Κείμενο συμβολής της ΑΡ.ΕΝ Φιλοσοφικής Αθήνας στο Πανελλαδικό διήμερο της ΑΡΕΝ

Όλες πάνω, κάτω κανείς!

( Κείμενο συμβολής της ΑΡ.ΕΝ Φιλοσοφικής Αθήνας )

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας προκύπτει σε μια κρίσιμη περίοδο για το φοιτητικό και κοινωνικό κίνημα. Το διήμερο εκτός από μια τυπική οργανωτική διαδικασία καλείται και να ανταποκριθεί σε ορισμένες κοινωνικές αναγκαιότητες. Η επίθεση στην εργασία, παράλληλη και αλληλοεξαρτώμενη από την επίθεση στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, χρήζει άμεσης και δυναμικής απάντησης. Το νεοφιλελέυθερο οικονομικό μοντέλο συναρθρώνεται με βιοπολιτικά χαρακτηριστικά που ανοίγουν και διευρύνουν ένα πεδίο σύγκλισης μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και ολοκληρωτικών πρακτικών. Οι άνθρωποι που αντιστέκονται καταστέλλονται από το καθεστώς όχι πια μόνο με όρους πολιτικούς αλλά και στην απλώς έμβια διάσταση τους. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι πνιγμοί στα σύνορα, οι βασανισμοί των συλληφθέντων, η διάλυση των δικαιωμάτων στην υγεία δείχνουν τη διάθεση της κυβέρνησης να διαχειριστεί τις ζωές των ανθρώπων ώστε να ελέγχει και να πειθαρχεί τη δράση τους. Παράλληλα, παρατηρείται μια ιδεολογική αντεπίθεση μιας δεξιάς (της σαμαρικής πτέρυγας της ΝΔ κυρίως) που λαμβάνει νέα χαρακτηριστικά και «εκδικείται» για τα όσα δικαιώματα είχαν κατακτηθεί στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Τα ίδια χαρακτηριστικά εξειδικέυονται και στο πανεπιστήμιο αφού αυτό αποτελεί μέρος της κοινωνίας. Η νεοφιλελεύθερη λογική του «εξορθολογισμού» και του τεχνοκρατισμού εισβάλλει στο δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο καταργώντας αυτόν ακριβώς τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα και ιδιωτικοποιώντας σταδιακά μία μία τις πτύχες του. Σ’ αυτό το πλαίσιο υπό την εργαλειακή αντίληψη για τη γνώση, οι ανθρωπιστικές σπουδές δεν είναι αρκετά κερδοφόρες ώστε να είναι χρήσιμες. Πλάι σ’ αυτό και γι’ αυτό, η πειθάρχηση διά της εντατικοποίησης του προγράμματος σπουδών καθιστά το χρόνο και τις δυνάμεις των φοιτητριών ελέγξιμες και διαχειρίσιμες. Στο ιδεολογικό κομμάτι, προωθείται το ιδεολόγημα του ατομικού δρόμου που προστάζει τη συμμόρφωση στο τρίπτυχο σχολείο – πτυχίο – δουλε(ί)ιά και άρα την απαξίωση της πολιτικής και της συλλογικής κουλτούρας.

Ο ατομικός μονόδρομος, αγκαλιασμένος με τη λογική της ανάθεσης και φυόμενος στο άγονο έδαφος της κρίσης εκπροσώπησης, απονεκρώνει τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου. Με τέτοιες διαδικασίες είναι σαφές ότι το φοιτητικό κίνημα δεν έχει προοπτικές ενεργοποίησης και υλοποίησης των στόχων του. Αντίθετα, κυριαρχείται από λογικές ανάθεσης και «πεφωτισμένων» πρωτοποριών. Θέση μας είναι ότι για τη μαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος καθίσταται απαραίτητη η αναβάθμιση των ποιοτικών χαρακτηριστικών του, δηλαδή η δημοκρατική και συμμετοχική οργάνωση της βάσης του. Σ’ αυτή τη λογική, η δημιουργία νησίδων άμεσης δημοκρατίας, προβολών του μέλλοντος καινούριου κόσμου στο παρόν, ουτοπιών του τώρα, θα εκτοπίσουν την υπάρχουσα δυστοπία. Φτιάχνουμε παντού δομές αλληλεγγύης, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, πυρήνες αυτοοργάνωσης με στόχο την επικράτηση του ανθρωπολογικού τύπου του μέλλοντος (π.χ. Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Φιλοσοφικής). Οι γενικές συνελεύσεις και πάσης φύσεως συλλογικές διαδικασίες θα επανανοηματοδοτηθούν και θα αναζωπυρωθούν ξανά. Όλα αυτά αποτελούν μια πτυχή του πανεπιστημίου των αναγκών μας, το οποίο εκτός από ανάγκες υλικές, όπως σίτιση και στέγαση, περιλαμβάνει και ανάγκες για συλλογικότητα, δημοκρατία και δημόσια σφαίρα.

Παρατηρούμε ότι η δυναμική της ΑΡΕΝ δεν είναι ανάλογη της κοινωνικής παρουσίας και δράσης της αριστεράς. Αυτό οφείλεται ίσως και σε ορισμένες δομικές παθογένειες. Τουτέστιν, παρότι θεωρείται συστατικό στοιχείο και γοητευτική ιδιομορφία των σχημάτων η αυτονομία και η ζύμωση, δε γίνεται ευρέως σεβαστή. Συχνά η οργανωτική ιδιοτέλεια επισκιάζει τη συντροφική αλληλεγγύη και την κουλτούρα ζύμωσης και διαλόγου, η οποία χαρακτηρίζει- ή τουλάχιστον θα έπρεπε - την ΑΡΕΝ. Η ανασυγκρότηση των συντονιστικών της ΑΡΕΝ που τον πυρήνα τους θα αποτελούν τα ίδια τα σχήματα, αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τον εκδημοκρατισμό των δομών μας. Μέσα από συχνότερες οριζόντιες διαδικασίες σε επίπεδο πόλης και ιδρύματος θα μπορούσαν και με μια χρονικώς ορισμένη κυκλικότητα τα ίδια τα σχήματα να αναλαμβάνουν τον συντονισμό και τη δικτύωση των σχημάτων μας.

Αρκετά προβληματική είναι και η διαδικασία με την οποία αποφασίζαμε τουλάχιστον ως σήμερα στις πανελλαδικές μας διαδικασίες. Αν και δεν υπήρχε ομοφωνία εντός του σχήματος μας,  εντούτοις στα γενικά πλαίσια της αντίληψης που έχουμε διαμορφώσει για τον δημοκρατικό χαρακτήρα της λειτουργίας μας, προκρίνουμε το ένα σχήμα- μία ψήφος ως το πιο κομπλέ*. Κι αυτό, γιατί με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει σύνθεση και πολιτική ζύμωση  εντός του εκάστοτε σχήματος, η μία ψήφος ανά σχήμα μπορεί να εκπροσωπήσει όλες τις φωνές κι όλες τις διαφορετικές απόψεις που τυχόν υπάρχουν μέσα σ’ αυτά. Βέβαια πρόκειται για μια πρόταση που χρήζει περαιτέρω συζήτησης και εξειδίκευσης εντός της διαδικασίας και προφανώς θεωρούμε πως δεν «εξαντλείται» μέσω αυτού η δημοκρατία, την οποία αντιλαμβανόμαστε ως μια διαρκή διαδικασία ρήξεων και υπερβάσεων. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως, στην πανελλαδική διαδικασία  της ΑΡΕΝ θα παίρνουν πολιτική θέση τα ίδια τα σχήματα ως συλλογικότητες και όχι συγκεκριμένα άτομα και προσωπικότητες. Η ΑΡΕΝ της συμμετοχής και της δημοκρατίας μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο από τα κάτω, δηλαδή από τα ίδια τα σχήματά μας.

*Ύφος είναι η διαφορά:
  ένας τρόπος να κάνεις,
  ένας τρόπος να είσαι.
            Τσαρλς Μπουκόβσκι

      

                                                           ΑΡΕΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ