ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Μ.Ι.Θ.Ε. ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΡ.ΕΝ.

Τα τελευταία 3 χρόνια από την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης και το 1ο μνημόνιο εφαρμόζεται ένα ολοένα και πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο πολιτικό πρόγραμμα. Εξαπολύονται συνεχώς νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις, άνευ όρων ιδιωτικοποιήσεις σε κοινωνικές παροχές και κυρίως στην υγεία και την παιδεία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας που αποτελεί πρωτοφανή καταπάτηση των εργασιακών κεκτημένων που σε συνδυασμό με τους αλλεπάλληλους φόρους, τα «χαράτσια» κ.ά οδηγούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε απόγνωση.

Στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και μιας συνολικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης παρατηρούμε την όξυνση της καταστολής, τον περιορισμό των ελεύθερων χώρων και τη στοχοποίηση  κομματιών της κοινωνίας. Από τη στοχοποίηση των οροθετικών ιερόδουλων και τα οργανωμένα από την ΕΛ.ΑΣ. ρατσιστικά πογκρόμ μέχρι τη διαπόμπευση συλληφθέντων αγωνιστών, το βασανισμό των 15 αντιφασιστών και τις επιθέσεις σε καταλήψεις και το άσυλο στο ΑΠΘ και την ΑΣΟΕΕ, γίνεται ξεκάθαρο πως η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, αφού αδυνατεί να ικανοποιήσει οποιοδήποτε αίτημα από την πλευρά των υποτελών τάξεων, επιλέγει να επιτίθεται με μένος σε κάθε χώρο που επιλέγει να αντιστέκεται και να ζητά από τα κάτω λύσεις.

Το σχέδιο του Δένδια για εκκένωση των καταλήψεων και την εισβολή τελικά με οργανωμένο σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ. στον πανεπιστημιακό χώρο της ΑΣΟΕΕ και τη στοχοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών χώρων εντός του πανεπιστημίου, εντάσσεται στο γενικό σχέδιο του νεοφιλελεύθερου μπλοκ για την υποτίμηση του πανεπιστημίου και αποτελεί αφετηρία για την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης και ο νόμος-πλαίσιο που μετατρέπει τις σχολές σε ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής πιστοποιητικών εκπαίδευσης, η εξίσωση των πτυχίων ΚΕΣ με ΑΕΙ-ΤΕΙ και το σχέδιο Αθηνά έρχεται να προστεθεί στο κούρεμα των αποθεματικών των Πανεπιστημίων που έγινε πέρυσι στα πλαίσια του PSI, στο ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων, στην ουσιαστική παύση πληρωμών του κράτους προς τα ιδρύματα. Από τη μία, λοιπόν,  ο νόμος-πλαίσιο εισάγει ένα ακόμα πιο αυταρχικό μοντέλο για το πανεπιστήμιο περιορίζοντας το δημόσιο διάλογο και τις διαδικασίες φοιτητών και καθηγητών και από την άλλη εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί, όχι μόνο στο πανεπιστήμιο αλλά και την κοινωνία ολόκληρη, ενώ η επίθεση στο άσυλο δείχνει τις διαθέσεις του κράτους ενάντια σε όσους αντιστέκονται στο σχέδιο αυτό.

Σε σχέση με την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου το πρόβλημα είναι διττό. Αφενός η προσπάθεια συγκρότησης ενός φοιτητικού κινήματος, το οποίο όχι μόνο θα εμπόδιζε το νόμο αλλά και θα αποτελούσε την αφετηρία για νέους κοινωνικούς αγώνες, απέτυχε, αφετέρου αναδείχτηκε μια γενική αδυναμία παρέμβασης εντός των κοινωνικών μας χώρων και μια αδυναμία της Αριστερής Ενότητας να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Μέσα στο γενικό κλίμα αδράνειας εντός των φοιτητικών συλλόγων καλούμαστε να αναζητήσουμε νέους τρόπους παρέμβασης-χωρίς να προσπερνάμε σε μια μέρα το παλιό-που θα ανταποκρίνονται στη φορτωμένη συγκυρία και τις νέες ανάγκες του φοιτητικού σώματος.

Βασικό μας στόχος, με μια τέτοια λογική, είναι η ενεργοποίηση των συλλογικών διαδικασιών εντός του Πανεπιστημίου. Είναι δεδομένο ότι ελλείψει μαζικού φοιτητικού κινήματος (απ’το 06-07 τουλάχιστον) και αντίστοιχων διαδικασιών (γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά καταλήψεων, κινηματικές δράσεις εντός των σχολών κλπ) η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών φοιτητών και φοιτητριών δεν έχουν αγωνιστικές παραστάσεις, κάτι που συνεπικουρούμενο από τις επιπτώσεις της κρίσης και την επακόλουθη εντατικοποίηση, δημιουργεί πολλαπλές προβληματικές. Η συμβολή μας στην αναζωογόνηση των συλλογικών διαδικασιών και στην ανασυγκρότηση του φ.κ. είναι ακόμη, ουσιαστική προσπάθεια κλεισίματος της πόρτας στον φασισμό που πατάει πάνω στις ατομικές λύσεις, στην αποξένωση των ανθρώπων, στην εχθρότητα μεταξύ διαφορετικών ομάδων.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η δημιουργία κοινών δράσεων και χώρων συζήτησης με την υπόλοιπη φοιτητική Αριστερά. Εμβάθυνση ενωτικών πρωτοβουλιών- όπου αυτές υπάρχουν- και μετωπικά καλέσματα πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα (αντίσταση στο νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, υπεράσπιση ασύλου κ.ά.), ώστε η Αριστερή Ενότητα να παίξει ενωτικό ρόλο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να συγκροτήσουμε τις δομές αλληλεγγύης, όπως αυτές προέκυψαν μέσα από την κίνηση των υποτελών τάξεων για αναζήτηση απαντήσεων στις υλικές ανάγκες μέσα στο καθεστώς κρίσης. Σε αυτήν την κατεύθυνση βρίσκονται τα μαθήματα αλληλεγγύης που έχουν συγκροτηθεί σε πολλούς συλλόγους, τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία και κοινωνικά παντοπωλεία και γενικά τα δίκτυα αλληλεγγύης  που αναδεικνύουν τις αξίες της Αριστεράς και την κοινωνία που οραματιζόμαστε, απορρίπτοντας σχέσεις ιεραρχίας και εμπορευματοποίησης και καλλιεργώντας συλλογική κουλτούρα. 

Η μετατόπιση της ατζέντας από την πλευρά των κυριάρχων προς ένα ακροδεξιό πολιτικό σχέδιο και ένα ακόμα πιο αυταρχικό καθεστώς οδήγησε στην έξαρση του φασιστικού φαινομένου με τα αυξανόμενα ποσοστά εντός της κοινωνίας. Καθίσταται απαραίτητο να συγκροτηθούν αντιφασιστικές πρωτοβουλίες  εντός των σχολών οι οποίες θα εμποδίσουν την παρέμβαση φασιστικών κινήσεων εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την ανάδειξη τέτοιων λογικών εντός των κοινωνικών μας χώρων αποκαλύπτοντας την βαθιά συστημική δράση της Χρυσής Αυγής. Ήδη σε αυτή την λογική η Αριστερή, Ενότητα Φιλοσοφικής συγκροτεί την αντιφασιστική συνέλευση ΦΛΣ κάτι το οποίο προσδοκεί σε άμεσο χρονικό διάστημα να μαζικοποιηθεί και να συνδεθεί με τις υπόλοιπες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες εντός της πανεπιστημιούπολης με απόληξη την κοινή δράση. Μέσα στην γενικότερη πολιτική, κοινωνική και πανεπιστημιακή κρίση προκύπτει η ανάγκη για ενωτικές πρωτοβουλίες που θα συσπειρώνουν τις Αριστερές δυνάμεις, αλλά και τον ανένταχτο κόσμο. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η δικιά μας πολιτική ωρίμανση και εμβάθυνση και η διεξαγωγή συχνότερων, δημοκρατικών διαδικασιών που θα καταλήγουν σε δημοκρατικά νομιμοποιημένες αποφάσεις, απ’το σύνολο των σχημάτων της ΑΡΕΝ. Ακόμη το συντονιστικό της ΑΡ.ΕΝ. να είναι συντονιστικό σχημάτων και όχι εκπροσώπων των συνιστωσών, το οποίο θα μπορεί να αλλάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να είναι καλύτερη η δικτύωση των σχημάτων και να είναι μια πραγματικά δημοκρατική διαδικασία με τη συμμετοχή περισσότερων σχημάτων. Έτσι μόνο η Αρ.Εν θα μπορέσει να γίνει μια μαζική αυτόνομη συλλογικότητα, με πολιτικό σχέδιο και στρατηγική, που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία εντός των συλλόγων.