Χούντα δε ζήσαμε, μα ούτε ελευθερία.

Παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για διαπραγμάτευση με τους δανειστές και την υπόσχεση πως δε θα υπάρξουν άλλα μέτρα και παρά την ‘’αριστεροφροσύνη’’ της ΔΗΜΑΡ, στις 6-7 του Νοέμβρη ψηφίστηκαν νέες περικοπές. Το μνημόνιο 3 που πέρασε με οριακή πλειοψηφία (153 ΝΑΙ) από μια κυβέρνηση ‘’εθνικής ευθύνης’’ μόνο 4 μηνών, οδήγησε ξανά τον κόσμο στους δρόμους και τις πλατείες, ακόμα πιο μαχητικό, για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του. Από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η επίθεση στα εργασιακά, στην υγεία, στην παιδεία και γενικότερα στο κοινωνικό κράτος και τα κεκτημένα των εργαζομένων είναι ο μονόδρομος για να πετύχουμε την πολυπόθητη ‘’ανάπτυξη’’. Στην πραγματικότητα, όμως, η λιτότητα δεν είναι το μέσο αλλά ο στόχος, δηλαδή η ανάπτυξη και η επανεκκίνηση κερδοφορίας του κεφαλαίου και των τραπεζών, η διαμόρφωση του σύγχρονου σκληρά εκμεταλλευόμενου εργαζόμενου στα μέτρα και τις ανάγκες τους. Με λίγα λόγια, είναι η πολιτική τους τακτική για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και και την προετοιμασία -με πρόσχημα αυτή- της ταξικής τους κυριαρχίας σε ένα νέο (πιο ισχυρό για τους αστούς) σημείο ισορροπίας.

Τα συνθήματα των διαδηλωτών την Τετάρτη το βράδυ, δεν αποτελούσαν απλά αντίθεση και καταγγελία απέναντι στο μνημόνιο 3 αλλά καλούσαν σε καθολικό ξεσηκωμό όλων των λαών του καταπιεζόμενου ευρωπαϊκού Νότου, ενάντια στις ελεγχόμενες από το διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο κυβερνήσεις τους. Για άλλη μια φορά το κράτος επέλεξε να απαντήσει με βία και χημεία, ενώ σε λειτουργία τέθηκαν οι «Αύρες» (αντλίες νερού της ΕΛ.ΑΣ.), λειτουργώντας συμπληρωματικά με την ‘’κατασταλτική βροχή’’.

Σε γενικές γραμμές, η όλο και σκληρότερη κρατική καταστολή και παραβίαση των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων (απαγόρευση διαδηλώσεων, βασανιστήρια κρατουμένων, δημοσίευση φωτογραφιών και στοιχείων διωκόμενων πριν καν τη δίκη) αποτελούν απόδειξη του αυταρχικού τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το ίδιο το επίσημο κράτος και δείχνουν πως φασισμός στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι μόνο οι εξόφθαλμα ναζιστικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Είναι το ίδιο το κράτος έκτακτης ανάγκης. Είναι το κράτος που παραβιάζει το ίδιο τους θεσμούς του (ψήφιση πολυνομοσχεδίου 800 σελίδων σε ένα μόλις άρθρο εν μια νυκτί) και παράλληλα δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο στα μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που δε μπορούν και δε θέλουν να πληρώσουν την κρίση τους.

Αυτή η νεοφιλελεύθερη επίθεση, όπως είναι φυσικό δεν αφήνει ανεπηρέαστη και την πανεπιστημιακή κοινότητα. Μετά από το πραξικοπηματικού τύπου κούρεμα των αποθεμάτων του πανεπιστημίου, έρχεται ο ‘’ανανεωμένος’’ νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο οποίος καταργεί φοιτητικές παροχές όπως σίτηση, στέγαση, συγγράμματα ενώ πρόκειται να επιβάλλει ακόμα και δίδακτρα, καταργώντας ουσιαστικά τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Πολύ περισσότερο, όμως, βάζει τους φοιτητές σε ένα καθεστώς εντατικοποίησης, παρόλες τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, καταργώντας παράλληλα το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου και περιορίζοντας τους ελεύθερους χώρους έκφρασης και συλλογικών αποφάσεων. Ενώ σε θετικό βήμα βρίσκονται οι πρωτοβουλίες-συνελεύσεις φοιτητών,καθηγητών, εργαζομένων για τη συνολική απάντηση της πανεπιστημιακής κοινότης ενάντια στο πανεπιστήμιο των συμβουλίων διοίκησης και της υποταγής στα συμφέροντα και τις απαιτήσεις της αγοράς, η νεολαία, μπροστά σε αυτό το μέλλον της επισφάλειας και της ανεργίας, πρέπει να δώσει μια δυναμική απάντηση.

Σε αυτά τα πλαίσια, μαζί με το κομμάτι του κόσμου που μέσα από την κρίση έχει αμφισβητήσει στο σύνολό του το υπάρχον σύστημα σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό), μαζί με τους ανθρώπους που αυτο-οργανώνουν την πάλη τους στις λαϊκές συνελεύσεις, στα δίκτυα αλληλεγγύης, στους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, χρειάζεται μια μαχητική Αριστερά, η οποία θα βάζει στον πυρήνα του λόγου και της δράσης της την αμφισβήτηση, την ανατροπή, την εναλλακτική λύση, μέσα σε ένα απελευθερωτικό πρόταγμα. Με αυτές τις αξίες, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες, πρέπει να βάλουμε τις πρώτες ιδέες για το πανεπιστήμιο που οραματιζόμαστε ως αντιπρόταγμα του πανεπιστημίου της αγοράς και της αυταρχικότητας.

Πολύ περισσότερο, όμως, χρειάζεται μια έμπνευση μέσα από συλλογικούς και μαχητικούς αγώνες. Αυτήν μπορούμε να την αναζητήσουμε στα εγχειρήματα της από τα κάτω οργάνωσης, στα πρώτα δειλά εγχειρήματα άμεσης δημοκρατίας, στις πρώτες αυγές ενός νέου κόσμου που ξημερώνει. Την έμπνευση θα βρούμε σε όσους και όσες είναι στους δρόμους όποτε και όσο χρειαστεί,  σε αυτούς που αντιστέκονται στο μνημονιακό καθεστώς εσωτερικής(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και εξωτερικής(ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) τρόικας και οραματίζονται ένα διαφορετικο μέλλον: το μέλλον της αλληλεγγύης, της πραγματικής δημοκρατίας και των αναγκών τους.

Στις 12 Νοέμβρη θα επιχειρήσουν να εκλέξουν ηλεκτρονικά τα συμβούλια διοίκησης, το όχημα για την εφαρμογή του νόμου. Ας οργανώσουμε την πάλη μας ώστε το νομοσχέδιο αυτό να μείνει στα χαρτιά. Ας γίνουμε η σπίθα για ένα συνολικό κίνημα ανατροπής της πολιτικής τους. Είμαστε η γενιά της ανατροπής, θα τους νικήσουμε!