Τα όνειρά μας… ο φόβος τους!!

Συγκυρία

Μέσα στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος τα τελευταία χρόνια εμπεδώνεται όλο και περισσότερο  το νεοφιλελεύθερο δόγμα της σκληρής λιτότητας και της μη ύπαρξης εναλλακτικής (ΤΙΝΑ). Η πάγια τακτική των ελληνικών κυβερνήσεων με την επιβολή της Ε.Ε είναι η εφαρμογή μνημονίων που βαθαίνουν την κρίση και αποτελούν τον κύριο οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό μοχλό με τον οποίο η καπιταλιστική τάξη επιδιώκει να ξεπεράσει τη δομική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Αυτή τη παγίωση της λιτότητας ως της μόνης υπαρκτής αλλά και αναγκαίας συνθήκης διαβίωσης έχει απορρίψει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015.  Με το ΟΧΙ να γίνεται ΝΑΙ η κυβέρνηση συνθηκολογεί και ενσωματώνει και ενσωματώνεται στο κυρίαρχο δόγμα του ΤΙΝΑ, το οποίο εν τέλει αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτέμβρη  και τη συγκρότηση του ελληνικού κοινοβουλίου με 90% μνημονιακά κόμματα. Η πραγματική πολιτική επιλογή της κυβέρνησης είναι πλέον σαφής. Η υλοποίηση του τρίτου μνημονίου και των σκληρότερων εν τέλει αναδιαθρωτικών μέτρων που αυτό έρχεται να επιβάλλει δεν επιδέχεται καμίας κοινωνικής συναίνεσης.

Απέναντι σε αυτή τη συνολική επιθετική κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που έρχεται να πλήξει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας (και όχι μόνο) έχει δημιουργηθεί μια αντίρροπη τάση που εκδηλώθηκε και στη μάχη για το ΌΧΙ. Μία κοινωνική κίνηση που επέλεξε, παρά τον εκφοβισμό της περιόδου του δημοψηφίσματος, να αναδείξει την ανάγκη να ζήσουμε αλλιώς. Το συντριπτικό ΟΧΙ του καλοκαιριού είναι οδοδείκτης για τη δυναμική που ανοίγεται για ένα συνολικότερο αγώνα ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης που φυσικά περνά και μέσα από τα μέτωπα της περιόδου  και αναμετράται τόσο με τα νέα μέτρα όσο και με τη δυνατότητα στο σήμερα να χτίζει κοινωνικές αντιστάσεις και να συγκροτεί δομές των από κάτω.

Ένα λοιπόν από τα μεγάλα μέτωπα της περιόδου για την κυβέρνηση αλλά και την Ε.Ε.  είναι τα προσφυγικό.  Η κυβέρνηση ακολουθώντας την πολιτική της Ευρώπης «φρούριο» συμβάλλοντας στη διατήρηση των κλειστών συνόρων και στην στρατιοτικοποίηση ,δημιουργεί Κέντρα Υποδοχής και Καταγραφής Προσφύγων (Hot Spots), στρατόπεδα συγκέντρωσης, οργανώνει βίαιες επαναπροωθήσεις, εγκρίνει νατοϊκή παρουσία στο Αιγαίο. Επιστέγασμα όλων αυτών η υπογραφή της συμφωνίας  Ε.Ε.-Τουρκίας που οδηγεί σε επαναπροωθήσεις στη θεωρούμενη «ασφαλή Τρίτη χώρα» Τουρκία. Τη στιγμή που τα αιτήματα του προσφυγικού κόσμου μπορούν να συνοψιστούν στην ανάγκη για ελεύθερη μετακίνηση προς τις χώρες της Ευρώπης που ήταν ο αρχικός τους προορισμός και αξιοπρεπή διαμονή. Η απάνθρωπη, σε πρώτο χρόνο, αυτή πολιτική ήρθε και έρχεται αντιμέτωπη με ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης  που πέρα από τη διεκδίκηση αιτημάτων για την ελεύθερη μετακίνηση, ανοιχτά σύνορα και την αξιοπρεπή διαμονή χτίζει τις δικές του αντιδομές που απαντούν τόσο στις υπαρκτές υλικές ανάγκες των «εγκλωβισμένων» πλέον προσφύγων στην χώρα, αλλά πολύ περισσότερο λειτουργούν ως εστίες αγώνα για τη συνολική διεκδίκηση των αιτημάτων των προσφύγων αλλά και συνολικότερα για τη προβολή ενός κοινωνικού αντιπαραδείγματος. Ένα αντιπαράδειγμα στο πρότυπο της αλληλεγγύης και όχι της φιλανθρωπίας και των ΜΚΟ, οι οποίες δεν δίνουν ουσιαστικές απαντήσεις αλλά πολύ περισσότερο προσβλέπουν στην αυτόκεντρη ανάπτυξή τους μέσα από κρατικές επιχορηγήσεις.  Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε το πρόσφατο εγχείρημα της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης σε πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες. Ο Χώρος Στέγασης Προσφύγων City Plaza, από τις 22 Απριλίου που ξεκίνησε την δράση του, εφαρμόζει στην πράξη το πρόταγμα της ενότητας πέρα και έξω από εθνικούς διαχωρισμούς.

Παράλληλα στην επίθεση προς το προσφυγικό κόσμο η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει την εφαρμογή των μνημονιακών νόμων και μάλιστα σε νευραλγικά κομμάτια. Φυσικά εδώ λόγος γίνεται για το αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο που η ελληνική κυβέρνηση ψήφισε. Ένα νομοσχέδιο που παράλληλα με τις συντάξεις πλήττει ακόμη περισσότερο την εργασιακή προοπτική της νέας γενιάς, καθιερώνοντας για αυτή μια κίνηση ανάμεσα στη ανεργία και την επισφαλή και ελαστική – μαύρη  εργασία. Εν τέλει ικανοποιεί τα πιο επιθετικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των δανειστών, και γι αυτό αποτελεί όπλο καταστροφής των δικαιωμάτων εκατομμυρίων νυν ασφαλισμένων αλλά και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των επόμενων γενεών. Παρά τις κινηματικές αντιδράσεις και τα αγροτικά μπλόκα της πρώτης περιόδου, η στάση αποκλιμάκωσης του αγώνα από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ συνέβαλε στην ομαλή μετάβαση στη ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου από την κυβέρνηση. Ωστόσο τίποτα δε μπορεί να κριθεί σε αυτή τη ψήφιση εμείς θα διεκδικήσουμε για τη γενιά μας ένα άλλο εργασιακό μέλλον.

Πανεπιστήμιο

Το πανεπιστήμιο δεν είναι ξεκομμένο από αυτές τις εξελίξεις ενώ παράλληλα υφίσταται μία πιο κεντραρισμένη επίθεση. Δεν είναι ξένος στο φοιτητικό κόσμο ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου που το 2011 έρχεται να βαθύνει την αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (υποχρηματοδότηση, συγχώνευση τμημάτων κ.ο.κ). Η κυβέρνηση λοιπόν, προκηρύσσει τον  Εθνικό διάλογο για την Παιδεία, ο οποίος ξεκινάει σε μία συνθήκη ήδη υλοποίησης του νόμου Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, καθώς και του επικείμενου σχεδίου Αθηνά II που πρόκειται να καταργήσει περεταίρω τμήματα και περιφερειακά Ιδρύματα. Αυτά τα δείγματα πολιτικής από πλευράς Υπουργείου και ο τρόπος διεξαγωγής του «διαλόγου» συναρτήσει των παρεμβάσεων από την Τρόικα, μας κάνει να θεωρούμε πως και το νομοσχέδιο Φίλη βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση, μη αναιρώντας τον πυρήνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης όπως περιγράφεται στη συνθήκη της Μπολόνια.

Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση που διέρχεται το πανεπιστήμιο, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να αντεπιτεθεί στις παραπάνω πολιτικές. Ένα φοιτητικό κίνημα που παραμένει κατακερματισμένο, καθώς οι ριζοσπαστικές δυνάμεις του, βυθισμένες στην εσωστρέφεια τους, αδυνατούν να δείξουν έναν εναλλακτικό δρόμο απέναντι στον ατομικισμό που διακατέχει το πανεπιστήμιο, αλλά και τους ίδιους τους φοιτητές. Μεταξύ άλλων, η απομαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, η ελλειματική συζήτηση στο εσωτερικό των συλλόγων, οι παθογένειες των δόμων, οι αναθετικές πρακτικές στις σπάνιες Γ.Σ, με ευθύνη και των δυνάμεων της Αριστεράς και η ανεπαρκής σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι τείνουν να αποτελούν κανόνα και όχι εξαίρεση.

Ωστόσο, για εμάς οι γενικές συνελεύσεις είναι εκείνος ο χώρος που καθένας και καθεμία από εμάς μπορεί να συναποφασίσει τόσο για ζητήματα που αφορούν τη σχολή του όσο και για τη γενικότερη κατεύθυνση του φοιτητικού κινήματος και τη σύνδεση του με τα ευρύτερα κοινωνικά και εργασιακά  κινήματα. Η δημοκρατία, η διευρυμένη συμμετοχικότητα, η οριζοντιότητα είναι εκείνα τα υλικά που θα οδηγήσουν στην αναζοπύρωση των γενικών συνελεύσεων και την επανοηματοδότηση των συλλογικών διαδικασιών.

Για εμάς η διαδικασία ανασυγκρότησης του φοιτητικού συλλόγου και του φοιτητικού κινήματος περνάει και μέσα από την ανασύνθεση της φοιτητικής αριστεράς. Μιας διαδικασίας όσμωσης μεταξύ των αριστερών σχηματισμών που πατάει στην ανάγκη δημιουργίας ενός μαζικού αγωνιστικού, δυναμικού μετώπου της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς ικανού να απαντάει στην επίθεση αλλά παράλληλα να σκιαγραφεί και να δημιουργεί το θετικό πρόταγμα στο τώρα για το πανεπιστήμιο και τη ζωή μας γενικότερα.

Στο πλαίσιο αυτό για εμάς οι εκλογές είναι ένα πεδίο μέτρησης του σφυγμού του φοιτητικού κόσμου. Μία διαδικασία που δεν είναι για να αναμετρηθούν μεταξύ τους οι παρατάξεις αλλά στη βάση τους είναι μία δημοκρατική διαδικασία που καλούμαστε όλοι να «μιλήσουμε»  για το μέλλον που διαβλέπουμε τόσο για τη σχολή μας όσο και για εμάς τους ίδιους. Και αυτό γιατί αυτό που αποτυπώνει το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ποιές πολιτικές αφηγήσεις μας συνέχουν. Και η εκλογική διαδικασία είναι για εμάς μία μάχη που πρέπει να δώσουν από κοινού οι ριζοσπαστικοί, αντικαπιταλιστικοί σχηματισμοί εντός των σχολών για να είναι αυτή η αφορμή και η συνέχεια μιας υπάρχουσας κινηματικού συντονισμού  και να συμβάλλει σε μία βαθύτερη πολιτική συνεννόηση που εν τέλει σταδιακά θα οδηγήσει και σε έναν σχηματισμό της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς ανά κοινωνικό χώρο.

Εντός του κοινωνικού μας χώρου, λοιπόν, αντιμαχόμαστε την πολιτική ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που εμμένουν στη νοοτροπία της αποπολιτικοποίησης και της αδράνειας των φοιτητικών μας συλλόγων, καθώς και του BLOCO που από κοινού με τις προαναφερθείσες καθεστωτικές παρατάξεις υπερασπίζονται και υιοθετούν τις μνημονιακές πολιτικές και το νεοφιλελεύθερο δόγμα της μη εναλλακτικής (TINA).

Για εμάς, λοιπόν το φοιτητικό κίνημα και η νέα γενιά πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της όπως ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει στη Γαλλία, όπου η νεολαία αντιστέκεται στον αντεργατικό νόμο και είναι έτοιμη «να σκορπίσει τη στάχτη του παλιού κόσμου». Όπως και αυτοί έτσι και εμείς μπορούμε να επιλέξουμε να διεκδικήσουμε να ζήσουμε αλλιώς, να διεκδικήσουμε το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας.

Στις 18 ΜΑΗ συμμετέχουμε, στηρίζουμε, ψηφίζουμε ΑΡΕΝ και Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ.