Για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας!

Η σαιζόν που πέρασε ήταν ένα διαρκές διακύβευμα. Η συνεχής αναζήτηση των κατάλληλων όρων για την επίτευξη της συνολικής ανατροπής εκφράστηκε μέσα από πληθώρα κοινωνικών διεργασιών. Όλο αυτό τον καιρό το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, με όπλο τους νόμους Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου και με όχημα τα Συμβούλια Ιδρύματος, τα οποία υπονομεύουν την δημοκρατική λειτουργία του πανεπιστημίου, δέχεται μια επίθεση με στόχο την συμμόρφωση του με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο του πανεπιστημίου (ανταγωνιστικότητα, ιδιωτικοποιήσεις). Σ’ αυτό το πλαίσιο έγιναν και οι απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, οι οποίες πυροδότησαν μια δυναμική απεργία 14 εβδομάδων. Η απεργία αυτή στηρίχτηκε από τους Φοιτητικούς Συλλόγους με αποφάσεις καταλήψεων, οι οποίες όμως λόγω των παθογενειών των συλλογικών διαδικασιών ήρθαν σχετικά αργοπορημένες, χωρίς να καταφέρουν να εμπλέξουν τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών στη διαδικασία προάσπισης του δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου. Ο μεγαλειώδης αγώνας των εργαζομένων δημιούργησε τριγμούς στην κυβέρνηση η οποία με κάθε τρόπο ήθελε να καταστείλει έναν αγώνα που θα μπορούσε και να συσπειρώσει όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία.  Εντός του πανεπιστημίου δημιουργήθηκε μια νέα κοινότητα αγώνα μεταξύ φοιτητών-εργαζομένων-καθηγητών με άξονα την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Για την εμβάθυνση αυτών των σχέσεων προτείνεται και η δημιουργία μιας νέας δομής, μιας κοινής συνέλευσης φοιτητών – καθηγητών – εργαζομένων για οριζόντια επικοινωνία, προκειμένου η απάντηση να είναι εξίσου συνολική, όπως και η επίθεση, και πιο καλά συντονισμένη, ενώ το δίκτυο αλληλεγγύης «Άρτεμις» των διοικητικών αποτελεί ένα αντιπαράδειγμα για το πώς οργανώνονται οι αγώνες.  Όλη αυτή η αγωνιστική κατεύθυνση, απεργία δηλαδή από κοινού με καταλήψεις, βαφτίστηκε ως η αιτία της εντατικοποίησης που ακολούθησε στην καθημερινότητά μας, η οποία μοιάζει περισσότερο με τιμωρητικό μέτρο.΄

Ανασταλτικά προς τον αγώνα από πλευράς φοιτητικού κινήματος λειτούργησε τόσο η στάση της ΠΚΣ που έσπευσε να αναδιπλωθεί ζητώντας οι πρωτοετείς να εγγραφούν και οι σχολές να ανοίξουν, καλώντας ουσιαστικά τους απεργούς να αφήσουν την απεργία και να πιάσουν το διοικητικό έργο, εντασσόμενη στο σχεδιασμό του ΠΑΜΕ που σταματούσε να προτείνει απεργία. Και τα ΕΑΑΚ, όμως, όταν η επίθεση προς τον απεργιακό αγώνα των διοικητικών κορυφωνόταν και η αλληλεγγύη και η αντίστασή μας ήταν απαραίτητες, επέλεξε να αποσυρθεί απ τον αγώνα μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της κουβέντας στο δημόσιο λόγο της στο θέμα του εξαμήνου, γιατί δε μπορούσε να ρισκάρει το να κατηγορηθεί η αριστερά και να πληγεί ο συσχετισμός της, στην υπόθεση ενός κινήματος που θα μπορούσε να έχει καλύτερες προοπτικές, συντηρώντας μια ψευδαίσθηση κανονικότητας την ώρα που το πανεπιστήμιο δέχεται πιο άμεσα από ποτέ τη νεοφιλελεύθερη επίθεση. Βέβαια υπήρχε και αυτή η τοποθέτηση της ΑΡΕΝ που έκανε λόγο για ανυποχώρητο αγώνα σε όλη τη διάρκεια του κινήματος για τη σύνδεση του κινήματος με την αγωνιζόμενη ΕΡΤ, σε έναν εορτασμό του Πολυτεχνείου με διαφορετικό περιεχόμενο,  και κάθε αγωνιζόμενο τμήμα της κοινωνίας, με άξονα τη συνολική ανατροπή.

Κοιτάζοντας πίσω και αξιολογώντας την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων αναδεικνύεται μια προβληματική όσον αφορά τις Γενικές Συνελεύσεις. Αυτές, εγκλωβισμένες αφ’ ενός στην υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών από τις κυβερνητικές παρατάξεις (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) κι αφ’ ετέρου στην εργαλειακή αντίληψη γι αυτές εκ μέρους των υπόλοιπων αριστερών δυνάμεων, απαξιώνονται κι απομαζικοποιούνται με αποτέλεσμα την αδυναμία λήψης απόφασης. Η αριστερά θα πρέπει να επανεξετάσει τις πρακτικές της εντός του κινήματος με κατεύθυνση τη δημοκρατία, γι αυτό και επιλέγουμε να ιεραρχούμε ψηλά στην ατζέντα την κουβέντα αυτή, στο πεδίο του δημόσιου λόγου, μέσω κειμένων και στοχευμένων παρεμβάσεων για το βάθεμα της δημοκρατίας και την αναζωογόνηση των συλλογικών διαδικασιών. Κι αυτό γιατί αν θέλουμε να ξαναυπάρξει φοιτητικό κίνημα, αυτό θα πρέπει να επανεμφανιστεί με αναβαθμισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά.  Αυτή η διαδικασία οδηγεί στην πολιτικοποίηση όλο και μεγαλύτερου μέρους του συλλόγου κι αυτή με τη σειρά της στην ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος.

Στο πλαίσιο της λογικής του βαθέματος της δημοκρατίας γίνονται προσπάθειες δημιουργίας νέων αυτοοργανωμένων δομών, για τις οποίες πιστεύουμε ότι, εκτός από την άμεση κάλυψη ορισμένων υλικών αναγκών, που έρχονται στην επιφάνεια ιδιαίτερα σήμερα λόγω της οικονομικής κρίσης, προωθούν ταυτόχρονα την πολιτικοποίηση των φοιτητριών.  Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Φιλοσοφικής (ΑΚΦ), το οποίο ξεκίνησε με πρωτοβουλία της ΑΡ.ΕΝ και εν συνεχεία λειτούργησε με δική του αυτόνομη συνέλευση. Χαρακτηριστική είναι η στάση που κράτησαν σ’ αυτό οι υπόλοιπες παρατάξεις. Η ΔΑΠ, πιστή στην ακροδεξιά πολιτική της ΝΔ, τάχθηκε υπέρ της καταστολής του εγχειρήματος υπερασπίζοντας παράλληλα και τα συμφέροντα των εργολάβων και του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Η ΠΚΣ αδυνατώντας να υιοθετήσει μια ριζοσπαστική δράση περιορίστηκε σε μια εκ του ασφαλούς πολεμική εναντίον ενός εγχειρήματος που κέρδισε την συμπαράσταση της πλειοψηφίας των φοιτητριών. Τέλος, τα ΕΑΑΚ υπονομεύοντας την διαδικασία της αυτόνομης συνέλευσης συκοφάντησαν το εγχείρημα φοβούμενοι οποιαδήποτε «από τα κάτω», αυθόρμητη δραστηριότητα των φοιτητριών που δεν είναι ελέγξιμη από τους ίδιους.

Η αδιαφορία ή ακόμα και η εχθρικότατα προς τα αντιπαραδείγματα νέων μορφών οργάνωσης της καθημερινότητας (όπως τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία), πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις στο ζήτημα της αυτοδιαχείρισης και της αυτοργάνωσης, υποδηλώνει μια μικροσυνδικαλιστική αντίληψη για το άσυλο, ότι μας χρησιμεύει για να επιτελούμε μόνο το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις (όταν αυτό μάλιστα από μόνο του φαντάζει ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό), και όχι σε μια κατεύθυνση επανοικειοποίησής του απ τους ίδιους τους ανθρώπους του. Αδυνατούν να αρθρώσουν μια συνολική αφήγηση στη βάση της οποίας να  διαμορφώσουν την ατζέντα για το πώς η Αριστερά φαντασιώνεται το πανεπιστήμιο και την κοινωνία.

Αυτό το μοντέλο οργάνωσης, με εγχειρήματα δηλαδή βασισμένα στο τρίπτυχο συλλογικότητα – αυτοοργάνωση – αλληλεγγύη, οφείλει να περάσει και στο κοινωνικό επίπεδο. Δομές αλληλεγγύης κι αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα οικοδομούν στο παρόν αναπαραστάσεις του κόσμου που επιθυμούμε για το μέλλον. Φυσικά, αυτές οι δομές  από μόνες τους δεν αρκούν καθώς θα πρέπει να συνοδεύονται από τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού κοινωνικού κινήματος που θα θέτει ως στόχο την συνολική ανατροπή στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης. Σταθμός αυτής της πορείας αλλά όχι τέλος της θα μπορούσε να είναι η συγκρότηση κυβέρνησης της αριστεράς, η οποία θα βοηθήσει στο να εκφραστούν τα λαϊκά αιτήματα και οι κοινωνικές αντιστάσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρούμε επίσης ότι οι φοιτητικές εκλογές στις 7 Μαΐου έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό επίδικο, το οποίο είναι η θεσμική αποτύπωση ριζοσπαστικών διεργασιών στο εσωτερικό του φοιτητικού κόσμου. Η ανατροπή για να μπορεί να είναι συνολική οφείλει να ενσωματώσει στην κατεύθυνση της κάθε επιμέρους αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας.

Μα αφού ψηφίσουμε όλοι και όλες, θα πρέπει να σπάσουμε τη χρόνια παράδοση. Θα πρέπει να μην επιστρέψουμε στη βολική θέση της ανάθεσης αλλά να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση του πανεπιστημίου των αναγκών μας. Του πανεπιστημίου που θα βρίσκεται σε σύνδεση με την κοινωνία, μακριά από τεχνοκρατικές και εργαλειακές αντιλήψεις για τη γνώση. Του πανεπιστημίου που αφ’ ενός θα παρέχει αδιακρίτως τα δικαιώματα που συμβαδίζουν με την ιδιότητα του φοιτητή, σίτιση – στέγαση – δωρεάν συγγράμματα, δηλαδή, κι αφ’ ετέρου θα πολιτικοποιεί τα άτομα μέσα από την επανενεργοποίηση της δημόσιας σφαίρας. Να παλέψουμε ακόμα περισσότερο για μια κοινωνία χωρίς μνημόνια, φασισμό και σεξισμό, για τα πολιτικά και κοινωνικά μας δικαιώματα.

Μπορούμε να κινήσουμε γη και ουρανό!

 

Στις 7 Μαΐου συμμετέχουμε,

στηρίζουμε- ψηφίζουμε