Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ξεκινά σήμερα, 20 Απριλίου, η δίκη της Χρυσής Αυγής, γεγονός που αποτελεί τομή στην παγκόσμια ιστορία, αφού για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα κόμμα που εκπροσωπείται στη Βουλή καλείται να λογοδοτήσει για τη δράση εγκληματικής οργάνωσης. Στο εδώλιο βρίσκονται 69 στελέχη της Χρυσής Αυγής, μεταξύ των οποίων ο αρχηγός της οργάνωσης Νίκος Μιχαλολιάκος αλλά και το σύνολο της προηγούμενης Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, καθώς η πρόταση του εισαγγελέα κάνει λόγο για εγκληματική οργάνωση που δρα υπό τον «μανδύα κόμματος».

Η πάγια πολιτική τακτική της Χρυσής Αυγής εδραιώθηκε στη δημιουργία ταγμάτων εφόδου με στόχο την επίθεση σε μετανάστες, συνδικαλιστές, αριστερούς και αναρχικούς και εν γένει σε οποιονδήποτε αποκλίνει από το δικό της μοντέλο και αντιτάσσεται σε αυτό. Στο πλαίσιο αυτό, ο στρατηγικός της στόχος δεν είναι άλλος από την κατάργηση όλων των κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων των λαϊκών μαζών και την συντριβή των κινημάτων που εναντιώνονται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Στην προσπάθεια υλοποίησης αυτής της πολιτικής πρότασης, τα μέλη της ΧΑ τέλεσαν μία σειρά από ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών και λοιπές εγκληματικές πράξεις, επομένως η δίωξη που υφίστανται είναι καταρχάς μια δίωξη εγκληματικών πράξεων οι οποίες και τελέστηκαν με κίνητρο την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία.

Ωστόσο, η ΧΑ καταβάλλει ανελλιπώς προσπάθεια ηρωοποίησης των κατηγορουμένων, υποστηρίζοντας ότι διώκονται για τα «φρονήματά» τους καθώς και γιατί «αντιπαλεύονται» το σύστημα και το κατεστημένο. Τα γεγονότα όμως, καθώς και η αντιμετώπιση του κράτους προς τη ΧΑ μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έχουν δείξει ότι η πολιτική της δράση όχι μόνο δεν εναντιώνεται στο σύστημα, αλλά απεναντίας αποτελεί αρωγό του, όπως αποδεικνύεται από μία σειρά περιπτώσεων, στις οποίες αναδείχτηκε ως βασικός υπερασπιστής των μνημονιακών και εν γένει κυρίαρχων πολιτικών (αντίδραση στη φορολόγηση εφοπλιστών, προσπάθεια μείωσης των ημερομισθίων στο Πέραμα, αντίθεση στη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την Αγροτική Τράπεζα κά).

Η Χρυσή Αυγή εξυπηρετεί δίχως αμφιβολία τα συμφέροντα του συστήματος και του κεφαλαίου. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του φασισμού διαχρονικά, αυτός του ουσιαστικού πολιτικού συμμάχου του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, σε περιόδους μιας κοινωνικής κατάστασης που μπορεί να οδηγήσει σε ευρύτερη κοινωνική αφύπνιση και επανάσταστη. Ο φασισμός αποτελεί τον κυρίαρχο εχθρό και αντίπαλο πόλο σε οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικής χειραφέτησης και ελευθερίας. Είναι λοιπόν λογική η απαίτηση να τίθενται εκτός νόμου σε δημοκρατικά καθεστώτα οι ναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις που αποτελούν «συλλογικό δολοφόνο» των φτωχών, των μεταναστών, των διαφορετικών, απειλούν ευθέως την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια και εχθρεύονται τη δημοκρατία.

Υπό αυτό το πρίσμα, στη δίκη της εγκληματικής αυτής οργάνωσης, επιδιώκουμε όσοι σχεδίασαν, οργάνωσαν και πραγματοποίησαν τη συνολική δολοφονική δράση της ή επιμέρους ενέργειες να τιμωρηθούν με τις μέγιστες των ποινών.

Αρκεί η καταδίκη των Χρυσαυγιτών;

Το ίδιο το σύστημα είναι αυτό που εκκόλαψε τη Χρυσή Αυγή και αυτό που της επέτρεπε να δρα μέσα σε καθεστώς πλήρους ασυλίας και ατιμωρησίας. Χρειάστηκαν πιέσεις από το κίνημα και η εχώρια αλλά και η διεθνής κατακραυγή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να οδηγήσει η κυβέρνηση Σαμαρά σε δίκη τη Χρυσή Αυγή και αυτό σε μια προσπάθεια να διαλυθεί η εντύπωση της πλήρους ομηρίας της κυβέρνησης αυτής από τους νεοναζί. Δεν πρέπει ωστόσο να επαναπαυόμαστε αφού, ελλείψει κρατικού αντιφασιστικού κινήτρου και ευαισθησίας, το κράτος δεν πρόκειται να πατάξει το φασισμό, αλλά αντίθετα τον υποθάλπει και συγκρούεται μαζί του μόνο όταν αυτός γίνεται ανεξέλεγκτος και απειλεί την πολιτική σταθερότητα του αστικού συστήματος.

Με ορατό το ενδεχόμενο μιας ευνοϊκής ετυμηγορίας για τα μέλη της ΧΑ, το κίνημα θα πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Τα υψηλά ποσοστά της, τη δυνατότητά της να εκλέγει βουλευτές αλλά και η κινητοποίηση των ταγμάτων εφόδου παρά την κρίση της οργάνωσης, καθιστούν φανερό πως η άνοδος του φασισμού ως ρεύμα στον δεξιό πολιτικό χώρο αλλά και σε τμήμα της κοινωνίας είναι υπαρκτή και πως η αντιμετώπισή του εξαρτάται από βαθιές κοινωνικές διεργασίες και συγκρούσεις. Ο φασισμός μπορεί να κατανικηθεί μόνο από ένα μαζικό, ριζοσπαστικό αντιφασιστικό κίνημα, βαθιά ριζωμένο στους αγώνες για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι αφού ο φασισμός είναι το μακρύ χέρι του συστήματος και η δικαιοσύνη θεσμός του κράτους η λογική εξέλιξη είναι να τα βρουν μεταξύ τους και να μην ασχοληθούμε περαιτέρω. Σε μια τέτοια περίπτωση οφείλουμε να καταγγείλουμε και τους δύο, συνεχίζοντας τις ενέργειες για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων και εξάλειψη του ειδεχθούς αυτού φαινομένου.

Ανεξαρτήτως του δικαστικού αποτελέσματος, ο αγώνας κατά του φασισμόυ και του ναζισμού είναι αγώνας πολιτικός, εναντιώνεται στο καπιταλιστικό σύστημα που εκτρέφει τα φαινόμενα αυτά και έχει διαρκή και διεθνή χαρακτήρα καθώς οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις επιβεβαιώνουν ότι η ακροδεξιά και ο ναζισμός ανακτούν τις δυνάμεις τους σε όλη την Ευρώπη. Το αν θα γιγαντωθεί ή όχι η Χρυσή Αυγή και οι όμοιοί της ανά τον κόσμο δεν θα κριθεί στα δικαστήρια. Θα κριθεί από το αν η Αριστερά και ο ευρύτερος κινηματικός χώρος θα μπορέσουν να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση και να προωθήσουν την ανατροπή.