Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Κείμενο Συμβολής Αρ.Εν.Φλς στη Γενική Συνέλευση του ΦΣ στις 15/10

Μια φορά και έναν καιρό αριστερά
Οι προοπτικές που ανοίχθηκαν με την κυβέρνηση της αριστεράς κατέρρευσαν μετα την υπογραφή του τρίτου προγράμματος μνημονίου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Η μνημονιακή διολίσθηση αποτυπώνεται σε πρώτη φάση με την άνευ όρων μετατροπή του ηχηρού όχι του δημοψηφίσματος σε ναι, ένα δημοψήφισμα που ανέδειξε τη μεγάλη κοινωνική διαθεσιμότητα για την εναλλακτική προοπτική καθώς και τη σαφή ταξική εναντίωση στην πολιτική του μνημονίου. Παρά τις εκβιαστικές συνθήκες υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ψηφοφορία της 5ης Ιουλίου- capital controls, επικοινωνιακός εκφοβισμός τόσο από τα μ.μ.ε. όσο και από εγχώριο και διεθνές κατεστημένο- το ΟΧΙ στάθηκε ηχηρό ενάντια στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη προοπτική και πολιτική της Ε.Ε.

Παρά την εκβιαστική τακτική της Ε.Ε., ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δεσμευτεί στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και ενώ είχε τη δυνατότητα να προβεί σε μονομερείς ενέργειες (βασικός μισθός 751, αφορολόγητο 12.000, κατάργηση ΕΝΦΙΑ) μετατοπίστηκε στην λογική του <<έντιμου συμβιβασμού>> και της αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας (βλέπε συμφωνία 20ης Φλεβάρη και το προτεινόμενο κείμενο των 47 σελίδων της κυβέρνησης). Παράλληλα αυτή η πολιτική προσκόλλησης στο πεδίο της διαπραγμάτευσης έθεσε σε δεύτερη μοίρα ζητήματα τομές που η ριζοσπαστική αριστερά πάντα προέτασσε, όπως διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, αντιφασισμός και ευρύτερα διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος και του κινήματος των ελευθερίων. Mετά την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών με διαδικασίες fast track η νομιμοποίηση του μνημονίου και η προεκλογική μάχη σε επίπεδο καλύτερου διαχειριστή αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει και ενσωματώνεται στη λογικού του αντιπάλου που δεν αναγνωρίζει εναλλακτική πέραν του νεοφιλελευθερισμού (TINA). Το εκλογικό αποτέλεσμα που φέρει την αντιμνημονιακή αντιπιταλιστική αριστερά εκτός κοινοβουλίου, το μεγάλο ποσοστό αποχής, η ανάδειξη μνημονιακών κομμάτων σε ποσοστό 90% και η εκλογή ναζιστικών κόμματων και ατόμων καρικατούρα (χρυσή αυγή και λεβέντης) αναδεικνύουν τα σαφή κρίση εκπροσώπησης, την αποπολιτικοποίηση των μαζών και την απαξίωση εν γένει προς το πολιτικό σύστημα.

Το σημερινό δυσμενές πολιτικό σκηνικό μετά τη στρατηγική ήττα της αριστεράς ανοίγει το διάλογο για το κατά πόσο η Ε.Ε. αποτελεί ένα ευνοϊκό πεδίο για πολιτική, κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση των λαών, ένα πεδίο ανάδειξης πολιτικής υπέρ των υποτελών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτούργησε ως θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός και εξέφρασε καθ ΄όλη την περίοδο της διαπραγμάτευσης την αδιαλλαξία της. Αιτήματα όπως η δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και οι ανάγκες των υποτελών παραγκωνίστηκαν, δημιουργώντας στους λαούς της Ευρώπης μια συλλογική μνήμη των πρακτικών, του συντονισμού και των δυνάμεων της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, πράγμα που καθιστά τις δυνατότητες για μια απόπειρα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικές κοινωνίας ανύπαρκτες, υπό τις παρούσες συνθήκες. Για την επανάκτηση των αιτημάτων αυτών, γίνεται, πλέον, φανερό, ότι θα πρέπει να εμποδιστεί η περαιτέρω προέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και να αρθεί η ταξική ασυμμετρία των εργαζομένων της Ευρώπης, μια άρση ικανή να πραγματοποιηθεί κάτω από τη σημαία της αντιλιτότητας, με στόχο τον παραγωγικό και κοινωνικό μετασχηματισμό.

Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να ξανανοίξουμε τη συζήτηση γύρω από το κατά πόσο και πώς η αποδέσμευση της Ελλάδας από το ρυθμιστικό πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, θα αποτελέσει παράγοντα που θα ενισχύσει την πάλη ενάντια στη λιτότητα πανευρωπαϊκά. Σημαντικό είναι, δηλαδή, να υπάρξει φροντίδα, ώστε, το αίτημα για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, να ενισχύσει και να μη ζημιώσει τα κινήματα αντιλιτότητας πανευρωπαϊκά.

Το διπλό στοίχημα του νεοφιλελευθερισμού για το Πανεπιστήμιο
Ανήκουμε σε μια γενιά που έχει βιώσει μόνο τα θραύσματα του μεταπολιτευτικού μαζικού πανεπιστημίου και αντί αυτού βιώνει έντονα, σε χρόνο συμπυκνωμένο, έναν μετασχηματισμό αυτού στον νεοφιλελεύθερο ορίζοντα. Αμφισβητούμε το κατά πόσο οι παραστάσεις ενός φοιτητικού κινήματος νίκης, όπως το 06-07, παραμένουν ενεργές εντός μιας καθημερινότητας και κίνησης όπου η πανεπιστημιακή κατάσταση ενσωματώνεται βίαια στον τεχνοκρατισμό και την βιοεξουσία του αντιπάλου.

Δομικά, το πανεπιστήμιο λειτουργεί με όρους διεύρυνσης και αναπαραγωγής για το κεφάλαιο, που σήμερα τοποθετείται με όρους καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και κυριαρχίας. Επί της αρχής τίθενται, λοιπόν, δύο στόχοι για το νεοφιλελεύθερο πανεπιστήμιο: αφενός η πλήρης επαγωγή της γνώσης στο κριτήριο της οικονομικής ανταποδοτικότητας -κι αυτό σημαίνει σπάσιμο των ακαδημαϊκών αντικειμένων, ιδιωτικοποίηση όλο και πιο διευρυμένων μερών του πανεπιστημίου, κατάργηση συλλογικών επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αφετέρου, η αναπαραγωγή κοινωνικών συμπεριφορών και ταυτοτήτων που θα εξασφαλίζουν την πειθάρχηση των κυριαρχούμενων γενικά ως ανθρωπότυπου, σε όλες τις πτυχές του δημόσιου βίου τους, άρα και της εργασίας. Εν τούτοις, η εντατικοποίηση, οι διαγραφές και τα όρια φοίτησης, η πρωτοφανής καταστολή, ο καριερισμός, η κάθετη διοίκηση μέσα απ τα Συμβούλια Ιδρύματος, η εξατομίκευση, μόνο αθώες ενδείξεις δεν είναι για το μέλλον μας. Η συνθήκη που συναρθρώνει αυτές τις πτυχές είναι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη προκειμένου να απεμπλακεί απ την ανάγκη συναίνεσης για την διεύρυνση των κερδών και της εξουσίας της.

Με αυτόν τον τρόπο διαφαίνεται πως αυτή τη στιγμή καλούμαστε να συγκρουστούμε τόσο με τα αντίπαλα συμφέροντα όσο και με τον τρόπο που συνολικά επαναδιαπραγματεύονται οι κοινωνικές σχέσεις, κι ακόμη περισσότερο με ένα αντίπαλο όραμα. Παρ' όλη την δυσκολία της κατάστασης, το πανεπιστήμιο παραμένει ένας δομημένος κοινωνικός χώρος και εν πολλοίς πορώδης σε σχέση με τις κοινωνικές διεργασίες. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία είναι που μας καλούν να πειραματιστούμε πάνω σε ένα διαφορετικό όραμα για το πανεπιστήμιο, που θα το επικαθορίζουν οι ανάγκες και οι επιθυμίες των πολλών, προκειμένου να συν-εργαστούμε για να αρθρώσουμε εναλλακτική για το δικό μας μέλλον.

Και εμείς απαντάμε
Η διπλή αυτή επίθεση αναδεικνύει την ανάγκη για την από τα κάτω οργάνωση της αντίστασης στη πολιτική του μνημονίου και της λιτότητας. Το πανεπιστήμιο ως κοινωνικός χώρος στον οποίο δραστηριοποιείται η νεολαία, μπορεί να αποτελέσει προνομιακό πεδίο κοινωνικού πειραματισμού και δράσεων από τους φοιτητές για τους φοιτητές. Σε επίπεδο καθημερινότητας, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα και συλλογικές διεργασίες θέτουν το ζήτημα της επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και του συλλογικού βίου σπάζοντας την ανάθεση.στη βάση του ίδιου του αντικειμένου σπουδών δημιουργούμε Ο μέχρι τώρα τρόπο συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και των διεργασιών αυτού φάνηκε να αποτυγχάνουν μέσα από τις μετρημένες υλικές νίκες αυτού αλλά και την ελάχιστη έως και ανύπαρκτη σύνδεση του με τα εργατικά και ευρύτερα κοινωνικά κινήματα. Επερωτώντας παλιές πρακτικές συγκρότησης του πρωτοβάθμιου οργάνου του συλλόγου, δηλαδή της γενικής συνέλευσης, (πλαίσια μπετό, μη συμμετοχή ευρύτερων τμημάτων των φοιτητών) και με βάση τη συμμετοχικότητα και τις δημοκρατικές διαδικασίες καλούμαστε να απαντήσουμε με νέες θεσμίσεις και αιτήματα που να ανταποκρίνονται όχι μόνο στις άμεσες και επιτακτικές ανάγκες των φοιτητών -σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και μετακίνηση – αλλά και ευρύτερα στις ανάγκες της κοινωνίας. Κινούμενο προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στα κοινωνικά κινήματα που θέτουν προταγματικά τα εργατικά δικαιώματα τον αντισεξισμό, τον αντιφασισμό και το προσφυγικό.

Συγκεκριμένα όσων αφορά το φλέγον ζήτημα του προσφυγικού, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη μέση ανατολή είναι μια πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό και από τη στάση της ΕΕ. Τα κράτη-μέλη στηρίζουν, είτε έμμεσα (παροχή βάσεων στο ΝΑΤΟ), είτε άμεσα (ενεργή συμμετοχή με αποστολή στρατευμάτων στις χώρες της Μέσης Ανατολής), την εμπόλεμη κατάσταση, με αποκορύφωμα τον πόλεμο στην Συρία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τεράστιου προσφυγικού κύματος από τις εμπόλεμες περιοχές προς την Ευρώπη. Πρόσφυγες προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο επιβιβάζονται όπως-όπως σε φουσκωτές βάρκες προκειμένου να διασχίσουν την Μεσόγειο. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιείται ο διάπλου είναι τραγικές, με αποτέλεσμα σε καθημερινή βάση να υπάρχουν ναυάγια με δεκάδες νεκρούς, μετατρέποντας έτσι την μεσόγειο σε ένα ανθρώπινο νεκροταφείο. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η στάση της ΕΕ παραμένει απάνθρωπη, καθώς συνεχίζει να κρατάει κλειστά τα σύνορα, οδηγώντας χιλιάδες πρόσφυγες στο θάνατο από πνιγμό. οι φοιτητικοί σύλλογοι καλούνται να δράσουν σε δύο κατευθύνσεις: Αυτήν της δημιουργίας και της εμπλοκής σε κινήματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τις άμεσες ανάγκες των προσφύγων και των μεταναστών, δεδομένου ότι η κρατική μέριμνα σε αυτό το επίπεδο είναι εγκληματικά περιορισμένη, και αυτήν της πυροδότησης αντιδράσεων που θα μεταφέρουν την πίεση για την διαχείριση του ζητήματος στο ελληνικό κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση με ριζοσπαστικά αιτήματα όπως το άνοιγμα των συνόρων, η παροχή ασφαλούς διέλευσης εντός του ευρωπαϊκού χώρου η δημιουργία κατάλληλων κέντρων υποδοχής και υποστήριξης, και προφανώς η παύση της εμπλοκής στις χώρες προέλευσης και η ανάληψη πρωτοβουλιών για το σταμάτημα του πολέμου. Ακόμη περισσότερο όμως προκρίνεται η αναζήτηση νέων πρωτοβουλιών, στη βάση αυτή προτείνουμε την οργάνωση μίας ημέρας δράσης με εκδηλώσεις και ενημερώσεις με παράλληλη συμμετοχή σε αυτό και άλλων δομών αλληλεγγύης τοπικών και ευρύτερων.

Ανασύνθεση και συσπείρωση

Το υπάρχον στρατηγικό και συσπειρωτικό

έλλειμμα της αριστεράς δημιουργεί την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί ο κοινωνικός της ρόλος στην αντίσταση ενάντια στη κυρίαρχη πολιτική και στη σκιαγράφηση της εναλλακτικής. Μέσα από μία ειλικρινή αυτοκριτική κρίνεται σκόπιμο και προωθητικό να επερωτήσουμε τους τρόπους και τα μέσα δράσης του παρελθόντος. Αφήνοντας πίσω βεβαιότητες και διαχωριστικές ανοίγεται ένα ευρύ δυναμικό πεδίο διαλόγου και ανασυνθετικών διεργασιών, που θα μας φέρουν αντιμέτωπους με νέα ερωτήματα και προοπτικές για το μέλλον της αριστεράς. η διαδικασία συγκρότησης μετώπου θα πρέπει να είναι μια διαδικασία διάδρασης και πραγματικής ανασύνθεσης, στο βαθμό που δεν επιθυμούμε απλές συγκολλήσεις. Η πρώτη επαφή και πτυχή της ενότητας στοιχειοθετείται μέσα από παραστάσεις συλλογικού βίου και αλληλεπίδρασης. Δημιουργώντας λοιπόν καθημερινές παραστάσεις μέσα από κοινές διαδικασίες ,εκδηλώσεις καθώς και πολιτικές και εκλογικές συνεργασίες διανοίγουμε με σοβαρούς όρους την προοπτική της μιας αριστεράς που θα ανταποκριθεί των περιστάσεων και θα δώσει περιεχόμενο στην εναλλακτική και να την καταστήσει σταδιακά κυρίαρχη αφήγηση, με παράλληλη πάντα τριβή και όσμωση με τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα ευρύτερα. Ως Αριστερή Ενότητα στοχεύουμε να διαδραματίσουμε καταλυτικό ρόλο σε μια διαρκή και σταθερή διαδικασία περαιτέρω προσέγγισης με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, με στόχο να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητα των κοινών μας αγώνων για την οικοδόμηση του Πανεπιστημίου των αναγκών μας.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου