Η «ατυχής διάσωση» στο
Φαρμακονήσι – ή κατά κόσμον η παράνομη επαναπροώθηση προσφύγων που κατέληξε, με
τη βοήθεια μάλιστα του λιμενικού σώματος σύμφωνα με μαρτυρίες επιζησάντων, σε
πνιγμό, πολλών μικρών παιδιών περιλαμβανομένων – δείχνει ακόμη μια φορά το
εύρος του πεδίου σύγκλισης μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και μιας ακροδεξιάς
ατζέντας. Η τελευταία έχει επιβληθεί αφ’ ενός – με ψηφοθηρικούς όρους – από την
εκτός των άλλων εκλογική αυτονόμηση της Χρυσής Αυγής και αφ’ ε
τέρου από την
ιδεολογική αντεπίθεση της κυβερνώσας νεοδεξιάς του Σαμαρικού μπλοκ, η οποία
δείχνει να παίρνει την εκδίκηση της για (όσα) ανθρώπινα δικαιώματα παρέμεναν
σεβαστά κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Η ιδεολογικοποίηση των συνόρων,
εκτός από συγκροτητικό στοιχείο της εθνικιστικής ιδεολογίας, από την οποία
ασφαλώς εμφορείται η κυβερνώσα τάση της Νέας Δημοκρατίας (βλέπε Σαμαρά, Δένδια,
Γεωργιάδη, Μουρούτη, Λαζαρίδη, Πλεύρη, Κρανιδιώτη), παράλληλα εργαλειοποιείται
και για τη δημιουργία εσωτερικών εχθρών καθώς και για την τόνωση του εθνικού
φρονήματος προκειμένου να μετατεθεί η ευθύνη της καταστροφής από τις πολιτικές
επιλογές σε φαντάσματα ναζίζουσας επινοήσεως.
Παράλληλα, η φυσική εξόντωση των
προσφύγων στην οποία κατέληξε η επαναπροώθηση, με τη συνεισφορά του λιμενικού
όπως ομολόγησαν οι πρόσφυγες ναυαγοί, συμπυκνώνει τα βιοπολιτικά χαρακτηριστικά
που παίρνει το καθεστώς. Οι αρχές αποκτούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο
δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω στους ανθρώπους αλλά ακόμη και έμπρακτης
διαχείρισης των ζωών τους (βλέπε στρατόπεδα συγκέντρωσης) και επικοινωνιακής
διαχείρισης των θανάτων τους (βλέπε δηλώσεις περί τρομοκρατών που
εκμεταλλεύονται την παράνομη μετανάστευση εν καιρώ απόδρασης Ξηρού).
Οφείλουμε λοιπόν να δούμε πέραν
από τις επιφανειακές αναλύσεις. Οφείλουμε να δούμε ότι χωρίς το καθεστώς να
είναι ολοκληρωτικό (αν υποστηρίζαμε αυτή τη θέση η ίδια η συγγραφή αυτού του
κειμένου θα ήταν έμπρακτη διάψευση) παρόλα αυτά έχει ολοκληρωτικές
συμπεριφορές. Απέναντι σε κάθε Σαμαρά που ζητά την ανακατάληψη των πόλεων,
οφείλουμε να ζητούμε την «ανακατάληψη» της δημοκρατίας. Οφείλουμε να δώσουμε το
σύνθημα «η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» στα σωστά χείλη. Οφείλουμε, τέλος, να
επανοικειοποιηθούμε το δημόσιο χώρο βάζοντας τελικά σύνορα στη γη του κανενός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου