Για την συσπείρωση δυνάμεων γύρω από μια μαχητική και νικηφόρα παρέμβαση στις σχολές

Με την υπογραφή του 3^ου μνημονίου και το αποτέλεσμα των εκλογών σφραγίζεται ένας κύκλος πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών και ανοίγει ένας νέος που χαρακτηρίζεται από σχετική πολιτική σταθεροποίηση, θωράκιση και σκλήρυνση του συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων εντός του κοινοβουλίου, όπου, με την πολιτική λογική του ΚΚΕ να διέπεται από πολιτικό συντηρητισμό, απουσιάζουν επί της ουσίας ριζοσπαστικές, ανατρεπτικές, αντιμνημονιακές δυνάμεις, διατήρηση των εγγενών αντιφάσεων που εμποδίζουν την ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού και της αδυναμίας του συνασπισμού εξουσίας να οικοδομήσει σταθερές κοινωνικές συμμαχίες γύρω από ένα θετικό πρόταγμα-success story και αναπαραγωγή με νέους όρους των βαθιών διαιρετικών κοινωνικό -πολιτικών τομών που εγκαινίασε η μνημονιακή πενταετία και αποτυπώθηκαν στο δημοψήφισμα.

Ωστόσο, παρά την παραπάνω περιγραφόμενη κατάσταση δεν θεωρούμε ότι διανύουμε μια περίοδο σταθεροποίησης συνολικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και αυτό οφείλεται σε μια σειρά παραγόντων.

Πρώτον, παρά την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής επί μακρόν και την αλλαγή στρατοπέδου του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να αναιρεθούν άμεσα οι ριζοσπαστικές κοινωνικές διεργασίες του προηγούμενου διαστήματος που συμπυκνώνονται κατά βάση γύρω από τους μεγάλους αγώνες του 2010-2012 και τις αποτυπώσεις που αυτές είχαν σε επίπεδο πυροδότησης ενός κοινωνικού ριζοσπαστισμού αλλά και το πολιτικό τους αποτύπωμα στα ίδια τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς.

Δείγμα του παραπάνω κοινωνικού και πολιτικού ριζοσπαστισμού αποτέλεσε και η ίδια η στιγμή του δημοψηφίσματος. Το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος καθώς και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που πήρε, είτε αυτό έχει να κάνει με την ταξικότητα της ψήφου είτε με τη στάση της νεολαίας σε αυτό (85% ΟΧΙ), αναδεικνύουν την κοινωνική και πολίτικη διεργασία που άνοιξε από την εφαρμογή των μνημονίων και εντάθηκε κατά την εβδομάδα του δημοψηφίσματος. Το αποτέλεσμα αυτής, ήταν ότι μεγάλο μέρος του κόσμου στήριξε το ΟΧΙ παρά το ανοιχτό ενδεχόμενο της ρήξης και παρά την απουσία ύπαρξης ενός μαζικού πολιτικού φορέα που να τεκμηριώνει τη δυνατότητα για έναν διαφορετικό δρόμο. Τα όρια του δημοψηφίσματος έμπαιναν κυρίως από το αστικό μπλοκ και τον ιμπεριαλισμό (το ΟΧΙ θα σήμαινε GREXIT και όχι απλά διαπραγμάτευση) και επομένως η εναντίωση του λαού στους αστικούς μηχανισμούς με την πόλωση του στο ΌΧΙ αποτελούν ένδειξη πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης του. Επομένως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σε συνδυασμό με τη μη ύπαρξη ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος που θα μπορούσε να ενσωματώσει τις μάζες με θετικό τρόπο, δημιουργούν ένα πλαίσιο όπου παρά την κυριαρχία της TINA δεν υπάρχει συναίνεση και συμβίωση του λαού με τα μνημόνια και την πολιτική οικονομικού στραγγαλισμού και εκβιασμού εντός ευρωζώνης και ΕΕ.

Δεύτερον, η εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαμορφώνει πεδία όξυνσης της κοινωνικής-ταξικής αντιπαράθεσης, ανοίγει ρήγματα στα οποία η εισχώρηση μιας ριζοσπαστικής πολιτικής παρέμβασης και του ίδιου του λαϊκού παράγοντα μπορούν να οξύνουν την κατάσταση διαμορφώνοντας συνθήκες κοινωνικού πολέμου.

Πάνω, λοιπόν, στα νέα μέτωπα που ανοίγουν με βασικότερα, α) το ασφαλιστικό β) τους πλειστηριασμούς γ) το αγροτικό και δ) τις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να αξονιστεί η πολιτική παρέμβαση του επόμενου διαστήματος. Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να συγκροτηθούν ενωτικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς που να απαντάνε στα παραπάνω επίδικα προσπαθώντας να γίνουν κομμάτι των από τα κάτω κοινωνικών αντιστάσεων και να συμβάλουν στη συγκρότησή τους με γνώμονα την ανοιχτότητα, τις δημοκρατικές διαδικασίες και την εμπλοκή της πληττόμενης κοινωνικής βάσης. Η κοινωνική αυτοοργάνωση από τα κάτω και η δημιουργία αγωνιστικού μπλοκ απέναντι στην λαίλαπα του μνημονίου δημιουργούν και τους όρους και για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής αφήγησης απέναντι στο μονόδρομο της ΕΕ και της ευρωζώνης και την στράτευση του κοινωνικού συνόλου σε ένα σχέδιο ρήξης, σε μια άλλη προοπτική έξω από τους εκβιασμούς των αυταρχικών ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων. Η προσπάθεια εμπέδωσης ενός κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού ΤΙΝΑ άλλωστε συρρικνώνει όλο και περισσότερο την προοπτική της νεολαίας, κάνοντας απαραίτητη την οικοδόμηση μιας αφήγησης άλλου δρόμου, την συγκρότηση ενός νεολαιίστικου πόλου απέναντι στο There is No Alternative του συνασπισμού εξουσίας.

Ειδικότερα, το κομμάτι του ασφαλιστικού πρέπει να αναβαθμιστεί στην πολιτική μας παρέμβαση, καθώς αποτελεί ίσως την πιο δριμεία επίθεση αυτήν την περίοδο απέναντι στα μεσαία και κατώτερα στρώματα και στοχοποιεί ιδιαίτερα την νεολαία, η οποία πρόκειται να ενταχθεί στην αγορά εργασίας. Η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης (σε σχέση και με τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας), η μείωση των εγγυημένων συντάξεων και η συντριπτική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών διαμορφώνουν ένα πεδίο κοινωνικού στραγγαλισμού μιας ολόκληρης γενιάς. Την μάχη αυτή πρέπει να την δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, με συμμετοχή στα συλλαλητήρια και τις απεργίες, με γειωμένο πολιτικό λόγο στις σχολές και στις γειτονιές, με ανάδειξη της αναγκαιότητας πολιτικής ρήξης και όχι απλώς «χρηστής διαχείρισης» για ένα δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα.

Ο χώρος του πανεπιστημίου και

η κατεύθυνση της φοιτητικής αριστεράς

Ιστορικά οι σχολές και ο χώρος του πανεπιστημίου διακρίνονται από μια ιδιαιτερότητα: έντονη πολιτική δράση, παραδοσιακή και αναβαθμισμένη παρουσία και παρέμβαση των δυνάμεων και της πληθώρας των ρευμάτων της αριστεράς, όσμωση ευρείας γκάμας της νεολαίας και σχετική ελευθερία (διακύβευμα ωστόσο) στη διάθεση χρόνου αλλά και την υιοθέτηση ριζοσπαστικών πρακτικών. Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν το γενικότερο φόντο μέσα στο οποίο εγγράφονται οι αριστερές δυνάμεις εντός του πανεπιστημίου και μέσα στο οποίο σκιαγραφούνται τα καθήκοντα και οι δυνατότητές για μια ριζοσπαστική παρέμβαση.

Ως προς την πιο ειδική συγκυρία εντός των σχολών: η κοινωνική και πολιτική συγκυρία της οικονομικής κρίσης και η εμπέδωση του δόγματος ΤΙΝΑ είναι κάτι που προφανώς έχει επηρεάσει τα χαρακτηριστικά της φοιτητικής νεολαίας, την κινητικότητα εντός των σχολών, τον εσωτερικό συσχετισμό σε μια αρνητική κατεύθυνση αδράνειας, απογοήτευσης και συνεχούς υποτίμηση των ζωών μας. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που όλοι αποδεχόμαστε και όλοι καλούμαστε να σκεφτούμε και να δράσουμε προκειμένου να την ανατάξουμε. Η ανάταξη αυτής της κατάστασης, περνά πρώτα και κυρίαρχα μέσα από την στιβαρή αντιαναδιαρθρωτική πάλη των σχημάτων, την αντίστασή τους απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης και της ΕΕ μέσα στο πανεπιστήμιο, της οικοδόμησης μιας άλλης αφήγησης, αγωνιστικής και ριζοσπαστικής, για τον νεολαίο, την προώθηση πρακτικών και μορφών πάλης μαζικών, μαχητικών και πολιτικά επικίνδυνων. Παράλληλα, σημασία έχει πως τα σχήματα μπορούν να ορίζουν με διαφορετικό τρόπο το χώρο του πανεπιστημίου, να προβάλλουν το δικό τους αντιπρόταγμα, έτσι ώστε απέναντι στο αυταρχικό, αποστειρωμένο, τεχνοκρατικό πανεπιστήμιο, να προτάσσουν ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν, με δημοκρατία στο εσωτερικό του και σεβασμό στις ανάγκες των φοιτητών, απέναντι στο πανεπιστήμιο της εντατικοποίησης, του καριερισμού, του ανταγωνισμού, της επιχειρηματικής κουλτούρας να αντιπροτάσσουν μια καθημερινότητα και έναν ορίζοντα πρακτικών συλλογικότητας, αλληλεγγύης, πολιτικής, θεωρητικής και πολιτιστικής αναζήτησης.

Η εκκίνηση του Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία στα τέλη Δεκέμβρη, θα πρέπει να σημάνει για τα σχήματα και τους φοιτητικούς συλλόγους την κήρυξη πολέμου για άλλη μια φορά απέναντι στα δικαιώματα των φοιτητών και τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος. Παρά την συμπερίληψη διατάξεων υπό την μορφή παραχωρήσεων (απόσυρση διαγραφών, υποβάθμιση Συμβουλίων Ιδρύματος, επαναφορά ασύλου κ.ά.), είναι σαφές ότι, πρώτον, δεν αποτελούν εγγυημένες παραχωρήσεις στα πλαίσια του Εθνικού Διαλόγου και του διαλόγου με την Τρόικα, δεύτερον, η συνολικότερη κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι βαθιά αναδιαρθρωτική ανοίγοντας μια σειρά από παλιά και νέα μέτωπα στο χώρο των πανεπιστημίων. Θεωρούμε, ότι πτυχές αυτής της αναδιαρθρωτικής κίνησης έχουν να κάνουν:

• Με την υποβάθμιση των πτυχίων με την αποστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων, την προώθηση των προγραμμάτων δια βίου μάθησης και επανακατάρτισης, την αύξηση των προϋποθέσεων απόκτισης «επάρκειας» (βλ. διδακτική επάρκεια), μέσω αλλαγών στα προγράμματα σπουδών αλλά και συνολικά στον ακαδημαϊκό χάρτη (βλ. σχέδιο Αθηνά 2, κουβέντα για ενιαιοποίηση ΑΕΙ-ΤΕΙ κλπ)
• Με την έμφαση στο κομμάτι της έρευνας, την προώθηση της αυτοχρηματοδότησης των προγραμμάτων, την πιο άμεση εμπλοκή του επιχειρηματικού κόσμου στο πανεπιστήμιο για την απόσπαση καινοτομίας ή/και την διαμόρφωση του πιο κατάλληλου και παραγωγικού ανθρώπινου δυναμικού για τις ανάγκες των επιχειρήσεων
• Ιδιαίτερα κομβικό είναι το ζήτημα της υποχρηματοδότησης καθώς είναι ευθεία απόρροια των μνημονιακών δεσμεύσεων της κυβέρνησης, αμφισβητεί ξεκάθαρα το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και εκ των πραγμάτων θέτει εν αμφιβόλω τη δυνατότητα πολλών να σπουδάσουν, μέσα από την μετακύλιση του κόστους σπουδών είτε με την περικοπή φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, παροχές) είτε με την εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα σε αυτή την φάση. Η ανάδειξη του ζητήματος της υποχρηματοδότησης πρέπει να είναι τόσο συνολική, μέσα από την διεκδίκηση, με όρους διαρκούς καμπάνιας στους συλλόγους, δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, όσο και με συγκεκριμένες υλικές διεκδικήσεις. Μέσα από μια τέτοια κίνηση μπορούν να δημιουργηθούν και συλλογικές αναπαραστάσεις και να επιτευχθούν υλικές νίκες. Πέρα από αυτό, θα πρέπει τα σχήματα με αυτοτελή τρόπο να αναδεικνύουν με γειωμένο τρόπο τη σύνδεση της υποχρηματοδότησης με τη λιτότητα, το χρέος και το ευρώ και μέσα από αυτό να ανοίγουν τη συζήτηση για τη δυνατότητα για έναν άλλο δρόμο, κόντρα στη λογική του ΤΙΝΑ. Οι δεσμεύσεις για αύξηση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων υπό αυτήν την έννοια δεν θα πρέπει να θεωρούνται κατακτημένες αλλά ζητούμενο για το φοιτητικό κίνημα στα πλαίσια μιας πραγματικά δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.

Το ζήτημα του ασφαλιστικού θα πρέπει να αναδειχτεί ιδιαίτερα από τις δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς. Όχι περιοριζόμενο στους συλλόγους των οποίων οι αντίστοιχοι κλάδοι πλήττονται άμεσα (δικηγόροι, μηχανικοί κλπ) αλλά σαν καθολικό ζήτημα που αφορά το μέλλον ανεργίας, επισφάλειας, μετανάστευσης και εν γένει χαμηλών προσδοκιών, που διαμορφώνεται για τη γενιά μας. Ως τέτοιο θα πρέπει να ανοιχτεί στους συλλόγους μέσα από κείμενα και εκδηλώσεις ενημέρωσης, με στόχο οι φοιτητικοί σύλλογοι να είναι παρόντες στους κινηματικούς σταθμούς του επόμενου διαστήματος.

Επίσης είναι αναγκαία στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων η αναβάθμιση της κουβέντας για τα δημοκρατικά δικαιώματα υπό το πρίσμα της όξυνσης και της εμβάθυνσης της καταστολής και της θεσμικής αυταρχικοποίησης του κράτους. Σημαντικό από αυτή τη σκοπιά είναι να σκεφτούμε και την υπόθεση των 5 φοιτητών, την ποιοτική αναβάθμιση του αυταρχισμού που αυτή συνιστούσε αλλά και το πώς η ανάδειξη του πολιτικού ζητήματος και η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα βοήθησε εν τέλει και στην μη έκδοση των 5 φοιτητών.

Τέλος, το προσφυγικό ζήτημα και ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, πρέπει να υπάρχει σταθερά στο λόγο των σχημάτων και να αναδεικνύονται οι ευθύνες του δυτικού ιμπεριαλισμού, καθώς και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιφάσεων των αστικών τάξεων εντός των χωρών στη μέση ανατολή και των διαφορετικοτήτων των πολιτισμικών στοιχείων, στην άνοδο των προσφυγικών κυμάτων και του ISIS, μέσα από την οργανωμένη αποσταθεροποίηση κρατών και κυβερνήσεων της περιοχής (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ) καθώς και η αναγκαιότητα στήριξης της τοπικής αντίστασης στον ISIS και όχι μιας νέας πολεμικής εισβολής της Δύσης που θα αποσταθεροποιήσει εκ νέου την περιοχή. Κυρίως όμως πρέπει να αναπτυχθούν από τα σχήματα διαδικασίες έμπρακτης αλληλεγγύης στους πρόσφυγες (συλλογή τροφίμων και ειδών ανάγκης, κινητοποιήσεις όπως πραγματοποιήθηκαν στο φράκτη του Έβρου) όπου θα εμπλέκουν τους συλλόγους πιο ενεργά. Οι πρόσφυγες είναι τα θύματα του πολέμου και του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό, συνάμα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, θεωρούνται ταξικά πληττόμενοι και χρειάζονται την αλληλεγγύη μας. Δεν έχει καμιά σχέση με την "φιλανθρωπία" αυτό. Η αλληλεγγύη μας είναι βαθιά πολιτική και ταξική. Είναι η αλληλεγγύη των ανθρώπων του μόχθου που στον πρόσφυγα βλέπουν τον άνθρωπο που αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο, τον σύμμαχο και σύντροφο στον κοινό αγώνα.

H συσπείρωση των μαχόμενων δυνάμεων

Κινηματική και πολιτική συμπόρευση μέσα στις σχολές

Η μάχη γύρω από τις παραπάνω κατευθύνσεις χρειάζεται στη συγκυρία να αποκτήσει μια πολλαπλασιαστική δυναμική προκειμένου να μιλάμε για ένα μαζικό, πλειοψηφικό ρεύμα εντός των σχολών που θα αντιτίθεται στην εφαρμογή των πολιτικών κατευθύνσεων των μνημονίων και της ΕΕ στο εσωτερικό του πανεπιστημίου, που θα παντρεύει την πρωτόλεια αμφισβήτηση, το καθημερινό άγχος για επιβίωση με τον πολιτικό ριζοσπαστισμό, την ριζοσπαστική αριστερή αναφορά αλλά και την αντικαπιταλιστική αναζήτηση. Μια πολίτική μεθοδολογία ή οποία πέρα από το κομμάτι της πολίτικης κατεύθυνσης στους συλλόγους θα προσπαθήσει να αναζητήσει τους όρους πραγματικής δημοκρατίας στο εσωτερικό τους με την άμεση εμπλοκή του κόσμου των σχολών από τα κάτω.

Για εμάς είναι αυτονόητο, λοιπόν, ότι οι πολιτικές δυνάμεις εντός των σχολών που ασπάζονται όλα τα παραπάνω οφείλουν να συσπειρωθούν και να προβούν σε έναν πιο βαθύ κινηματικό, πολιτικό συντονισμό και συμπόρευση. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ, του ΑΡΔΙΝ και της ΑΡΕΝ άλλωστε έχουν ήδη μετρήσει σε μια σειρά από κοινωνικούς χώρους βήματα δίνοντας από κοινού μάχες, αναλαμβάνοντας από κοινού πρωτοβουλίες σε μια πολιτική κατεύθυνση πραγματικά ανατρεπτική, από διαφορετικές προφανώς αφετηρίες και διαδρομές.

Η κοινωνική και πολιτική συγκυρία, μεταφέροντας και μια εικόνα από τους κοινωνικούς μας χώρους, θεωρούμε ότι μας δίνει δυνατότητες και σκιαγραφεί παράλληλα αναγκαιότητες, όπως ο βαθύτερος κινηματικός και πολιτικός συντονισμός των σχημάτων μέσα από κοινές διαδικασίες, που πέρα από τα Ενιαία Αγωνιστικά Πλαίσια, θα πρέπει να εμπεριέχουν συνολικότερες πολιτικές συζητήσεις και, όπου τα σχήματα κρίνουν, από κοινού συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες, κοινές εκδηλώσεις και κοινά υλικά παρέμβασης. Για εμάς, οι παραπάνω επιλογές είναι αναγκαίο να χρωματιστούν από ένα ανασυνθετικό στίγμα, υπό την έννοια της εκκίνησης μιας ειλικρινούς και συντροφικής κουβέντας για την προσπάθεια ξεπεράσματος εκατέρωθεν αδυναμιών και προβληματικών, παραδοσιακών μεθοδολογιών κλπ. Ένα τέτοιου τύπου «ξεβόλεμα» θεωρούμε ότι θα βοηθούσε τα σχήματα να επιτύχουν ένα πραγματικό ποιοτικό άλμα στη παρέμβασή τους στη συγκυρία. Αντιλαμβανόμαστε ότι μια τέτοια διαδικασία περνάει κατά βάση μέσα από έναν κοινωνικό πειραματισμό, μια εγγύτητα πολιτικής αντίληψης, την οικοδόμηση νέων συντροφικών δεσμών και από κοινού κινηματικών αναπαραστάσεων, είναι, συνεπώς, μια διαλεκτική και όχι σαφώς προκαθορισμένη από τα πριν υπόθεση, η οποία σέβεται την αυτοτέλεια των υπαρχόντων σχημάτων δοκιμάζοντας παράλληλα μορφές μετωπικής συμπόρευσης και σύνθεσης.

Στα πλαίσια όλων των παραπάνω τα σχήματα που υπογράφουμε θεωρούμε ότι τα σχήματα της ΕΑΑΚ, του ΑΡΔΙΝ και της ΑΡΕΝ, το επόμενο διάστημα μπορούν και πρέπει να δώσουν από κοινού τη μάχη ενάντια στο νέο ασφαλιστικό, τη μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το νομοσχέδιο Φίλη για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Αποτύπωμα αυτής της κοινής πολιτικής και κινηματικής πάλης μπορεί να αποτελέσει μια κοινή εκλογική κάθοδος αυτών των δυνάμεων στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές, για ένα μαχητικό αντιαναδιαρθρωτικό, ανυπόταχτο ρεύμα εντός των σχολών κόντρα στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, της τρόικας και της ΕΕ για την υποβάθμιση του παρόντος και του μέλλοντος της γενιάς μας. Το ενδεχόμενο αυτό προτείνουμε να συζητήσουν τα σχήματα στους κοινωνικούς τους χώρους. Για εμάς - τα σχήματα που συνυπογραφούμε- από την μέχρι τώρα εμπειρία μας, με διαφορετική ταχύτητα ο καθένας βέβαια, θεωρούμε ότι αυτή η διαδικασία έχει τα εφόδια να πραγματοποιηθεί. Η πολιτική αυτή προτροπή προς το σύνολο των σχημάτων των τριών αυτών μορφωμάτων, εδράζεται κατά την γνώμη μας σε μια κεκτημένη κινηματική συμπόρευση αλλά και κοινότητα πολιτικής τοποθέτησης στην συγκυρία και σε πραγματικές δυνατότητες, χωρίς ωστόσο να επιθυμεί να αποκλείσει a priori άλλες ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις από την κίνηση αυτή.

Είναι σημαντικό κατά την γνώμη μας να αντιληφθούμε την κρισιμότητα της περιόδου, των μαχών που έχουμε να δώσουμε, των διακυβευμάτων για την φοιτητική αριστερά, το κίνημα, την ταξική πάλη εντός και εκτός των σχολών.

Με το βλέμμα μας στραμμένο στο κοινωνικό τοπίο της καταστροφής, στους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες μας που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, στους νέους ανέργους, στις «σιωπηλές» γενιές των πανεπιστημίων, στους αγώνες που δεν έχουν ακόμα δοθεί και σε όλους αυτούς που από κοινού έχουμε δώσει, να συσπειρώσουμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, τον πολιτικό ριζοσπαστισμό, το πάθος για αγώνα για μια ζωή αντάξια των αναγκών και των προσδοκιών της γενιάς μας.

ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ σχήμα ΕΑΑΚ στη Νομική Αθήνας, ΡΑΣ ΕΑΑΚ Πολιτικού, ΣΑΦ ΕΑΑΚ, Ανταρσία Ναυπηγών

Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Νομικής

ΑΡΕΝ Νομικής, Πολιτικού, Φιλοσοφικής, Ναυπηγών