Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Κείμενο συμβολής της Αρ.Εν Φιλοσοφικής στη ΓΣ του συλλόγου στις 15/10/2014

Και κάπως έτσι ξεκινά μία νέα χρονιά                 
Μετά και από τον ερχομό του νέου πρύτανη φυσικά δεν έλειψαν και τα νέα προβλήματα! Κορωνίδα αυτών αποτελεί η απειλή των επικείμενων διαγραφών αλλά και η ψήφιση του νέου οργανισμού στο σύνολο του, ο οποίος στοχεύει στην περαιτέρω νεοφιλελευθεροποίηση του πανεπιστημίου. Ανάχωμα στο επιχειρηματικό σχέδιο στέκονται οι φοιτητές/τριες που αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο όχι αμιγώς ως πεδίο απόκτησης γνώσεων για την αγορά εργασίας αλλά και ως ένα πεδίο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης. Αλλά ακόμα και κομμάτια της απ τα πάνω διοίκησης των Πανεπιστημίων, όπως ο πρύτανης του ΕΜΠ που με απόφαση συγκλήτου δεσμεύεται για τη μη διαγραφή φοιτητών-τριων, δε μπορούν να κάμψουν την βαθιά επιθυμία του πρύτανή μας Φορτσάκη για πλήρη ευθυγράμμιση του πανεπιστημίου με την κυρίαρχη κυβερνητική πολιτική αλλά και όλου του υπάρχοντος ευρωπαϊκού υποδείγματος. Ο ίδιος σε συνάντησή του με Κοσμήτορες και Προέδρους τμημάτων κινεί τα νήματα για την εκκίνηση των διαγραφών με την αποστολή λιστών απ τις γραμματείες. Μέσα στις οποίες και οι πιο «αυτοματοποιημένες» έχουν ήδη ολοκληρώσει το έργο τους (κι όμως είναι οι ίδιες γραμματείες που απαγόρευαν την είσοδο συλλογικοτήτων «κατά το πολύ σοβαρό διοικητικό έργο που εκτελούσαν). Και κάπως έτσι αποτυπώνεται και το δόγμα της πειθάρχησης που θέλουν οι κυρίαρχοι να επιβάλλουν σε κάθε πτυχή των ζωών μας.

Σημείο χωρίς επιστροφή.            
Έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως η επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο και η τριτοβάθμια εκπαίδευση στο σύνολό της δε μπορεί παρά να αφόρα όλους τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτό. Πάνω στις γραμμές που έθετε ο νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, μέσα στο γενικό πλαίσιο της υποχρηματοδότησης της παιδείας, από το σχέδιο Αθηνά και τη συρρίκνωση της τριτοβάθμιας μέχρι τις μαζικές απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, την υπολειτουργία των περισσοτέρων ιδρυμάτων, τους νέους Οργανισμούς και τα νέα συγκεντρωτικά όργανα . οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών έρχονται να λειτουργήσουν σαν καταλύτης για τη συνολική μετάλλαξη του Πανεπιστημίου που επιχειρείται και την απεμπόληση  των όσων στοιχείων δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου προς το ιδιωτικό κεφάλαιο και την επιχειρηματικότητα της αγοράς.

Διαχρονικά οι κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθούν μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας και αφήγησης να ενοχοποιήσουν τους «αιώνιους» φοιτητές για τα οικονομικά (και όχι μόνο) δεινά των ελληνικών πανεπιστημίων κατά τον ίδιο τρόπο που οι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονταν απ’ την αρχή της κρίσης για τα δεινά ολόκληρης της κοινωνίας, επενδύοντας σε έναν συντηρητικό κοινωνικό αυτοματισμό και καλλιεργώντας το αίσθημα του ανταγωνισμού μεταξύ των υποτελών. Το λιγότερο αφελές μπορεί να χαρακτηριστεί ένα τέτοιο επιχείρημα τη στιγμή που οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους «κούρεψαν» τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, έχουν συρρικνώσει τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ και τις φοιτητικές παροχές, που στην περίπτωση των φοιτητών-τριών που ξεπερνούν τα έτη σπουδών έχουν καταργηθεί, ενώ ο καθένας και η καθεμία αντιλαμβάνεται πως τίποτα δεν κοστίζει στο κράτος  η εξέταση των όσων φοιτητών-τριών. Στην πραγματικότητα οι διαγραφές διευκολύνουν την κυβέρνηση να δικαιολογήσει τις περαιτέρω περικοπές για την παιδεία που επιθυμεί και να προωθήσει ένα σχέδιο Αθηνά 2 που θα περιορίσει ακόμη περισσότερο την δημόσια εκπαίδευση, ανοίγοντας νέα πεδία προς εκμετάλλευση για την ιδιωτική πρωτοβουλία. 

Οι διαγραφές έρχονται να προσθέσουν ένα ακόμη λιθαράκι στην πραγμάτωση του οράματός των κυβερνώντων  για το πανεπιστήμιο-θερμοκήπιο του νέου τύπου εργαζομένων που θα ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το ατομικό τους  όφελος αδιαφορώντας για τις συλλογικές κατακτήσεις. Απαραίτητο συμπλήρωμα της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του πανεπιστημίου αποτελεί η αναβάθμιση των κατασταλτικών μηχανισμών  μέσω των ένστολων -πλέον- security που ενσαρκώνουν το όραμα των συντηρητικών δυνάμεων  όπως εκφράστηκε από τη θέση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας και τη συνολική μετάλλαξη του Πανεπιστημίου σύμφωνα με τα πλαίσια της κυβέρνησης.

Οι διαγραφές έρχονται να εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς εντός του πανεπιστημίου εν μέσω μιας εξαντλητικής επίθεσης απ την πλευρά των κυρίαρχων προς τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε σημείο που μεγάλο μέρος του φοιτητικού πληθυσμού θα αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές του και να τσακίσει τα όνειρα και τις προσπάθειές του. Οι διαγραφές ακόμη έρχονται να προωθήσουν και θεσμικά το γενικευμένο κλίμα εντατικοποίησης που επικρατεί μέσα στις σχολές, όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες τρέχουν με τον πιο αγχωτικό τρόπο να εμπλουτίσουν τον ατομικό τους φάκελο προσόντων με πιστωτικές μονάδες, παραβλέποντας την ουσία της γνώσης που την κάνει πραγματικά κοινωνικά χρήσιμη, ενώ βιάζονται να βγουν στην αγορά εργασίας που η τεράστια ανεργία των νέων την κάνει ακόμα πιο ανταγωνιστική, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και διεκδικήσεις, με νέες μορφές ευέλικτης εργασίας και ακόμη σκληρότερης εκμετάλλευσης από την εργοδοσία. Μέσα, λοιπόν, στην όλη ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού που με έναν τρόπο έχει σημαδέψει και τη γενιά μας, καθοριστικό παράγοντα έχουν παίξει και οι κυβερνητικές φοιτητικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ) που μέσω των πελατειακών τους δικτύων και της απαξίωσης της πολιτικής έχουν απογυμνώσει το πανεπιστήμιο απ την κοινωνική του διάσταση ως εστία αμφισβήτησης και πολιτικοποίησης. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως με τη θέσπιση του ορίου σπουδών (ν+2) στενεύουν τα πλαίσια μέσα στα οποία οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα μπορούσαν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου τους ενώ θα αδυνατούν να διαθέτουν χρόνο για την ανάπτυξη των ιδιαίτερων ανησυχιών και ενδιαφερόντων που διαμορφώνουν υποκείμενα ενεργά, πολιτικά συνειδητοποιημένα και ικανά να συμμετέχουν σε μια διαδικασία αμφισβήτησης του υπάρχοντος και οικοδόμησης του νέου.

Γυναίκα και εργάτρια, πάντοτε το εύκολο θύμα!              
Ταυτόχρονα, η έλλειψη καθαριότητας λόγω της απόλυσης των καθαριστριών  από την μία πλευρά εντείνει  την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου και από την άλλη πλευρά αποδεικνύει το καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα  (από την δολοφονική τότε επίθεση ενάντια στην Κούνεβα μέχρι και τον αγώνα των απολυμένων καθαριστριών του Υπ. Οικ.) όπου οι εργαζόμενοι/ες  όχι μόνο δεν έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα, αλλά ζουν και υπό τον συνεχή φόβο και τις απειλές. Μάλιστα ενώ οι καθαρίστριες είναι απολυμένες και ο χώρος του πανεπιστημίου συνεχίζει να καθαρίζεται, η κοσμητεία της σχολής αρνείται να αποκαλύψει με ποιο τρόπο γίνεται αυτό, συμβάλλοντας έτσι στην διατήρηση των  εργολαβικών σχέσεων τρομοκρατίας.

Όραμα αντί οράματος.               
 Την  ώρα, λοιπόν, που το πανεπιστήμιο δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία του και ο νέος υπουργός Παιδείας Λοβέρδος (γνωστός για το «κυνήγι μαγισσών» στην υπόθεση των διαπομπευμένων οροθετικών γυναικών) επιλέγει να το «οχυρώνει» με ιδιωτικές εταιρίες security, εμείς καλούμαστε να προτάξουμε το αντιπαράδειγμα του Πανεπιστημίου των αναγκών και των αγώνων μας, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας στερούν. Μέσα από συλλογικούς αγώνες μαζί με όλα τα κομμάτια του πανεπιστημίου που πλήττονται, ιεραρχώντας ψηλά τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη, οικοδομώντας πραγματική ενότητα με τους-ις εργαζόμενους-ες του πανεπιστημίου αλλά και όσες-ους πλήττονται και αγωνίζονται στο σύνολο της κοινωνίας, να δώσουμε συνολική απάντηση στην επίθεση που δεχόμαστε, να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των μνημονίων, της εξαθλίωσης και του αυταρχισμού και να δομήσουμε στο τώρα τους πυρήνες του Πανεπιστημίου και της κοινωνίας που επιθυμούμε, σύμφωνα με τις ανάγκες των πολλών και με ένα αξιακό πλαίσιο γύρω απ την αλληλεγγύη, την πραγματική δημοκρατία, την ισότητα και την ελευθερία.

Σήμερα, ιδίως, περισσότερο από ποτέ που η Κυβέρνηση βρίσκεται σε οριακό σημείο και ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης από τους ίδιους της τους βουλευτές προκειμένου να κερδίσει λίγους μήνες παράταση, είναι η στιγμή που οφείλουμε   να δράσουμε .   Διαπιστώνοντας πως βρισκόμαστε σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία συνολικά όπως τα γνωρίζαμε, είναι στο χέρι μας μέσα απ την αποφασιστικότητα, τις αντιστάσεις και τη δημιουργικότητα μας να ζήσουμε σε έναν κόσμο που όσο λιγότερο μοιάζει στον παλιό τόσο πιο κοντά θα μας βρίσκει στα όνειρά μας!

Αντιλαμβανόμενοι-ες ως κόμβο τη διαδικασία συγκρότησης των  Οργανισμών που συμπυκνώνουν την νεοφιλελευθεροποίηση του Πανεπιστημίου και οριστικοποιούν τις διαγραφές φοιτητών, τις απολύσεις εργαζομένων και την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου στο σύνολό του, στοχεύουμε στη συγκρότηση ενός δυναμικού και μαζικού φοιτητικού κινήματος, δημοκρατικά και συμμετοχικά οργανωμένου, που σε σύνδεση με τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες θα βάλει την αρχή του τέλους τους και την αρχή για τις δικές μας μέρες!







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου