκφράσει τη συλλογική άρνηση της πολιτικής που εφαρμόζεται, να επανεφεύρει τη δημοκρατία και τη συλλογικότητα μέσα από την κοινωνική κίνηση και πάνω στη λογική της συμμετοχής, της αυτενέργειας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, η κοινωνία μαζί με τις ανάγκες της να βρεθεί στο προσκήνιο και να πάρει την πολιτική στα χέρια της. Και τότε «της γενιάς μας τα πολυτεχνεία»  θα διεκδικούν την αυτοθέσμιση των υποτελών, την επανανοηματοδότηση των αναγκών μας, ένα νέο μοντέλο οργάνωσης της συλλογικής μας ζωής.