Να μην γίνει ο φόβος συνήθεια μας!

 

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο 15χρονος Αλέξης βρισκόταν στα Εξάρχεια με την παρέα του όταν μετά από έναν διαπληκτισμό που είχε με 2 αστυνομικούς, ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας τον δολοφόνησε στοχεύοντας με το όπλο στην καρδιά του. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος και η αντίδραση της κοινωνίας άμεση. Η αφαίρεση της ζωής ενός παιδιού από ένα όργανο της ‘τάξης’ είχε ως αποτέλεσμα την εξέγερση και τη συλλογική αντίδραση και διεκδίκηση.

Με έναυσμα τη δολοφονία του Αλέξη, τον Δεκέμβρη του ‘08 δημιουργήθηκε ρήγμα στην ελληνική κοινωνία. Ένας ξεσηκωμός, μια συνολικότερη αντίσταση, ένα κίνημα που οδήγησε τον κόσμο στους δρόμους ενάντια τόσο στην αστυνομοκρατία και την καταστολή όσο και στην παγκόσμια οικονομική κρίση και τη νέο-φιλελευθεροποίηση της κοινωνίας. Το κίνημα που συσπειρώθηκε έφερε στην επιφάνεια τη σαθρότητα και τις παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας εν γένει.

Τα γεγονότα αυτά διαπιστώνουμε το πώς παραμένουν επίκαιρα ακόμα και σήμερα. Από τις πρώτες μέρες της εκλογής της το καλοκαίρι του 2019 η ΝΔ έδειξε το αυταρχικό της πρόσωπο, ιδιαίτερα απέναντι στην νεολαία, καθώς μια από τις πρώτες αποφάσεις της υπήρξε η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Παράλληλα, με τον νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη δρομολόγησε την είσοδο της αστυνομίας στα ΑΕΙ.

Η νεολαία στοχοποιήθηκε σε όλη την διάρκεια της πανδημίας και βρέθηκε να κατηγορείται για την διάδοση του ιού. Μάλιστα, σε όλη αυτή την περίοδο, είδαμε το πώς την στιγμή που οι νοσοκομειακές δομές ασφυκτιούσαν, η κυβέρνηση επέλεξε να ενισχύσει το σώμα της αστυνομίας (προσλήψεις, αγορά οχημάτων). Η όξυνση της κρατικής καταστολής έγινε φανερή στις 17 Νοέμβρη και στις 6 Δεκέμβρη του 2020, στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης πριν μερικούς μήνες, αλλά και στις πρόσφατες κινητοποιήσεις των πυροσβεστών . Πριν από περίπου δύο μήνες, είδαμε δυστυχώς το πώς αυτή η καταστολή και βία κατέληξε σε μια ακόμα κρατική δολοφονία, αυτή του Νίκου Σαμπάνη.

Η βία που αντιμετωπίζουμε είναι βία που απευθύνεται σε κάθε άτομο και συλλογικότητα που σκέφτεται διαφορετικά, δρα διαφορετικά και δεν πειθαρχεί στο κυρίαρχο. Με πρόσχημα την ασφάλεια, κάθε μορφή αντίλογου και αντίστασης ποινικοποιείται.

Έχοντας ως ορόσημο τα γεγονότα του ‘08, όπου ο κόσμος έδειξε φανερά την εναντίωσή του στα τεκταινόμενα, είναι αναγκαίο να μην είμαστε αδρανείς, να αντισταθούμε στις πολιτικές των από πάνω, να διεκδικήσουμε τους όρους ζωής που μας αξίζουν. Η καταστολή και η πολιτική πειθάρχησης δεν θα περάσουν. Είμαστε αυτές/οί που δεν κουράστηκαν ακόμα. Θα μας βρίσκουν απέναντί τους σε κάθε τέτοια προσπάθεια μέχρι να ξαναχτίσουμε την κοινωνία των ονείρων μας. Έναν κόσμο που να μας χωράει όλες, όλους και όλα.

Να μην γίνει ο φόβος συνήθεια μας!