«Ρίξε στη σχολή μου σπίρτο να αντιπυρποληθώ …»

Το πρωί της Τρίτης 25 Νοεμβρίου η αίθουσα 640 καταλήφθηκε με σκοπό τη δημιουργία του ελεύθερου κοινωνικού χώρου «Αντίπυρα». Ο εν λόγω χώρος προτάσσει ως βασικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά του την αντιιεραρχία, τον αντιφασισμό, τον αντισεξισμό, την αντιεμπορευματοποίηση και τον αντικαπιταλισμό, ενώ αντιτίθεται σε πρακτικές διαμεσολάβησης και ανάθεσης. Λειτουργεί με ανοιχτή συνέλευση και οριζόντιες διαδικασίες, κάτι το οποίο, ως αντιπαραθετικός πόλος μέσα σε ένα πανεπιστήμιο όπου οι συλλογικές διαδικασίες τίθενται υπό συνεχή αμφισβήτηση και απειλούνται με κατάργηση (βλ. προληπτικά λοκ άουτ σε σχολές, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, κλειστές διαδικασίες συγκλήτου σε λουξ σουίτες ξενοδοχείων), προφανώς μας βρίσκει εν αρχή σύμφωνους, τόσο ως συλλογικότητα όσο και ως άτομα.

Ωστόσο προκύπτουν ορισμένες εύλογες απορίες και αντιφάσεις…

  Αρχικά, πόσο ανοιχτό μπορεί να είναι όντως ένα τέτοιας φύσης εγχείρημα όταν για πρώτη φορά γνωστοποιήθηκε σε μαζικό επίπεδο την ίδια την ημέρα της κατάληψης; Πιο συμβατή με την έννοια του ελεύθερου κοινωνικού χώρου ίσως θα φαινόταν η γνωστοποίηση της πρόθεσης στο φοιτητικό κόσμο,  έτσι ώστε να κινητοποιηθούν περισσότερες/οι φοιτήτριες/ες για τη συνδιαμόρφωση των χαρακτηριστικών αυτού του δημοσίου χώρου.  

Επειδή βέβαια στο αυτοπαρουσιαστικό κείμενο του «Αντίπυρα» έγινε αναφορά και στη συλλογικότητα μας κρίνουμε αναγκαία μια ιστορική αναδρομή. Μπορεί για κάποιους η Αριστερή Ενότητα να αλλοιώνει την έννοια της αυτοδιαχείρισης, ωστόσο η ίδια συλλογικότητα πέρυσι συμμετείχε σε ανάλογο εγχείρημα, το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Φιλοσοφικής, που απ’ την αρχή μέχρι και το τέλος του ορίστηκε από τις ανοιχτές του διαδικασίες, ακόμα και σε προπαρασκευαστικό επίπεδο με ελευθεριακό τρόπο λειτουργίας. Και για να προλάβουμε τυχόν κακές γλώσσες, το εγχείρημα τελικά απέτυχε όχι λόγω παραταξιακών λογικών που επικράτησαν ούτε συγκεκριμένα λόγω αδυναμίας της Αρ.Εν να κάνει την αυτοδιαχείριση πολιτική της πρακτική, αλλά λόγω της βίαιης καταστολής που δέχτηκε απ’ τις κοσμητορικές αρχές με φοβέρες για εισαγγελικές παρεμβάσεις και… ιπτάμενους βραστήρες.

Αυτοδιαχείριση στο πανεπιστήμιο, τον κοινωνικό μας χώρο…

Για την Αριστερή Ενότητα τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα αποτελούν μέρος της πολιτικής μας παρέμβασης στο πανεπιστήμιο προωθώντας την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου με όρους συνδιαμόρφωσης από όλους μας και για όλους μας ορθώνοντας πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά αντιπαραδείγματα. Για μας το πανεπιστήμιο είναι ο δημόσιος χώρος μέσα στο οποίο κινητοποιούμαστε, συνδιαμορφώνουμε, συνδιαλεγόμαστε, παρεμβαίνουμε. Ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος. Ένας χώρος που προάγει την πολιτική ζύμωση και  την επανανοηματοδότηση των συλλογικών διαδικασιών. Ένας χώρος πολιτιστικής αλληλοτροφοδότησης και δημιουργίας για την πολιτικοποίηση της τέχνης. Αναμφισβήτητα, ένα εγχείρημα αυτοδιαχείρισης οφείλει να συνδέεται με κάθε κοινωνική και εργασιακή διεκδίκηση του μαχόμενου κόσμου,  εντός και εκτός πανεπιστημίου, και δη σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής κρίσης, τις προεκτάσεις της οποίας βλέπουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας.  

Χωρίς αυταπάτες για εγγενή επαναστατικότητα των μαζών ή για «ο λαός έχει πάντα δίκιο», οφείλουμε εντούτοις να «ρισκάρουμε» με ουσιαστική δημοκρατία και συνδιαμόρφωση. Δεν χρειάζονται «ειδικοί» γιατί ούτως ή άλλως η γνώση συλλογικοποιείται εντός τέτοιων εγχειρημάτων. Οι αποστειρωμένοι χώροι της ζωής μας χρειάζονται επανοικειοποίηση και ζωντάνια, χρειάζονται όμως και την ανοιχτότητα από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, σήμερα που οι ζωές μας είναι πιο πολιτικές από ποτέ χρειαζόμαστε τέτοια εγχειρήματα για την χαρτογράφηση του πανεπιστημίου των αναγκών μας και της κοινωνίας των ονείρων μας.