Θα σε δω στο Πολυτεχνείο;

17 Νοέμβρη, ημέρα μνήμης. Όταν οι φοιτητές με αφορμή τον νόμο 1347, ο οποίος υποχρέωνε τους συνδικαλιστές φοιτητές σε αναγκαστική στράτευση κατά την διάρκεια των σπουδών τους, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο κι άλλες σχολές του κέντρου της Αθήνας υπερασπίζοντας αυτά που συμπύκνωνε το γνωστό σύνθημα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».

Η Πατησίων έγινε το θέατρο της καταστολής και του φασισμού. Έγινε η χειρουργική κλίνη, επί της οποίας ο «ασθενής» ξάπλωσε για να θεραπευθεί, κατά την προσφιλή στον ίδιο τον Παπαδόπουλο παρομοίωση. Έγινε όμως και το θέατρο της εξέγερσης. Της εξέγερσης του «ασθενούς» που με τα σωθικά ανοιγμένα πάλεψε για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση της ζωής του.

Οι εξεγέρσεις όμως δεν πρέπει να μπαίνουν στα μουσεία. Κι αν μπαίνουν, αυτό γίνεται προσωρινά μέχρι να ανασυρθούν και να δώσουν την έμπνευση για νέους αγώνες, για νέες διεκδικήσεις. Έτσι κι εμείς σήμερα θυμόμαστε την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όχι όμως από φιλολογικό ή ιστορικό ενδιαφέρον αλλά για να σπείρουμε με αυτήν τις εξεγέρσεις του σήμερα. Επανανοηματοδοτώντας την κι ανανεώνοντας την. Προσαρμόζοντας τα συνθήματα της στο σήμερα.

Μήπως η διεκδίκηση του ψωμιού δεν είναι ερώτημα στο σήμερα; Την εποχή της ακραίας λιτότητας, την οποία καλούνται να υποστούν οι καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις και η νεολαία παρόλο που προκύπτει από τις παθογένειες ενός οικονομικού συστήματος που ουδέποτε λειτούργησε υπέρ των συμφερόντων τους. Βεβαίως και είναι. Όχι όμως υπό την μορφή αιτήματος προς τους αποπάνω, αλλά υπό την μορφή της ανάγκης για οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση.

Μήπως η διεκδίκηση της παιδείας δεν είναι ερώτημα στο σήμερα; Τώρα που η παιδεία έχει περιοριστεί σε μια τεχνοκρατικού τύπου εκπαίδευση, ίσα – ίσα τα βασικά για να μπορεί ο μελλοντικός εργαζόμενος να είναι αποδοτικός στη δουλειά του. Τώρα που η παιδεία γίνεται εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων ως «δούρειος ίππος» της εμπέδωσης του νόμου και της τάξης και ως πεδίο κερδοφορίας του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τώρα που η παιδεία αποκτά όλο και πιο ανυπέρβλητους ταξικούς φραγμούς. Προφανώς είναι. Τώρα η παιδεία πρέπει να γίνει όπλο στα χέρια του φοιτητικού κινήματος, να τεθεί αδιαπραγμάτευτα ο δημόσιος, δωρεάν, δημοκρατικός, μαζικός χαρακτήρας της, η χρησιμότητα της να διαπαιδαγωγεί πολίτες με έγνοιες τους την αυτοοργάνωση και τη δημοκρατία.

Μήπως η διεκδίκηση της ελευθερίας δεν είναι ερώτημα στο σήμερα; Με τις δυνάμεις καταστολής σε κάθε γωνιά της πόλης και σε κάθε εκδήλωση κοινωνικής κίνησης, με τα ΜΜΕ να στήνουν έναν οργουελικό κόσμο, με την άνοδο του φασισμού και τα γενικευμένα φαινόμενα ρατσισμού, σεξισμού, ομοφοβίας και τρανσφοβίας, με το κλείσιμο της ΕΡΤ, με τις «μονταζιέρες», με τις επιστρατεύσεις των απεργιών, με την απαξίωση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και τόσες άλλες εκτροπές. Είναι αυτή πρωτίστως ερώτημα στο σήμερα.

Μπορεί λοιπόν να απέχουμε (ακόμη;) από τη Χούντα, όμως απέχουμε λιγότερο απ’ ότι απέχουμε απ’ τη Δημοκρατία. Οφείλουμε να πάρουμε τη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και να την μετουσιώσουμε σε πάλη στο σήμερα. Σε πάλη όχι μόνον υπέρ των ελευθεριών που είχαμε και χάσαμε αλλά και σε πάλη οικοδόμησης του κόσμου που είχαμε μόνο στη φαντασία. Αυτό χρειάζονται οι εξεγέρσεις του σήμερα. Μια εγγύηση πως δεν θα εγκλωβίζονται σε ένα σισύφειο μαρτύριο του τύπου «εξέγερση-Μεταπολίτευση-εξέγερση-Μεταπολίτευση» αλλά θα φτιάχνουν στο εδώ και στο τώρα εικόνες από το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας.

Υ.Γ. Χωρίς αυταπάτες όμως. Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να εξετάσουμε τα μέσα πάλης μας. Να τους δώσουμε νέο νόημα ή και να αλλάξουμε κάποια απ’ αυτά. Να συγκροτήσουμε το κίνημα μας στη βάση του δημοκρατικά, συμμετοχικά, μακριά από ιδιοκτησιακές λογικές. Να θυμόμαστε ότι για «τα Πολυτεχνεία» δεν υπάρχουν συνταγές.