Η επίθεση στους κοινωνικούς χώρους ως αποτύπωμα του φόβου για το νέο

Την Πέμπτη 20/12 η αστυνομία εισέβαλε στη Villa Amalias, στην ιστορικότερη κατάληψη για τα ελληνικά δεδομένα, με πρόσχημα μια ανώνυμη καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών(;). Κατά τη διάρκεια της εισβολής συνελήφθησαν 8 άτομα τα οποία βρίσκονταν στο χώρο της κατάληψης. Το αβάσιμο των κατηγοριών φάνηκε από την πρώτη στιγμή μετά την έρευνα όταν τα μοναδικά ευρήματα που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν ενοχοποιητικά ήταν τα 1.400 άδεια μπουκάλια μπύρας, σε ένα χώρο που λειτουργεί σαν αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ και συναυλιακός χώρος και τα 250ml πετρέλαιο δίπλα από μια σόμπα(!). Οι 8 συλληφθέντες, άλλωστε, αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς καμία ποινική δίωξη και κάποιοι απ αυτούς χωρίς κανέναν εγγυητήριο όρο. Έτσι, οι δηλώσεις του Δένδια περί «εργαστήρι ανομίας» καταλήγουν σε μια ακόμη γελοιότητα.

Η κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ είχε δείξει τις διαθέσεις της βέβαια ήδη από το, εμφυλιακού κλίματος, σύνθημα του Σαμαρά «να επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας», τη διαπόμπευση των οροθετικών ιερόδουλων και τον εξαναγκασμό τους σε εξετάσεις, τα οργανωμένα από την ΕΛΑΣ πογκρόμ μεταναστών στις μεγάλες πόλεις της χώρας (στηριζόμενα πάντα από τις δολοφονικές επιθέσεις των παρακρατικών φασιστών), τον εγκλεισμό-στοίβαγμα μεταναστών και προσφύγων, θύματα της παγκόσμια πολιτικής που ακολουθούν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ακραία καταστολή στις μεγάλες κινητοποιήσεις, το βασανισμό των αντιφασιστών/ριών από σώματα της ΕΛΑΣ, τη δημοσιοποίηση των στοιχείων συλληφθέντων/είσων αγωνιστών/ριών, την επίθεση στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης τον περασμένο Αύγουστο. Η εισβολή, λοιπόν, στη Villa Amalias δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια της μετατόπισης της ατζέντας από μεριά της κυβέρνησης προς μία ολοένα και πιο αυταρχική πολιτική με επιθέσεις σε δικαιώματα, ελευθερίες, κοινωνικούς χώρους. Το κράτος βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη, το καθεστώς εξαίρεσης είναι πλέον η κοινή πραγματικότητα και η πολιτική εξαθλίωσης η μόνιμη κατάσταση.

Ο Δένδιας, βέβαια, επιμένει στο χυδαίο παιχνίδι προκλήσεων και εντυπωσιασμού, αφού στις τελευταίες του δηλώσεις αναφέρει χαρακτηριστικά πως «ο Νόμος θα επιβληθεί, η δημόσια περιουσία θα ανακτηθεί και θα περιφρουρηθεί». Η δήλωση αυτή αποτελεί ανοιχτή πρόκληση προς ολόκληρη την κοινωνία, μετά την ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών και επιχειρήσεων από την τρικομματική κυβέρνηση, με τη στήριξη της Χρυσής Αυγής όπως στο ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας. Στο σημείο αυτό δε μπορούμε να παραβλέψουμε την πολιτική σύμπνοια μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής αφού, μια μέρα μετά την καταψήφιση από την τρικομματική συγκυβέρνηση μαζί με τη Χρυσή Αυγή της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για διαλεύκανση του σκανδάλου με τη λίστα Λαγκάρντ, πραγματοποιείται, σα δώρο ανταπόδοσης, η επίθεση στη Villa Amalias, ενός κοινωνικού χώρου που υπήρξε ανάχωμα στην περιοχή για τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, για την εξάπλωση της μισαλλοδοξίας και του ρατσιστικού μίσους. Καθώς, λοιπόν, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αδυνατεί να διαμορφώσει μια ηγεμονική αφήγηση για την κρίση και την αντιμετώπισή της, επιλέγει να γίνεται ο εγγυητής της «νομιμότητας» και της «ασφάλειας» κατά τα πρότυπα της Χρυσής Αυγής στον Άγιο Παντελεήμονα, με το θεσμικό πάντοτε προσωπείο της.

Μ’ αυτά και με ‘κεινα, επόμενος σταθμός για το «τρομοshow» υπήρξε το πανεπιστημιακό άσυλο και πιο συγκεκριμένα η εισβολή της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ. Με πρόσχημα το μικρο-εμπόριο των μεταναστών έξω από το χώρο του πανεπιστημίου, η ΕΛΑΣ έστησε την τρομοκρατική της επιχείρηση με αποκλεισμό των γύρω από την ΑΣΟΕΕ δρόμων, την κινητοποίηση εκατοντάδων ματατζήδων και ασφαλητών και την απαγόρευση εισόδου στους/στις φοιτητές/φοιτήτριες του ίδιου του πανεπιστημίου μόνο και μόνο για να ανοίξει τα στέκια φοιτητικών παρατάξεων και σχημάτων που δραστηριοποιούνται στη σχολή και την ευρύτερη ευαίσθητη περιοχή. Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς κανένας να απαντά στον κόσμο που βρισκόταν απ έξω αν υπάρχει εισαγγελικό ένταλμα και ποιό το περιεχόμενό του και με την απαραίτητη τηλεοπτική κάλυψη ώστε στο βραδινό δελτίο να αρχίσει ξανά το παιχνίδι τρομοκρατίας, κουκουλώνοντας το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ.

Αρχικά πρέπει να διευκρινίσουμε πως το εμπόριο έξω από τη σχολή όσο και οι μετανάστες/μετανάστριες που το συντηρούν βρίσκονταν σε απόλυτη συνύπαρξη τόσο με την τοπική κοινωνία όσο και με τον κόσμο του πανεπιστημίου. Η αρμονική αυτή σχέση, βέβαια, τον τελευταίο καιρό διαταρασσόταν ολοένα και περισσότερο. Όχι γιατί οι μετανάστες/μετανάστριες αποτελούσαν υγειονομική βόμβα ή εστία ανομίας αλλά εξαιτίας των επιθέσεων που δέχονταν μία από τους φασίστες (πάντα με αστυνομική κάλυψη) και μία απ τα ίδια τα ΜΑΤ και οι οποίοι/ες αναγκάζονταν να αναζητήσουν προστασία στο χώρο του πανεπιστημίου, υπερασπιζόμενοι/ες μαζί με τους/τις φοιτητές/ριες το πανεπιστημιακό άσυλο, συμπυκνώνοντας εύστοχα το σύνθημα «το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό». Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι μετανάστες/μετανάστριες μικροέμποροι αποτελούν ένα από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης καθώς εργάζονται πολλές ώρες, κάτω από άθλιες συνθήκες για ένα πενιχρό μεροκάματο, θύματα ενός εμπορίου οργανωμένου σε μαφιόζικα κυκλώματα υπερεκμετάλλευσης φτηνών εργατικών χεριών.

Στο πιο πολιτικό, όμως, της υπόθεσης, η επιχείρηση στο χώρο της ΑΣΟΕΕ βρίσκεται στο ίδιο μοτίβο με την επίθεση στη Villa Amalias. Από τη μία η κυβέρνηση του Σαμαρά επιτίθεται σε έναν ακόμη χώρο που ορθώνει ανάστημα ενάντια στη φασιστική απειλή και προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο που επιλέγει να αντισταθεί και να αναζητήσει μια διαφορετική διέξοδο από την κρίση και το σύστημα που τη συντηρεί. Από την άλλη συνδέεται με το συνολικό αυταρχικό μοντέλο του πανεπιστημίου που εισάγει  ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, στα μέτρα της γενικότερης μνημονιακής πολιτικής. Πέρα από τις περικοπές σε φοιτητικές παροχές, συγγράμματα, σίτιση, στέγαση, ο νόμος αυτός καταργεί τα όποια στοιχεία δημοκρατίας, διαλόγου, συνδιοίκησης συνόδευαν την έννοια της ακαδημαϊκότητας. Η κατάργηση των διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων από τον νόμο-πλαίσιο, οι απειλές και οι επιθέσεις από φασιστοειδή σε διάφορους φοιτητικούς συλλόγους και τελικά η επίθεση από μεριά της κυβέρνησης στο άσυλο και τις φοιτητικές παρατάξεις κάνουν ένα πράγμα ξεκάθαρο: στο στόχαστρο των κυρίαρχων και των φασιστικών ακολούθων τους για το επόμενο διάστημα βρίσκεται κάθε χώρος που επιλέγει να αντιστέκεται στην πολιτική που ακολουθούν, που επιλέγει μέσα στη κρίση και την αυταρχικοποίηση να συζητά, να οργανώνεται, να αποφασίζει και να δρα συλλογικά. Γι’ αυτόν το λόγο φαντάζει πιο αναγκαίο από ποτέ να καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε ξανά το σύλλογό μας, να ανασυνθέσουμε με άξονα τη δημοκρατία τις διαδικασίες μας, να αποτινάξουμε γραφειοκρατίες και τις παθογένειες του φοιτητικού δυνδικαλισμού έτσι ώστε να επαναφέρουμε την κουβέντα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εντός του πανεπιστημίου αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης και οι φοιτητικοί σύλλογοι να αποτελέσουν οργανικό κομμάτι του κινήματος της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοργάνωσης των υποτελών τάξεων για την ανατροπή.

Γιατί τι είναι στην τελική αυτό που τους κάνει να χαρακτηρίζουν τους κοινωνικούς χώρους ως «εστίες ανομίας» και να βάζουν στον άμεσο πολιτικό τους σχεδιασμό τις επιθέσεις σε σχολές και στέκια; Μα φυσικά ο φόβος! Ο φόβος για το νέο που γεννιέται στις καταλήψεις, στα αυτοργανωμένα εγχειρήματα, στα δίκτυα αλληλεγγύης, στις συνελεύσεις, στους συνεταιρισμούς, στην αυτοδιαχείριση, στο αίτημα για επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και της πολιτικής από την πλευρά των υποτελών. Η Villa Amalias και οι διάφοροι κοινωνικοί χώροι αποτελούν τις εικόνες απ το μέλλον, από ένα εναλλακτικό μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, μακριά από την εμπορευματοποίηση και το κέρδος, με βασικές αξίες τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την πραγματική δημοκρατία. Όλα τα εγχειρήματα αυτοργάνωσης και αλληλεγγύης είναι ακριβώς ο πυρήνας της αντίστασης και με βάση αυτά οφείλουμε να συγκροτήσουμε το συνολικό αντιπαράδειγμα που θα βάλει τέλος στην πολιτική της εξαθλίωσης, στο συντηρητισμό, στο φασισμό και το σεξισμό, στην εκμετάλευση και την καταπίεση, στην ιεραρχία και τις διακρίσεις, μέσω ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα με δημοκρατία και ελευθερία.

Το νεοφιλελεύθερο κράτος, μετά την κατάργηση των θεμελιοδέστερων δικαιωμάτων, τον περιορισμό του ελεύθερου χώρου, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την ανεργία και τη φτώχεια, αφού αδυνατεί (και στην τελική δεν επιθυμεί) να ενσωματώσει κανένα αίτημα των υποτελών επιλέγει μια νέα βιοπολιτική, επιλέγει ακόμα να επιτίθεται με μένος σε κάθε προσπάθεια αυτοθέσμισης από τα κάτω, σε οποιαδήποτε κοινωνική κίνηση που επιχειρεί να δώσει απάντηση στην πολιτική κρίση, στην αυτενέργεια των καταπιεσμένων για να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια στο καθεστώς της κρίσης και του αυταρχισμού. Η αλληλεγγύη όμως είναι το όπλο μας και θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε μέσα στους πολύμορφους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση, μέχρι οι κυρίαρχοι να είναι μια για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν!