Μη μου μιλάς για πολιτική, μωρό μου!

Την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου με απόφαση του φοιτητικού συλλόγου η σχολή παρέμεινε κλειστή για μια μέρα, τελώντας υπό κατάληψη, προκειμένου ο σύλλογος μας να συμμετάσχει στο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Αιτήματα της απόφασης της Γ.Σ ήταν μεταξύ άλλων να σταματήσει άμεσα η διαγραφή των φοιτητών, να επαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες του ΕΚΠΑ, να φύγουν οι security και η αστυνομία από τον χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου και να παραιτηθεί η νέα αυταρχική πρυτανική αρχή. Σε ένα κύμα αντιδραστικότητας που ξέσπασε και ακολουθώντας το «πετυχημένο» παράδειγμα της προηγούμενης εβδομάδας, που φοιτητές μαζί με καθηγητές έσπασαν βίαια τη κατάληψη παραβιάζοντας την δημοκρατική απόφαση του συλλόγου,  κάποιοι αποφάσισαν να προσέλθουν στην είσοδο της σχολής προκειμένου να διεκδικήσουν την κανονικότητα των μαθημάτων τους.

Επιβραβεύοντας μια λογική διάλυσης των συλλογικών αποφάσεων του συλλόγου και υπονομεύοντας έναν αγώνα που δίνει τα τελευταία χρόνια κυρίως το φοιτητικό κίνημα αλλά και οι εργαζόμενοι-ες στο πανεπιστήμιο, προκειμένου να υπερασπιστούν το δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα του, πολλοί καθηγητές και καθηγήτριες έτρεξαν προς «συμπαράσταση». Ανάμεσα τους και η κα Μαρίζα Φουντοπούλου, η οποία επέλεξε να διεξαγάγει το «χαμένο» της μάθημα στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων. Με αφορμή την πρωτοπόρα της λογική , η κυβερνητική εφημερίδα της Καθημερινής εντυπωσιασμένη , αποφάσισε να της πάρει συνέντευξη.  Μέσα  από τις μικρές της απαντήσεις αποτυπώνεται ξεκάθαρα, μη αφήνοντας σχεδόν τίποτα απ’ έξω, το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της βίαιης μετάλλαξης του Πανεπιστημίου, της κοινωνίας αλλά ακόμη και των εργασιακών σχέσεων, αν κανείς διαβάσει προσεκτικά.

Στη συνέντευξή της η κα Φουντοπούλου μιλώντας «χωρίς ταμπού» κρατάει ξεκάθαρη θέση  και υποστηρίζει μεταξύ άλλων ότι νιώθει ασφαλής γνωρίζοντας την παρουσία των ΜΑΤ στον χώρο του Πανεπιστημίου. Αναγνωρίζει και συναινεί μεταξύ άλλων για την ιδιωτική εκπαίδευση, την ιδιωτική πρωτοβουλία (συμβάσεις φυλάκων και καθαριστριών από εργολάβους), και την ανάγκη αποπολιτικοποίησης-αποκομματικοποίησης των συλλόγων. Στην ερώτηση αν αυτή εντασσόταν σε κάποιο πολιτικό χώρο η απάντηση είναι προφανής. Στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Στα πλαίσια αυτά εμείς αντιλαμβανόμαστε πως η επίθεση είναι στοχευμένη απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις που σπάνε το δόγμα ησυχία-τάξη-ασφάλεια, το οποίο τείνει προς επιβολή μέσα στις σχολές. Τέτοιου είδους αντιλήψεις μας βρίσκουν αντίθετους καθώς το Πανεπιστήμιο οφείλει να τοποθετείται εντός κοινωνίας και να μην απέχει από την πολιτική, διότι αυτό θα σημαίνει και την απομάκρυνση από τις πολιτικές διεκδικήσεις. Καθένας και καθεμία που υποστηρίζουν όπως η κα Φουντοπούλου πως οι παρατάξεις-συλλογικότητες δε χωράνε στον πανεπιστημιακό χώρο, παίρνουν σαφή πολιτική θέση.

Και φυσικά η κα Φουντοπούλου ανήκει στον ευρύτερο χώρο της ΝΔ. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που συμφωνεί με την ατζέντα της κυβέρνησης και της νέας πρυτανικής αρχής. Με τις μνημονιακές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων να διαλύουν την κοινωνία σε κάθε επίπεδο, έφτασε και η στιγμή να γκρεμίσουν τον χώρο της παιδείας. Αδιαφορώντας για ένα πανεπιστήμιο που θα απαντά στις ανάγκες μας προτάσσουν ένα πανεπιστήμιο που θα απαντά στις αγορές. Κι αυτό βέβαια ως συνέχεια του καθεστώτος που εγκαθιδρύεται στη δευτεροβάθμια υπό το Νέο Λύκειο, ένα περιβάλλον που θα προτάσσει των εσωτερικό ανταγωνισμό, την πειθαάρχηση και την εργαλειακότητα. Έτσι και το Πανεπιστήμιο είναι εντελώς ξένο από οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, φυλασσόμενο και άρα ελεγχόμενο από security, ένα Πανεπιστήμιο που δεν αφήνει περιθώρια παρά μόνο στην ανάπτυξη δεξιοτήτων ( εδώ έρχεται η εντατικοποίηση των σπουδών ) για να υπάρχουν αυριανά μηχανοποιημένα χέρια εργασίας και καθόλου μυαλά που θα σκέφτονται, θα επεξεργάζονται και θα αντιστέκονται. Ένα Πανεπιστήμιο με σαφείς ταξικούς φραγμούς.

Η δικιά μας αντίληψη για το πανεπιστήμιο δεν συνάδει καθόλου με εκείνη της κας Φουντοπούλου ούτε με όσα πρέσβευε και πρεσβεύει η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με αυτή των πρυτανικών αρχών ή της κυβέρνησης. Εμείς μέσα από τα σχήματα της ΑΡ.ΕΝ. παλεύουμε καθημερινά για να δομήσουμε ένα Πανεπιστήμιο-αντιπαράδειγμα. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν πρόσβαση όλοι και όλες, με καθολική πρόσβαση στη φοιτητική μέριμνα (σίτιση-στέγαση-συγγράμματα-μεταφορές). Με μία καθημερινότητα που θα αξιοποιεί την νεανική δημιουργικότητα, τα πολλαπλά μας ενδιαφέροντα και τις ιδιαίτερες κλίσεις, που θα προτάσσει την αλληλεγγύη και τη συμμετοχή ως βασικές αξίες για την οργάνωση του φοιτητικού βίου. Θα αντιλαμβάνεται ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος, με αυτοοργανωμένα και αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, λέσχες ανταγωνιστικού πολιτιστικού αντιπαραδείγματος, ανοιχτό προς την κοινωνία και τις σύγχρονες μορφές κίνησης, οργάνωσης και δημιουργίας. Έτσι, θα παγιώνεται και μια αντίληψη για τη γνώση που θα τη βλέπει υπό το πρίσμα της διάχυσης και της συλλογικοποίησής της, προκειμένου και τα γνωστικά μας αντικείμενα να ανταποκρίνονται αλλά και να εξελίσσονται σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες.

Η αντιδραστική πρακτική που υιοθέτησε η κα. Φουντοπούλου με τη διενέργεια μαθήματος παρά την απόφαση του συλλόγου για κατάληψη στοχοποιεί ευθύγραμμα τους συλλογικούς φοιτητικούς αγώνες.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η κατάληψη ως μέσο πάλης και διεκδίκησης συγκεκριμένων αιτημάτων πρέπει να επανεξεταστεί. Αυτό δεν θα γίνει με την υποτίμηση της αλλά με την πραγματική και ενεργή συμμετοχή του συλλόγου σε αυτή. Γιατί μια κατάληψη όπου ανταλλάσσονται ιδέες και απόψεις, που συσπειρώνεται ο φοιτητικός πληθυσμός προκειμένου να συντονιστεί με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, στήνει το δικό μας πολιτιστικό αντιπαράδειγμα(με προβολές, αντιμαθήματα εντός αυτής, συζητήσεις κ.ά) και  πιέζει τους από πάνω δημιουργώντας αναστάτωση στην κανονικότητα τους, είναι ένα σημαντικό μέσο πάλης, πίεσης και διεκδίκησης.

Στους ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε η ουδετερότητα δεν είναι δικαίωμα αλλά μια πολυτέλεια που κανείς δεν έχει ακριβώς επειδή κανείς δεν αιωρείται υπεράνω του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ορισμένοι καθηγητές μας ταυτίζουν την απρόσκοπτη διεξαγωγή του μαθήματος τους με την ίδια την δημοκρατία επικαλούμενοι τον όρκο τους για μεταλαμπάδευση της παιδείας σε μια συγκυρία που οι δυνάμεις καταστολής περιφρουρούν το πανεπιστήμιο. Και το τι νιώθουν να προσβάλλει τον όρκο τους και τι όχι λέει πολλά γι αυτούς.  Βουτηγμένοι όπως είμαστε στο κοινωνικό κάθε θέση μας προβάλλει πολιτική. Ας αναλάβουμε την ευθύνη! Και ο Αντόρνο μας υπογραμμίζει πόσο βαθιά είναι αυτή η ευθύνη: «Οι ανθρωπιστικές επιστήμες προδίδουν πράγματι «την υπόσχεσή τους στο ανθρώπινο πνεύμα», όταν αντιμετωπίζουν τα θραύσματα του οικουμενικού ως «ενδεχομενικά, ασήμαντα και παράλογα» ή, ακόμη χειρότερα, όταν ταξινομούν την κοινωνική αδικία στην «κατηγορία των αντικειμενικών δεδομένων», που δεν επιδέχοινται αξιολογικές κρίσεις.»