Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία: Αναζητώντας τους «φασίστες» και τον ορισμό της βίας

Τι συνέβη;

15 – 16 Οκτώβρη. Ο Φοιτητικός Σύλλογος της Φιλοσοφικής αποφασίζει την μονοήμερη κατάληψη του κτιρίου και την κινητοποίηση από κοινού με άλλους φοιτητικούς συλλόγους στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ ενάντια στα τελευταία τερατογενήμματα των νόμων Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου,  στις διαγραφές φοιτητών και φοιτητριών. Ενάντια στο Μάτι που μας επιτηρεί (security), ενάντια στα ΜΑΤ ως θεραπευτικό όργανο των ελλειμμάτων πυγμής των διοικητικών οργάνων. Υπέρ της δικαιοσύνης για τις δικές μας καθαρίστριες.

Την επομένη, τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους φοιτητές στην Πρυτανεία ενώ στην Φιλοσοφική η κατάληψη έσπαγε από οργισμένους καθηγητές και φοιτητές. Από αυτή την δεύτερη σύγκρουση, χτυπημένη είχαμε, ω του θαύματος, μόνο από τη μια πλευρά. Τα προγνωστικά ήθελαν τους «αριστερούς φασίστες» να ασκούν βία, αλλά η αγκωνιά του Δ. Μπενέτου, καθηγητή του Τμήματος Φιλολογίας, στο στομάχι φοιτήτριας της Φιλοσοφικής και μέλους της Αριστερής Ενότητας  τα διέψευσε πανηγυρικά. Η δε Κοσμητεία στο όνομα μιας κάποιας ουδετερότητας εξαφάνισε τη νομιμοποιητική ισχύ των αποφάσεων των φοιτητικών οργάνων από το χάρτη, μη αναγνωρίζοντας την απόφαση.

Αποφασίζουν μειοψηφίες;

Ναι. Καθαρά και ξάστερα. Γιατί 266 ψηφίσαντες φοιτητές είναι μειοψηφία μπροστά στους χιλιάδες εγγεγραμμένους. Όμως, δεν αποφασίζουν αυθαίρετα. Αποφασίζουν μέσω μιας δομής, της Γενικής Συνέλευσης, που είναι φτιαγμένη έτσι ώστε άμεσα και συμμετοχικά ο οποιοσδήποτε είναι φοιτητής ή φοιτήτρια της σχολής, αυτόματα να έχει λόγο στις όποιες αποφάσεις. Αυτός που παραιτείται του δικαιώματος αυτού δεν παραιτείται και της ευθύνης. Η απουσία του από τη συνέλευση δεν τον καθιστά αμέτοχο στην ευθύνη αλλά μουγκό στην διαδικασία λήψης της απόφασης.

Πως γίνεται με τόσους λίγους φοιτητές να είναι έγκυρη η απόφαση, ρωτάς. Λόγω της μικρής απαρτίας. Ούτε όμως κι αυτή είναι αυθαίρετη. Το καταστατικό του συλλόγου ορίζει ότι, για να μπορεί η συνέλευση σαν όργανο να είναι βιώσιμο και να μην αχρηστευθεί, η απαρτία ορίζεται βάσει των ψηφισάντων στις φοιτητικές εκλογές. Όπως είναι γνωστό στις εκλογές ψηφίζουν επίσης λίγοι. Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει να δούμε καθαρά τι ρόλο παίζει ο φαύλος κύκλος της αδιαφορίας.

Κάνουν οι παρατάξεις ότι θέλουν στη συνέλευση;

Η θέση μας είναι καθαρή. Σε μια οριζόντια, συμμετοχική δομή, όπως η ΓΣ, συμμετέχουν άτομα και συλλογικότητες. Η αντίληψη ότι ένας εκ των δύο έχει προτεραιότητα έναντι του άλλου είναι βλαπτική! Ένα συλλογικό μυαλό ενδεχομένως πολλές φορές να έχει πιο συγκροτημένο πολιτικό λόγο, αυτό όμως δεν του δίνει προβάδισμα στο δίκιο. Ούτε το ότι προκρίνουμε την συλλογικότητα σαν διέπουσα αρχή σκέψης και δράσης μας δίνει το άλλοθι να υποτιμούμε τους ανένταχτους φοιτητές.

Τυπικά, ο κάθε φοιτητής και η κάθε φοιτήτρια έχει δικαίωμα να πάρει το λόγο στην συνέλευση, να καταθέσει προτάσεις προς ψήφιση και ούτω καθ’ εξής. Η αλήθεια είναι βέβαια πως το κλίμα που επικρατεί μέσα σ’ αυτήν δεν ενθαρρύνει καθόλου. Γι αυτό θα πρέπει να δούμε συλλογικά αλλαγές στην διαδικασία που θα λειτουργούν σαν ασφαλιστική δικλείδα απέναντι σε ιδιοκτησιακές συμπεριφορές εκ μέρους των παρατάξεων. Ένα μη παραταξιακό ή μεικτό προεδρείο, αυστηρό όριο χρόνου στις τοποθετήσεις, πρακτικογράφος, ανοιχτά συνδιαμορφωνόμενα  πλαίσια, κοινή κλήρωση για σειρά τοποθετήσεων συλλογικοτήτων και ατόμων κ.ά. είναι ιδέες σε αυτή την κατεύθυνση.

Και το στέκι της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ…

Ας μη γελιόμαστε. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι ο ενδοπανεπιστημιακός επικυρωτής όλων των αντιεκπαιδευτικών αποφάσεων που παίρνει το Υπουργείο Παιδείας. Είναι οι εισηγητές των σεκιουριτάδων που μας κρίνουν αθώους ή ένοχους με ένα βλέμμα. Παρόλα αυτά, η πάλη εναντίον της και ενάντια σ’ αυτό που εκπροσωπεί δεν θα γίνει με βανδαλισμούς μες στο σκοτάδι. Αλλά από ένα μαζικό και δημοκρατικά συγκροτημένο φοιτητικό, εργατικό, κοινωνικό κίνημα κάτω από το φως της μέρας.  Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η κυβέρνηση, η κυρίαρχη τάξη πραγμάτων γενικά θα ήταν πολύ τυχερή αν τα χειραφετητικά κινήματα την πολεμούσαν με τέτοιους αποσπασματικούς και δειλούς τρόπους. Δεν ξέρουμε την ταυτότητα των βανδαλιστών, ξέρουμε όμως ότι δεν θέλουμε να πολεμήσουμε έτσι. Θέλουμε να πολεμήσουμε με όπλα τις εικόνες από τον κόσμο του αύριο.

Ποιος ασκεί τη βία τελικά;

Η καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται είναι η κολυμπήθρα για το ξέπλυμα της βίας του ισχυρού. Διαγράφουν τους συμφοιτητές μας ή εμάς, παίζουν με τις ζωές των εργαζομένων, μας καταστέλλουν σαν πάμε να μιλήσουμε. Το διήμερο 15-16 Οκτώβρη ο πρύτανης, Θ. Φορτσάκης, η Κοσμητεία και μεγαλοκαθηγητάδες τύπου Δ. Μπενέτος αποτέλεσαν το μωσαϊκό επιβολής του δόγματος του νόμου και της τάξης, την συντονισμένη επίθεση για την καθιέρωση της πειθαρχίας σαν συγκροτητικό στοιχείο της ταυτότητας του φοιτητή και της φοιτήτριας.

Βία υπάρχει παντού. Είναι όμως εγκληματικό, πολιτικά αφελές, ανιστόρητο να αξιολογείται με τα ίδια κριτήρια, ανεξαρτήτως προέλευσης και κατεύθυνσης. Οι γυναίκες στο Κομπάνι ασκούν βία όπως ασκεί και το Ισλαμικό Κράτος εναντίον τους. Θα κρατήσεις ίσες αποστάσεις;

Άρα;

Άρα ξεκινάμε την οικοδόμηση. Συζητάμε, αγωνιζόμαστε προς την κατεύθυνση του πανεπιστημίου και της κοινωνίας που ονειρευόμαστε. Τούβλο – τούβλο χτίζουμε τον τοίχο που θα αφήσει το υπάρχον στη μεριά του παρελθόντος και εμάς στην μεριά του μέλλοντος.