Λίγα λόγια για τη συγκυρία

Το σημερινό δυσμενές πολιτικό σκηνικό μετά τη στρατηγική ήττα της αριστεράς ανοίγει το διάλογο για το κατά πόσο η Ε.Ε. αποτελεί ένα ευνοϊκό πεδίο για πολιτική, κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση των λαών, ένα πεδίο ανάδειξης πολιτικής υπέρ των υποτελών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτούργησε ως θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός και εξέφρασε καθ ΄όλη την περίοδο της διαπραγμάτευσης την αδιαλλαξία της. Αιτήματα όπως η δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και οι ανάγκες των υποτελών παραγκωνίστηκαν, δημιουργώντας στους λαούς της Ευρώπης μια συλλογική μνήμη των πρακτικών, του συντονισμού και των δυνάμεων της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, πράγμα που καθιστά τις δυνατότητες για μια απόπειρα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικές κοινωνίας ανύπαρκτες, υπό τις παρούσες συνθήκες. Για την επανάκτηση των αιτημάτων αυτών, γίνεται, πλέον, φανερό, ότι θα πρέπει να εμποδιστεί η περαιτέρω προέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και να αρθεί η ασυμμετρία των εργαζομένων της Ευρώπης, μια άρση ικανή να πραγματοποιηθεί κάτω από τη σημαία της αντιλιτότητας, με στόχο τον παραγωγικό και κοινωνικό μετασχηματισμό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ φαίνεται με τη στάση της να επικροτεί την νεοφιλελεύθερη επέλαση και να ενσωματώνεται σε αυτή κοιτώντας μόνο σε μετριοπαθείς μεταρρυθμίσεις . Η κοινωνική διαθεσιμότητα, που εκδηλώθηκε με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου παρότι κάμφθηκε από την διαχειριστική, μνημονιακή πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι κινητήριος δύναμη των κινηματικών διεκδικήσεων που προκύπτουν με την εφαρμογή των πρώτων μνημονιακών μέτρων από την κυβέρνηση. Στα πρώτα αυτά μέτρα συγκαταλέγεται ο ΕΝΦΙΑ, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η μείωση μισθών και συντάξεων, η υποχρηματοδότηση του δημόσιου τομέα( παιδεία, υγεία).

Και στο πανεπιστήμιο τι; :

Το πανεπιστήμιο ενσωματώνει και αναπαράγει την κυρίαρχη αφήγηση, ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους. Σε πρώτο επίπεδο, το πανεπιστήμιο υπό το πρίσμα της οικονομικής ανταποδοτικότητας συντονίζεται πλήρως με της ανάγκες της αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας χωρίς αυτές να απαντούν στα άμεσα κοινωνικά επίδικα και τις ανάγκες των καταπιεσμένων τάξεων. Άρα μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο επιχείρηση εντός του οποίου θεμελιώνεται ένα πρότυπο πολίτη, που στο παρόν με τη φοιτητική του ιδιότητα και στο μέλλον ως εργαζόμενος, υποτάσσεται στις επιταγές των από τα πάνω και επιλέγει τον ατομικό δρόμο και την στείρα ανταγωνιστικότητα, παραγνωρίζοντας τη δυναμική των συλλογικών διεκδικήσεων, εγκλωβισμένος στη μη ύπαρξη εναλλακτικής.

Η επίθεση των πολιτικών λιτότητας του μνημονίου στο πανεπιστήμιο αποκρυσταλλώνονται και από το επερχόμενο πολυνομοσχέδιο Φίλη για την παιδεία. Με πρώτη πτυχή την υποχρηματοδότηση, τη μείωση δηλαδή κατά 20% του προϋπολογισμού που έχει άμεσες συνέπειες στη λειτουργία των ιδρυμάτων, τη μείωση καθηγητικού προσωπικού, τις ανεπαρκείς υλικές υποδομές. Με την επαναφορά των Συμβουλίων Ιδρυμάτων καταργούνται οι οριζόντιες και δημοκρατικές διαδικασίες, με εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες να αποφασίζουν για το μέλλον του «πανεπιστημίου- επιχείρηση» όπως θέλουν να το δημιουργήσουν. Σε αυτή την κατεύθυνση καταφτάνουν αξιολογητές, σε πρώτο χρόνο, στο ΕΚΠΑ σε σχολές με αντικείμενο που δεν απαντά εύκολα στις ανάγκες του κεφαλαίου. Πρόκειται για μια εξωτερικού τύπου αξιολόγηση που με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα « εξυγιάνουν» τη δημόσια παιδεία. Οι άμεσες συνέπειες είναι η μη χρηματοδότηση της πρακτικής των φοιτητών ψυχολογίας, οι πιθανές συγχωνεύσεις των ξενόγλωσσων τμημάτων ,η μη παροχή συγγραμμάτων στα προαναφερθέντα τμήματα κα εν τέλει η αποδυνάμωση των πτυχίων, τα οποία θα παρέχουν περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα.

Η δική μας απάντηση:

Την προοπτική του αντιπάλου για το πανεπιστήμιο υιοθετεί και προτάσσει και η ΔΑΠ, τόσο με το συγκροτημένο σχέδιο για το πανεπιστήμιο που παρουσιάζει όσο και με τον τρόπο που δρα ως πολιτική δύναμη εντός των συλλόγων. Εμμένοντας στη δόμηση ενός πελατειακού συστήματος, προσφέροντας σημειώσεις και ευκαιριακού τύπου διασκέδαση, προτάσσοντας τον ατομικό δρόμο και την αποπολιτικοποίηση. Σε αυτό καλούμαστε να απαντήσουμε δομώντας το δικό μας αντιπαράδειγμα για το πανεπιστήμιο στη βάση του συλλογικού δρόμου, των αγωνιστικών διεκδικήσεων και των δημοκρατικών διαδικασιών.

Επερωτώντας παράλληλα τις μέχρι τώρα μεθόδους και πρακτικές των αγωνιζόμενων δυνάμεων του πανεπιστημίου και των συλλογικών του διαδικασιών. Σε αυτόν τον ορίζοντα να εξετάσουμε τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας της γενικής συνέλευσης, του πρωτοβάθμιου συλλογικού οργάνου του συλλόγου, με από τα κάτω συντονισμό και λειτουργία, με εμβάθυνση της δημοκρατίας και πέρα από κομματικές σκοπιμότητες και περιχαρακώσεις. Η συγκυρία και η συγκροτημένη επίθεση του αντιπάλου επιτάσσει την συντονισμένη απάντηση του φοιτητικού αγωνιζόμενου μπλοκ. Στη βάση των κοινωνικών μας χώρων να οργανώσουμε από τα κάτω μαζικές πρωτοβουλίες με πρόταγμα τόσο την αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας όσο και την δημιουργία μιας νέας καθημερινότητας για το πανεπιστήμιο, ως ελεύθερο κοινωνικό χώρο που δε θα λειτουργεί ως απλό εξεταστικό κέντρο. Με τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, όπως πολιτιστικά στέκια που αποτελούν νησίδες του αντιπαραδείγματος στο κυρίαρχο και μέσω των οποίων θα σκιαγραφήσουμε την εναλλακτική για το πώς εμείς φανταζόμαστε και θέλουμε τη γνώση, σε ποιες ανάγκες απαντά και θα χωρούν ευρύτερους προβληματισμούς της νεολαίας. Στα εγχειρήματα αυτά συγκαταλέγονται τα αντιμαθήματα και οι κύκλοι αυτομόρφωσης που θα ανοίγουν τη κουβέντα για το πώς οραματιζόμαστε και διεκδικούμε το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας.