Για την κοινή δράση και την ενότητα της αριστεράς

Ως Αριστερή Ενότητα προτάσσαμε πάντα την ενότητα των αριστερών δυνάμεων και ευρύτερα των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας ως τον πιο αποτελεσματικό τρόπο συλλογικής διεκδίκησης και ως πλαίσιο αμφισβήτησης της ύπαρξης της απόλυτης αληθείας σε επίπεδο πολιτικής αφήγησης. Η υπάρχουσα συνθήκη σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο με τη χρεοκοπία του εγχειρήματος του Σύριζα, που απέτυχε να χαράξει πολιτική υπέρ των υποτελών αλλά και την αδυναμία απ τα υπόλοιπα υποκείμενα της αριστεράς να συγκροτήσουν φορείς που να αμφισβητούν την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, ανοίγει ένα πεδίο ανασύνθεσης της αριστεράς. Στη βάση αμφισβήτησης και επερώτησης τακτικών περιχαράκωσης, ελιτισμού και μικροπολιτικής προοπτικής του παρελθόντος ανοίγεται ένα ευρύ πεδίο για τη συγκρότηση μέσα από καθημερινή μας πρακτική και όσμωση, που θα συμπυκνώνεται σε από κοινού διαδικασίες, σχήματα, εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες των αριστερών και ελευθεριακών πολιτικών δυνάμεων προκείμενου να σκιαγραφήσουμε με σαφή χαρακτηριστικά την προοπτική μίας εναλλακτικής. Ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο προκειμένου να είναι πραγματικά υπόθεση των πολλών και όσων πλήττονται πρέπει να είναι μία διαδικασία που θα ξεκινά από τα κάτω στη βάση των κοινωνικών χώρων και παράλληλα να κοιτά σε κεντρικότερες πολιτικές συνεργασίες.

Η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος είναι απαραίτητη για την αναχαίτιση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στο πανεπιστήμιο. Αναγκαίο για αυτή την διαδικασία, είναι η δημιουργία πολιτικού μετώπου που να άρει τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων στα πανεπιστήμια αλλά και να μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά νικηφόρους αγώνες. Προκειμένου να γίνει αυτό πραγματικότητα και να έχει πλατιά κοινωνική απεύθυνση, προκρίνουμε να εμβαθύνουμε σε δημοκρατία, τις δομές και διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος. Να βρούμε νέα εργαλεία με τα οποία συζητάμε πιο άμεσα και από τα κάτω στις γενικές συνελεύσεις αλλά και πώς όντως οι πολιτικές αποφάσεις/πλαίσια εμπλέκουν τους ίδιους τους φοιτητές και φοιτήτριες στη διαδικασία υλοποίησης και κοινής δράσης. Για αυτό το λόγο είναι καιρός να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να επερωτήσουμε βεβαιότητες που μέχρι τώρα είχαμε.

Με την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο να εντατικοποιείται στα πρότυπα ενός εξεταστικού κέντρου με έντονα τα στοιχεία της εξατομίκευσης και του τεχνοκρατισμού, παρά ενός ζωντανού κοινωνικού χώρου, είναι επιτακτικό να δημιουργήσουμε παραστάσεις συλλογικής ζωής που από τη μία θα μεριμνούν για την πολιτικοποίηση των φοιτητριών και φοιτητών και από την άλλη θα απαντούν σε καθημερινές ανάγκες. Μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού πειραματισμού μπορούμε να διευρύνουμε τα πεδία που θα μας εμπνέουν αλλά και θα λειτουργούν με όρους αποτελέσματος. Σε αυτήν την κατεύθυνση, δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοοργανωμένα/αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, πολιτικές και πολιτιστικές λέσχες των συλλόγων, κύκλοι αυτομόρφωσης και αντιμαθήματα, πολιτικές-πολιτιστικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ, εγχειρήματα που θα αναζητούν μια νέα κοινωνική χρησιμότητα του αντικειμένου μας, συνθέτουν έναν κοινωνικό χώρο ριζοσπαστικής αναζήτησης για ένα πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολλών.

Ως συλλογικότητα που δεν αρκούμαστε στην πολιτικοποίηση των ανθρώπων στα στενά όρια της φοιτητικής ταυτότητας, αναζητούμε τρόπους να διαμορφωνόμαστε ως υποκείμενα σε ώσμωση με τις διεκδικήσεις, τα αιτήματα και γενικά τις διεργασίες του εργατικού και κοινωνικού κινήματος. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμαστε να πάρουμε πρωτοβουλίες για την κατοχύρωση και την διεύρυνση των συλλογικών τρόπων διεκδίκησης, της εργασιακής προοπτικής κόντρα στη μαζική ανεργία και την μετανάστευση για την νεολαία. Προκειμένου αυτή η διαδικασία να είναι προωθητική και χειραφετησιακή θα πρέπει να κοιτά και σε νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας, στη βάση της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, που θα υπερβαίνουν την ηγεμονία του χρήματος και θα έχουν άμεσο υλικό αποτύπωμα στον ορίζοντα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (πχ κολεκτίβες νέων επιστημόνων, εγχειρήματα συνεργατικής και αλληλέγγυας οικονομίας). Υπ αυτήν την λογική, καλούμαστε να ανοίγουμε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, που αμφισβητούν την κυρίαρχη δόμηση της κοινωνίας, όπως είναι η αμφισβήτηση της πατριαρχίας, ο αντιφασιστικός και αντισεξιστικός αγώνας, η φεμινιστική προοπτική, το προσφυγικό ζήτημα, το αντιρατσιστικό κίνημα, τα πολιτικά δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στη βάση μιας νέας αριστεράς που οι πολιτικές της πρακτικές θέλει να αντανακλούν πτυχές μιας διαφορετικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, τέτοιες διεκδικήσεις θα έχουν και κεντρικό ρόλο.

Πέρα απ τις πρωτοβουλίες που από κοινού και ενωτικά μπορεί να αναλάβει η φοιτητική αριστερά, μπορούμε να βρούμε και τους τρόπους συγκρότησης κοινών αντιστάσεων στους δυσμενείς όρους που θέτει η κεντρική πολιτική συγκυρία. Βασικά επίδικα είναι να αμφισβητήσουμε την μη εναλλακτική των μνημονίων, της λιτότητας και του αυταρχισμού όπως αυτά θεσμοθετούνται απ την υπερεθνική δομή της ΕΕ αλλά και από τις ίδιες τις κυβερνήσεις που συναινούν και εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές. Με αυτό εννοούμε την συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού και μαχητικού νεολαιίστικου κινήματος, που παράλληλα με τις αντιστάσεις, θα αναζητά την δική μας εναλλακτική και ένα διαφορετικό υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης, προκειμένου να φανταζόμαστε και να πραγματώνουμε ένα μέλλον που θα υπερβαίνει την έκτακτη ανάγκη που επιβάλλει ως καθεστώς η καπιταλιστική κρίση που συνεχώς βαθαίνει. Το ερώτημα του αν υπάρχει διέξοδος πέρα από τον καπιταλισμό ξεπερνάει όλα τα οργανωμένα σχήματα προκειμένου και να εμπλέκουμε τους πολλούς και να αξιοποιούμε την λαϊκή διαθεσιμότητα με θετικό πρόταγμα και όρους συστράτευσης.