ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ
Μόλις λίγους μήνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Βγήκαν στην επιφάνεια τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς που της τα ζητάνε όλα και δεν της δίνουν τίποτα. Η εξέγερση της νέας γενιάς ήταν η πιο απτή απόδειξη ότι πάντα τον τελευταίο λόγο θα τον έχουμε εμείς! Εμείς που δεν μπορούμε να ζούμε πια με τους ίδιους όρους, που βλέπουμε ότι οι αξίες και τα ιδανικά με τις οποίες έχει δομηθεί αυτή η κοινωνία ωθεί όλους εμάς στο περιθώριο. Όλοι εμείς που δεν θέλουμε να σπουδάζουμε και το πτυχίο μας να μην έχει κανένα αντίκρισμα, να ζούμε με 700 ευρώ, να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, που θέλουμε να μπορούμε να προγραμματίζουμε τη ζωή μας, που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε τις λέξεις αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Το ξέσπασμα της νέας γενιάς δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια βαθιά ανάσα όλων αυτών που για χρόνια έβλεπαν την αξιοπρέπεια τους να θίγεται, τους όρους ζωής τους να χειροτερεύουν. Μια έκρηξη οργής, μια εικόνα απ’ τους αγώνες του μέλλοντος.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΙ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ
Και αν οι κινητοποιήσεις της νεολαίας τα προηγούμενα 3 χρόνια έφεραν στο προσκήνιο τις έννοιες του αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης, της νίκης (μπλοκάροντας την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος), η εξέγερση του Δεκέμβρη μας απέδειξε γι’ άλλη μια φορά ότι ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε αυτά που μας ανήκουν κι αυτά που μας αξίζουν είναι οι συλλογικοί μας αγώνες. Μια από τις πολλές συνέπειες της εξέγερσης ήταν και η 180ο στροφή της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας. Το περίφημο tabula rasa του Σπηλιωτόπουλου και οι υποκριτικές εκκλήσεις για «εθνική συναίνεση» έδειξαν τον φόβο της κυβέρνησης, απέδειξαν ότι όλες οι κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, από την πιο μεγάλη έως την πιο μικρή, είχαν την σημασία τους και δεν πήγαν χαμένες. Οι εκκλήσεις του νέου υπουργού για διάλογο από «μηδενική βάση» είναι μόνο για το «θεαθήναι». Διάλογος από μηδενική βάση θα σήμαινε απόσυρση του νόμου πλαίσιο, καμία σκέψη για αναγνώριση των ΚΕΣ, αύξηση των δαπανών για τη παιδεία, καμία διαπραγμάτευση του ασύλου. Με τη συμμετοχή στο διάλογο ουσιαστικά ζητάνε από την εκπαιδευτική κοινότητα (τους φοιτητές, τους μαθητές, τα ριζοσπαστικά κομμάτια των καθηγητών που αγωνίστηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα) να διαγράψει τους νικηφόρους αγώνες του παρελθόντος. Μας ζητάνε να διαγράψουμε τους αγώνες μας για το άρθρο 16, για το νόμο πλαίσιο, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία.
Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα ατέλειωτα ελαστικά ωράρια, οι μισθοί πείνας, τα προγράμματα stage συνθέτουν την καθημερινότητα της εργασίας, ειδικά για τους νέους εργαζόμενους. Με τέτοιες εργασιακές σχέσεις καλούμαστε να δουλέψουμε στο μέλλον, με τέτοιες εργασιακές σχέσεις δουλεύουμε οι εργαζόμενοι φοιτητές σήμερα. Μάλιστα για να μάθουμε να δουλεύουμε και να μην αντιμιλάμε σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται και το ανάλογο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Ένα πλαίσιο εναρμονισμένο στις νέες εργασιακές σχέσεις που προετοιμάζει τους νέους εργαζόμενους της εργασιακής ανασφάλειας και περιπλάνησης. Ένα νέο μοντέλο εργαζόμενου νέου χωρίς φωνή, χωρίς δικαιώματα, τη γενιά των «700 ευρώ». Αυτή τη πολιτική που μας έφτασε ως εδώ ακολουθούν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και όλα αυτά για το καλό μας…
ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ…
Και ενώ μπροστά μας ξετυλίγεται μια παγκόσμια οικονομική κρίση, οι υπεύθυνοί της, δηλαδή οι εκπρόσωποι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής επιλέγουν να φέρουν την κοινωνία σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα, «απαντώντας» στην κρίση, με ακριβώς αυτά που την επέφεραν, με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό. Δηλαδή περισσότερη απελευθέρωση των αγορών, περισσότερη «ελαστικότητα» στις εργασιακές σχέσεις, περισσότερη ανασφάλεια, χιλιάδες απολύσεις, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, μεγαλύτερη μείωση κοινωνικών δαπανών. Ο στόχος τους είναι για μια ακόμη φορά τα βάρη της κρίσης να πέσουν στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Μας καλούνε να πληρώσουμε για μία κρίση για την οποία δεν είμαστε υπεύθυνοι.
…ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
Η κυβέρνηση της ΝΔ προκλητικά χαρίζει 28 δις στους τραπεζίτες, την ίδια στιγμή που παραμένουν καθηλωμένοι οι μισθοί και οι συντάξεις και συστηματικά αντί να στηρίξει, επιτίθεται στη δημόσια υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση. Προκλητικά μειώνει τη φορολογία των μεγαλοεπιχειρηματιών ενώ ετοιμάζεται για νέα μέτρα αφαίμαξης των εργαζομένων και της νεολαίας. Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, έχει πρόταση «για την αύξηση της απασχόλησης και την αντιμετώπιση της ανεργίας». Η μεγαλειώδης ιδέα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για την ανασφάλιστη εργασία των νέων επιστρέφει δριμύτερη. Όμως μάλλον δεν ήταν αρκετή, έτσι λοιπόν το ΠΑΣΟΚ προτείνει τώρα ένα ειδικό πρόγραμμα επαγγελματικής ένταξης των νέων μέχρι 30 ετών, για 4 χρόνια εργασίας σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με επιδότηση από το κράτος των ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών. Δηλαδή, θα αντιμετωπίσουμε καλύτερα την ανεργία, αν οι φορολογούμενοι, πληρώσουμε τα χρέη τους... Ο πρόεδρος του ΣΕΒ θα ντρεπόταν να καταθέσει τέτοια πρόταση!
ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ, ΑΠΑΝΤΑΝΕ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Η κυβέρνηση έχει αντιληφθεί ότι μόνο οι συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας μπορούν να της ανατρέψουν τα σχέδια. Αισθάνεται πιεσμένη κι εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα. Δημιουργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας και φόβου προσπαθώντας να μας κρατήσει στα σπίτια μας για να προλάβει νέους αγώνες για να μην πληρώσουν την κρίση τους ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία. Ανακοινώνει, δια στόματος υπουργού δικαιοσύνης, νέα κατασταλτικά μέτρα όπως τη ποινικοποίηση της κουκούλας, τη δημιουργία νέου σώματος της ΕΛ.ΑΣ. (η περίφημη ομάδα Δ), τη δίωξη όποιου βρίζει δημόσιο λειτουργό (βλ. αστυνομικό) κλπ. Στοχοποιεί το άσυλο που προστατεύει τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στις σχολές ακριβώς γιατί γνωρίζει ότι ζωντανοί φοιτητικοί σύλλογοι και γενικές συνελεύσεις μπορούν να χτίζουν μαζικές αντιστάσεις στα νεοφιλελεύθερα σχέδιά τους, συμμαχώντας και με άλλα κομμάτια της κοινωνίας, όπως έχουν κάνει και το προηγούμενο διάστημα. Η κυβέρνηση βρίσκει τον καλύτερο σύμμαχό της στη συμπολίτευση του ΠΑΣΟΚ όπου μέσω της Α. Διαμαντοπούλου ποινικοποιεί αδιακρίτως τις καταλήψεις και κάθε μορφή αγώνα του φοιτητικού κινήματος.
Και αν έχουμε απορία πως αντιμετωπίζονται όσοι διεκδικούν αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα, το παράδειγμα της συνδικαλίστριας Κ. Κούνεβα, μετανάστριας καθαρίστριας, που δέχθηκε δολοφονική επίθεση επειδή τόλμησε να διεκδικήσει δουλειά με αξιοπρέπεια μας δείχνει τι ακριβώς σημαίνει εργοδοτική τρομοκρατία.
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Τους αγώνες των τελευταίων τριών χρόνων το φοιτητικό κίνημα δεν τους έδωσε χωρίς αντιπάλους. Οι εκφραστές των δυνάμεων του δικομματισμού στις σχολές ΔΑΠ, ΠΑΣΠ έχουν κάνει ότι περνά από το χέρι τους να μην ορθώσουν οι φοιτητικοί σύλλογοι το ανάστημά τους απέναντι στις πολιτικές που διαλύουν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Βλέπουν τον εαυτό τους ως συμπλήρωμα της γραμματείας και στήνουν ένα πελώριο δίκτυο πελατειακών σχέσεων. Δεν μπορούν να μιλάνε για δημοκρατία και ανασυγκρότηση των δομών του φοιτητικού κινήματος (ΕΦΕΕ), ενώ απέχουν συστηματικά απ’ όλες τις συλλογικές διεκδικήσεις που βελτιώνουν την καθημερινότητά μας. Η ΔΑΠ είναι ο υπερασπιστής των κυβερνητικών επιλογών μέσα στις σχολές και βολεύεται να τοποθετείται ως μόνη εκπρόσωπος των φοιτητών υποκαθιστώντας τις συλλογικές τους εκφράσεις, ενώ η ΠΑΣΠ βολεύεται να μην τοποθετείται ποτέ και πουθενά για όλα τα σημαντικά ζητήματα που μας αφορούν και περιμένει να έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για να λυθούν όλα τα προβλήματα. Καθημερινά αποδεικνύουν ότι βρίσκονται απέναντι στο φοιτητή και τη φοιτήτρια και πλάι στην εκάστοτε κυβέρνηση. Προσπαθούν να μας πουν ότι μόνοι μας απέναντι σε όλους και με λογικές ανάθεσης ή διαμεσολάβησης των φοιτητικών συμφερόντων θα τα καταφέρουμε. Φαίνεται ότι το 30% των νέων ανέργων και το υπόλοιπο των επισφαλών εργαζομένων, μάλλον δεν ακολούθησαν τις συμβουλές τους …
Από τη άλλη μεριά η ΠΚΣ, , μια δύναμη που θέλει να αναφέρεται στην αριστερά, στους αγώνες, στο κίνημα ήταν αυτή που την κρίσιμη περίοδο του Δεκέμβρη κράδαινε αποφάσεις της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, για να «νουθετήσει» τους αγωνιζόμενους φοιτητές-τριες να μην συζητήσουν, να μην αποφασίσουν, να μην δράσουν. Με τη στάση της την περίοδο του Δεκέμβρη, που υπαγορεύθηκε από τη μονομέτωπη επίθεση κατά της ριζοσπαστικής αριστεράς, στάθηκε απροκάλυπτα ενάντια στην εξέγερση, υπέρ «της ησυχίας, της τάξης, της ασφάλειας» και έδωσε χέρι βοηθείας στη κυβέρνηση να συκοφαντήσει τους χιλιάδες εξεγερμένους νεολαίους σε όλη τη χώρα. Είναι αυτοί που τώρα προσπαθούν να υποκαταστήσουν τις Γενικές Συνελεύσεις με επιτροπές αγώνα παραδίνοντας μαθήματα απομονωτισμού. Έχοντας χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια είναι συνεπής μονάχα στο να αντιπαρατίθεται σε κάθε κινηματική διαδικασία στο εσωτερικό των σχολών.
ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ
Οι κινητοποιήσεις της νεολαίας όλο το προηγούμενο διάστημα έδειξαν ότι θέλουμε μια άλλη πολιτική, μια άλλη διέξοδο, ένα διαφορετικό μέλλον. Όταν ενωθούμε, όταν διεκδικήσουμε όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, μπορούμε να βάλουμε φρένο στις επιδιώξεις των ισχυρών. Ο κόσμος που χτίζεται για μας, χωρίς εμάς δε μας χωράει, μας πετάει στο περιθώριο. Θέλουμε τις ζωές μας πίσω. Θέλουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Θέλουμε εκπαίδευση και εργασία με αξιοπρέπεια. Θέλουμε ελευθερίες και ελευθερία. Τα θέλουμε όλα.
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Η Αριστερή Ενότητα μετράει ήδη δύο χρόνια ζωής, δύο χρόνια στα οποία βρέθηκε σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες μέσα και έξω απ’ τις σχολές. Η Αριστερή Ενότητα προέκυψε από τους νικηφόρους αγώνες για το άρθρο 16 με στόχο την ανασύνθεση της αριστεράς για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Δεν είναι ένας ακόμη πόλος της αριστεράς αλλά ένα διαρκές, ανοιχτό, ενωτικό κάλεσμα για κοινή δράση. Η Αρ. Εν. παλεύει για να σταματήσει το νεοφιλελευθερισμό στις σχολές. Παλεύει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση της παιδείας, ενάντια στην απαξίωση των πτυχίων, ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών. Παλεύει για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο που θα βάλει φρένο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που θα μπλοκάρει κάθε εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων μέτρων. Παλεύει για τον κοινό αγώνα με τους εργαζομένους και την αντεπίθεση του κινήματος για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού.
Γιατί Αριστερή Ενότητα λοιπόν; Γιατί αυτή η ενότητα σφυρηλατήθηκε μέσα στις κινητοποιήσεις του 2006. Γιατί μάθαμε ότι οι συλλογικοί μας αγώνες μπορούν να υπάρχουν και να είναι νικηφόροι, πέρα από ατομικές και διασπαστικές λογικές. Γιατί για μας η αριστερά έχει λόγο ύπαρξης όταν είναι χρήσιμη και αποτελεσματική. Όταν μαθαίνει από τα μεγάλα κινηματικά γεγονότα. Όταν μετασχηματίζεται και μετασχηματίζει.
Εμπνεόμαστε απ’ τους αγώνες του παρελθόντος για να οργανώσουμε τους αγώνες του αύριο. Σήμερα, σε αυτή τη κρίσιμη περίοδο, μέσα στη κρίση, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη αντιλαμβανόμαστε τα καθήκοντα που η περίοδος θέτει. Αντιλαμβανόμαστε το ρόλο που πρέπει να παίξουν τα αριστερά και ενωτικά εγχειρήματα σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Έτσι και μέσα στις σχολές επιμένουμε αριστερά και ενωτικά. Καλούμε όλες τις δυνάμεις και τους φοιτητές που βρεθήκαμε το προηγούμενο διάστημα στους δρόμους να συγκροτήσουμε μια ακόμη πλατύτερη ενότητα ώστε το φοιτητικό κίνημα να ορθώσει το ανάστημα του στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Μόλις λίγους μήνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Βγήκαν στην επιφάνεια τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς που της τα ζητάνε όλα και δεν της δίνουν τίποτα. Η εξέγερση της νέας γενιάς ήταν η πιο απτή απόδειξη ότι πάντα τον τελευταίο λόγο θα τον έχουμε εμείς! Εμείς που δεν μπορούμε να ζούμε πια με τους ίδιους όρους, που βλέπουμε ότι οι αξίες και τα ιδανικά με τις οποίες έχει δομηθεί αυτή η κοινωνία ωθεί όλους εμάς στο περιθώριο. Όλοι εμείς που δεν θέλουμε να σπουδάζουμε και το πτυχίο μας να μην έχει κανένα αντίκρισμα, να ζούμε με 700 ευρώ, να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, που θέλουμε να μπορούμε να προγραμματίζουμε τη ζωή μας, που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε τις λέξεις αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Το ξέσπασμα της νέας γενιάς δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια βαθιά ανάσα όλων αυτών που για χρόνια έβλεπαν την αξιοπρέπεια τους να θίγεται, τους όρους ζωής τους να χειροτερεύουν. Μια έκρηξη οργής, μια εικόνα απ’ τους αγώνες του μέλλοντος.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΙ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ
Και αν οι κινητοποιήσεις της νεολαίας τα προηγούμενα 3 χρόνια έφεραν στο προσκήνιο τις έννοιες του αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης, της νίκης (μπλοκάροντας την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος), η εξέγερση του Δεκέμβρη μας απέδειξε γι’ άλλη μια φορά ότι ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε αυτά που μας ανήκουν κι αυτά που μας αξίζουν είναι οι συλλογικοί μας αγώνες. Μια από τις πολλές συνέπειες της εξέγερσης ήταν και η 180ο στροφή της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας. Το περίφημο tabula rasa του Σπηλιωτόπουλου και οι υποκριτικές εκκλήσεις για «εθνική συναίνεση» έδειξαν τον φόβο της κυβέρνησης, απέδειξαν ότι όλες οι κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, από την πιο μεγάλη έως την πιο μικρή, είχαν την σημασία τους και δεν πήγαν χαμένες. Οι εκκλήσεις του νέου υπουργού για διάλογο από «μηδενική βάση» είναι μόνο για το «θεαθήναι». Διάλογος από μηδενική βάση θα σήμαινε απόσυρση του νόμου πλαίσιο, καμία σκέψη για αναγνώριση των ΚΕΣ, αύξηση των δαπανών για τη παιδεία, καμία διαπραγμάτευση του ασύλου. Με τη συμμετοχή στο διάλογο ουσιαστικά ζητάνε από την εκπαιδευτική κοινότητα (τους φοιτητές, τους μαθητές, τα ριζοσπαστικά κομμάτια των καθηγητών που αγωνίστηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα) να διαγράψει τους νικηφόρους αγώνες του παρελθόντος. Μας ζητάνε να διαγράψουμε τους αγώνες μας για το άρθρο 16, για το νόμο πλαίσιο, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία.
Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα ατέλειωτα ελαστικά ωράρια, οι μισθοί πείνας, τα προγράμματα stage συνθέτουν την καθημερινότητα της εργασίας, ειδικά για τους νέους εργαζόμενους. Με τέτοιες εργασιακές σχέσεις καλούμαστε να δουλέψουμε στο μέλλον, με τέτοιες εργασιακές σχέσεις δουλεύουμε οι εργαζόμενοι φοιτητές σήμερα. Μάλιστα για να μάθουμε να δουλεύουμε και να μην αντιμιλάμε σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται και το ανάλογο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Ένα πλαίσιο εναρμονισμένο στις νέες εργασιακές σχέσεις που προετοιμάζει τους νέους εργαζόμενους της εργασιακής ανασφάλειας και περιπλάνησης. Ένα νέο μοντέλο εργαζόμενου νέου χωρίς φωνή, χωρίς δικαιώματα, τη γενιά των «700 ευρώ». Αυτή τη πολιτική που μας έφτασε ως εδώ ακολουθούν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και όλα αυτά για το καλό μας…
ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ…
Και ενώ μπροστά μας ξετυλίγεται μια παγκόσμια οικονομική κρίση, οι υπεύθυνοί της, δηλαδή οι εκπρόσωποι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής επιλέγουν να φέρουν την κοινωνία σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα, «απαντώντας» στην κρίση, με ακριβώς αυτά που την επέφεραν, με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό. Δηλαδή περισσότερη απελευθέρωση των αγορών, περισσότερη «ελαστικότητα» στις εργασιακές σχέσεις, περισσότερη ανασφάλεια, χιλιάδες απολύσεις, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, μεγαλύτερη μείωση κοινωνικών δαπανών. Ο στόχος τους είναι για μια ακόμη φορά τα βάρη της κρίσης να πέσουν στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Μας καλούνε να πληρώσουμε για μία κρίση για την οποία δεν είμαστε υπεύθυνοι.
…ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
Η κυβέρνηση της ΝΔ προκλητικά χαρίζει 28 δις στους τραπεζίτες, την ίδια στιγμή που παραμένουν καθηλωμένοι οι μισθοί και οι συντάξεις και συστηματικά αντί να στηρίξει, επιτίθεται στη δημόσια υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση. Προκλητικά μειώνει τη φορολογία των μεγαλοεπιχειρηματιών ενώ ετοιμάζεται για νέα μέτρα αφαίμαξης των εργαζομένων και της νεολαίας. Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, έχει πρόταση «για την αύξηση της απασχόλησης και την αντιμετώπιση της ανεργίας». Η μεγαλειώδης ιδέα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για την ανασφάλιστη εργασία των νέων επιστρέφει δριμύτερη. Όμως μάλλον δεν ήταν αρκετή, έτσι λοιπόν το ΠΑΣΟΚ προτείνει τώρα ένα ειδικό πρόγραμμα επαγγελματικής ένταξης των νέων μέχρι 30 ετών, για 4 χρόνια εργασίας σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με επιδότηση από το κράτος των ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών. Δηλαδή, θα αντιμετωπίσουμε καλύτερα την ανεργία, αν οι φορολογούμενοι, πληρώσουμε τα χρέη τους... Ο πρόεδρος του ΣΕΒ θα ντρεπόταν να καταθέσει τέτοια πρόταση!
ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ, ΑΠΑΝΤΑΝΕ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Η κυβέρνηση έχει αντιληφθεί ότι μόνο οι συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας μπορούν να της ανατρέψουν τα σχέδια. Αισθάνεται πιεσμένη κι εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα. Δημιουργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας και φόβου προσπαθώντας να μας κρατήσει στα σπίτια μας για να προλάβει νέους αγώνες για να μην πληρώσουν την κρίση τους ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία. Ανακοινώνει, δια στόματος υπουργού δικαιοσύνης, νέα κατασταλτικά μέτρα όπως τη ποινικοποίηση της κουκούλας, τη δημιουργία νέου σώματος της ΕΛ.ΑΣ. (η περίφημη ομάδα Δ), τη δίωξη όποιου βρίζει δημόσιο λειτουργό (βλ. αστυνομικό) κλπ. Στοχοποιεί το άσυλο που προστατεύει τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στις σχολές ακριβώς γιατί γνωρίζει ότι ζωντανοί φοιτητικοί σύλλογοι και γενικές συνελεύσεις μπορούν να χτίζουν μαζικές αντιστάσεις στα νεοφιλελεύθερα σχέδιά τους, συμμαχώντας και με άλλα κομμάτια της κοινωνίας, όπως έχουν κάνει και το προηγούμενο διάστημα. Η κυβέρνηση βρίσκει τον καλύτερο σύμμαχό της στη συμπολίτευση του ΠΑΣΟΚ όπου μέσω της Α. Διαμαντοπούλου ποινικοποιεί αδιακρίτως τις καταλήψεις και κάθε μορφή αγώνα του φοιτητικού κινήματος.
Και αν έχουμε απορία πως αντιμετωπίζονται όσοι διεκδικούν αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα, το παράδειγμα της συνδικαλίστριας Κ. Κούνεβα, μετανάστριας καθαρίστριας, που δέχθηκε δολοφονική επίθεση επειδή τόλμησε να διεκδικήσει δουλειά με αξιοπρέπεια μας δείχνει τι ακριβώς σημαίνει εργοδοτική τρομοκρατία.
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Τους αγώνες των τελευταίων τριών χρόνων το φοιτητικό κίνημα δεν τους έδωσε χωρίς αντιπάλους. Οι εκφραστές των δυνάμεων του δικομματισμού στις σχολές ΔΑΠ, ΠΑΣΠ έχουν κάνει ότι περνά από το χέρι τους να μην ορθώσουν οι φοιτητικοί σύλλογοι το ανάστημά τους απέναντι στις πολιτικές που διαλύουν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Βλέπουν τον εαυτό τους ως συμπλήρωμα της γραμματείας και στήνουν ένα πελώριο δίκτυο πελατειακών σχέσεων. Δεν μπορούν να μιλάνε για δημοκρατία και ανασυγκρότηση των δομών του φοιτητικού κινήματος (ΕΦΕΕ), ενώ απέχουν συστηματικά απ’ όλες τις συλλογικές διεκδικήσεις που βελτιώνουν την καθημερινότητά μας. Η ΔΑΠ είναι ο υπερασπιστής των κυβερνητικών επιλογών μέσα στις σχολές και βολεύεται να τοποθετείται ως μόνη εκπρόσωπος των φοιτητών υποκαθιστώντας τις συλλογικές τους εκφράσεις, ενώ η ΠΑΣΠ βολεύεται να μην τοποθετείται ποτέ και πουθενά για όλα τα σημαντικά ζητήματα που μας αφορούν και περιμένει να έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για να λυθούν όλα τα προβλήματα. Καθημερινά αποδεικνύουν ότι βρίσκονται απέναντι στο φοιτητή και τη φοιτήτρια και πλάι στην εκάστοτε κυβέρνηση. Προσπαθούν να μας πουν ότι μόνοι μας απέναντι σε όλους και με λογικές ανάθεσης ή διαμεσολάβησης των φοιτητικών συμφερόντων θα τα καταφέρουμε. Φαίνεται ότι το 30% των νέων ανέργων και το υπόλοιπο των επισφαλών εργαζομένων, μάλλον δεν ακολούθησαν τις συμβουλές τους …
Από τη άλλη μεριά η ΠΚΣ, , μια δύναμη που θέλει να αναφέρεται στην αριστερά, στους αγώνες, στο κίνημα ήταν αυτή που την κρίσιμη περίοδο του Δεκέμβρη κράδαινε αποφάσεις της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, για να «νουθετήσει» τους αγωνιζόμενους φοιτητές-τριες να μην συζητήσουν, να μην αποφασίσουν, να μην δράσουν. Με τη στάση της την περίοδο του Δεκέμβρη, που υπαγορεύθηκε από τη μονομέτωπη επίθεση κατά της ριζοσπαστικής αριστεράς, στάθηκε απροκάλυπτα ενάντια στην εξέγερση, υπέρ «της ησυχίας, της τάξης, της ασφάλειας» και έδωσε χέρι βοηθείας στη κυβέρνηση να συκοφαντήσει τους χιλιάδες εξεγερμένους νεολαίους σε όλη τη χώρα. Είναι αυτοί που τώρα προσπαθούν να υποκαταστήσουν τις Γενικές Συνελεύσεις με επιτροπές αγώνα παραδίνοντας μαθήματα απομονωτισμού. Έχοντας χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια είναι συνεπής μονάχα στο να αντιπαρατίθεται σε κάθε κινηματική διαδικασία στο εσωτερικό των σχολών.
ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ
Οι κινητοποιήσεις της νεολαίας όλο το προηγούμενο διάστημα έδειξαν ότι θέλουμε μια άλλη πολιτική, μια άλλη διέξοδο, ένα διαφορετικό μέλλον. Όταν ενωθούμε, όταν διεκδικήσουμε όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, μπορούμε να βάλουμε φρένο στις επιδιώξεις των ισχυρών. Ο κόσμος που χτίζεται για μας, χωρίς εμάς δε μας χωράει, μας πετάει στο περιθώριο. Θέλουμε τις ζωές μας πίσω. Θέλουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Θέλουμε εκπαίδευση και εργασία με αξιοπρέπεια. Θέλουμε ελευθερίες και ελευθερία. Τα θέλουμε όλα.
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Η Αριστερή Ενότητα μετράει ήδη δύο χρόνια ζωής, δύο χρόνια στα οποία βρέθηκε σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες μέσα και έξω απ’ τις σχολές. Η Αριστερή Ενότητα προέκυψε από τους νικηφόρους αγώνες για το άρθρο 16 με στόχο την ανασύνθεση της αριστεράς για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Δεν είναι ένας ακόμη πόλος της αριστεράς αλλά ένα διαρκές, ανοιχτό, ενωτικό κάλεσμα για κοινή δράση. Η Αρ. Εν. παλεύει για να σταματήσει το νεοφιλελευθερισμό στις σχολές. Παλεύει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση της παιδείας, ενάντια στην απαξίωση των πτυχίων, ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών. Παλεύει για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο που θα βάλει φρένο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που θα μπλοκάρει κάθε εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων μέτρων. Παλεύει για τον κοινό αγώνα με τους εργαζομένους και την αντεπίθεση του κινήματος για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού.
Γιατί Αριστερή Ενότητα λοιπόν; Γιατί αυτή η ενότητα σφυρηλατήθηκε μέσα στις κινητοποιήσεις του 2006. Γιατί μάθαμε ότι οι συλλογικοί μας αγώνες μπορούν να υπάρχουν και να είναι νικηφόροι, πέρα από ατομικές και διασπαστικές λογικές. Γιατί για μας η αριστερά έχει λόγο ύπαρξης όταν είναι χρήσιμη και αποτελεσματική. Όταν μαθαίνει από τα μεγάλα κινηματικά γεγονότα. Όταν μετασχηματίζεται και μετασχηματίζει.
Εμπνεόμαστε απ’ τους αγώνες του παρελθόντος για να οργανώσουμε τους αγώνες του αύριο. Σήμερα, σε αυτή τη κρίσιμη περίοδο, μέσα στη κρίση, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη αντιλαμβανόμαστε τα καθήκοντα που η περίοδος θέτει. Αντιλαμβανόμαστε το ρόλο που πρέπει να παίξουν τα αριστερά και ενωτικά εγχειρήματα σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Έτσι και μέσα στις σχολές επιμένουμε αριστερά και ενωτικά. Καλούμε όλες τις δυνάμεις και τους φοιτητές που βρεθήκαμε το προηγούμενο διάστημα στους δρόμους να συγκροτήσουμε μια ακόμη πλατύτερη ενότητα ώστε το φοιτητικό κίνημα να ορθώσει το ανάστημα του στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου