ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΡΕΝ ΣΤΗΝ Γ.Σ. 10/3

Μετά τις εκλογές την 25^ης Γενάρη, παρατηρούμε την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Οι πολίτες με την ψήφο τους αποφάσισαν την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού της προηγούμενης Κυβέρνησης, ενώ έδειξαν την ανάγκη για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Βλέπουμε, έτσι, για πρώτη φορά να αναδεικνύεται πρώτο ένα κόμμα της Αριστεράς και να  γεννιούνται νέες ελπίδες για την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών. Είναι φανερό ότι η συγκρότηση μίας  Κυβέρνησης με ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανοίγει νέες προοπτικές, τόσο για τους εργαζόμενους με την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, όσο και για την νέα γενιά με την αναβάθμιση της παιδείας.  Ταυτόχρονά, δίνεται η δυνατότητα να ακουστούν τα αιτήματα των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων, όπως των προσφύγων, των μεταναστών, των κρατούμενων και της lgbtqi κοινότητας. Επιπλέον, στον οικονομικό τομέα, η νέα Κυβέρνηση μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο προσπαθεί να διαπραγματευθεί με την Ευρώπη το χρέος της Ελλάδα, δίνοντας μάχη ενάντια στις αυταρχικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας,  έχοντας παράλληλα την έμπρακτη στήριξη της κοινωνίας με τις μεγάλες συγκεντρώσεις στις πλατείες.

 Στο νέο μετεκλογικό τοπίο, στο οποίο όμως οι συσχετισμοί και οι αντιλήψεις παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες εντός του πανεπιστημίου, ανοίγονται νέα πεδία και διευρύνονται τα περιθώρια για νέους αγώνες. Οι διεκδικήσεις του προηγούμενου διαστήματος πρέπει να μείνουν ψηλά στην ιεράρχηση, τόσο  για την διαβεβαίωση ότι η Κυβέρνηση  θα υλοποιήσει τις προγραμματικές της δεσμεύσεις σχετικά με την παιδεία, όσο και για την αναβάθμιση τους και την βήμα-βήμα επίτευξη στόχων, όπως π.χ. η καθολική μέριμνα. Οι δεσμεύσεις του νέου υπουργού για δικαίωση των αιτημάτων των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος δεν πρέπει να φέρει το φοιτητικό κίνημα σε αμηχανία αλλά αντιθέτως να απελευθερώσει μία δημιουργική δύναμη για ένα κίνημα οργανωμένο πάνω σε δημοκρατικές αρχές και θετικά προτάγματα.

Συνεπώς, στο κατεξοχήν πεδίο δράσης μας, το πανεπιστήμιο, συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα μέχρι τώρα αιτήματά μας θέτοντας και νέες αιχμές για τις οποίες το φοιτητικό κίνημα καλείται να παλέψει. Ένα πανεπιστήμιο που απαντάει στις ανάγκες μας δεν μπορεί παρά να είναι δωρεάν και δημόσιο και να αποτελεί βασικό χώρο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης των φοιτητών και φοιτητριών και όχι απλώς ένα χώρο διεξαγωγής μαθημάτων. Η καθολική μέριμνα, επίσης με τη μορφή στέγασης, σίτισης και παροχής συγγραμμάτων παραμένει πρώτιστο αίτημά μας, για ένα πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς. Πέραν αυτού, μιλώντας για δημοκρατία μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου, διεκδικούμε τη συμμετοχή των φοιτητών και των φοιτητριών στη διαμόρφωση του γνωστικού τους αντικειμένου και σε βασικά  ζητήματα διοικητικής φύσεως αλλά και επιδιώκουμε τον εκδημοκρατισμό των συλλογικών διαδικασιών, όπως είναι οι συνελεύσεις του φοιτητικού συλλόγου. Επιπλέον,  ο ερευνητικός ρόλος  του πανεπιστημίου δεν μπορεί να συγχέεται με ιδιωτικές πρωτοβουλίες και χρηματοδοτούμενα προγράμματα από εταιρείες, καθώς δεν πρέπει να προωθεί τέτοιου είδους συμφέροντα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε να οικοδομήσουμε ένα φοιτητικό κίνημα όχι πια αμυντικό αλλά δημιουργικό. Οφείλουμε να ξαναδούμε το πανεπιστήμιο μέσα από το πρίσμα των αναγκών μας, διαχέοντας εκτός των άλλων παντού την δημοκρατία και μετατρέποντας τις συλλογικές μας δομές συζήτησης και απόφασης, τις γενικές συνελεύσεις, από απλώς εργαλείο για κινηματικές περιόδους σε μέσο γενικά για την οργάνωση της ίδιας μας της καθημερινότητας.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ

Η αρχή του νέου εξαμήνου συμπίπτει με μία νέα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Στις εκλογές τις 25 Ιανουαρίου οι πολίτες έστειλαν μήνυμα απόρριψης της λιτότητας και των αυταρχικών πρακτικών της προηγούμενης συγκυβέρνησης. Η ανάδειξη ενός κόμματος της αριστεράς σε πρώτο σίγουρα γεννά ελπίδες στον κόσμο που έχει υποφέρει τόσο πολύ από τα μνημόνια και τις πολιτικές που τα συναρθρώνουν. Οι προγραμματικές δηλώσεις της συγκυβέρνησης μάλιστα χαροποίησαν ιδιαίτερα τον κόσμο της εργασίας με την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού. Η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται να ανασυγκροτήσει το κράτος πρόνοιας και δικαίου για να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια των λαϊκών στρωμάτων. Εξίσου σημαντικές είναι οι προοπτικές που διανοίγονται για μια χαμένη γενιά, για την νεολαία, αλλά και η έκφραση αιτημάτων αποκλεισμένων κοινωνικών κατηγοριών όπως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, η lgbtqi κοινότητα και οι κρατούμενοι. Παρά τις όποιες δεσμεύσεις όμως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Με την ανάθεση δεν κέρδισε κανείς τίποτα. Τα κινήματα είναι αυτά που θα κρίνουν εν τέλει τον αγώνα.

Σίγουρα η συγκρότηση μιας προοδευτικής Κυβέρνησης, με αριστερό πρόγραμμα, που να μπορεί να διαλέγεται με τους ‘‘από τα κάτω’’ και να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας, συμβάλλει στην προώθηση των αιτημάτων των κινημάτων και στην δικαίωση πολλών αγώνων. Ωστόσο, καταρρίπτοντας την λογική της ανάθεσης και της “από τα πάνω’’ λύσης, οι αγώνες και η κινηματική δράση δεν τελειώνουν εδώ. Αντίθετα, η ύπαρξη ενός ευνοϊκού πεδίου διάδρασης της κοινωνικής βάσης με τις θεσμικές εξουσίες ανοίγει νέες προοπτικές για τα κινήματα και παρουσιάζει πρόσφορο έδαφος για νέες πιο αναβαθμισμένες διεκδικήσεις. Άλλωστε, όσο θα υπάρχουν τάξεις, θα συνεχίζεται και η ταξική πάλη, η οποία διαπερνά όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αγώνες τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και στο δρόμο πρέπει να συνεχίζονται, να διαπλέκονται και να αποκτούν συμπληρωματικές σχέσεις. Μέσα απ την οργάνωση των “από τα κάτω” μπορούμε να διευρύνουμε την πολιτική ανατροπή που συντελείται και να προβούμε σε μια ιδεολογική αντεπίθεση προς όφελος των πολλών, των καταπιεσμένων, της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας.

Στο χώρο του πανεπιστημίου ανοίγονται νέα πεδία διεκδίκησης. Ενώ μέχρι τώρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν στόχο να διαλύσουν τα πανεπιστήμια και οι φοιτητές πάλευαν για να σώσουν στοιχειώδεις δημόσιες λειτουργίες, όπως συνέβη στην περίπτωση της απόλυσης των διοικητικών, αλλά και να σταματήσουν μη τεκμηριωμένες ενέργειες για διαγραφές φοιτητών, θεωρούμε ότι τώρα οι δεσμεύσεις ενός αριστερού προγράμματος της νέας Κυβέρνησης δίνουν χώρο για νέα αιτήματα, πιο αναβαθμισμένα. Διαμορφώνοντας το δικό μας όραμα για το Πανεπιστήμιο και διεκδικώντας το στο τώρα μέσα από ανοιχτές διαβουλεύσεις, καλούμαστε να δομήσουμε σχέσεις ισότητας, αλληλεγγύης και συνεργατικότητας μεταξύ μας, στον ορίζοντα της δημοκρατίας των από τα κάτω. Το φοιτητικό κίνημα διεκδικεί πλέον τη θέση του μέσα σε ένα δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο, με τον ενεργό του ρόλο τόσο στον προσδιορισμό του γνωστικού του αντικειμένου, όσο και στις διαδικασίες της διοίκησης του πανεπιστημίου. Γιατί αν δεν έχουν λόγο οι ίδιοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες για το πρόγραμμα σπουδών τους και είναι τελείως αποκλεισμένοι από την διοίκηση του πανεπιστημίου τους, είναι επισκέπτες στο σπίτι τους.

Να κλείσουν ΤΩΡΑ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων

Μέσα στα χρόνια της κρίσης βιώσαμε παράλληλα με την υποβάθμιση της εργασίας, των κοινωνικών αγαθών και των ζωών μας συνολικά, μια έντονη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Οι ακροδεξιές κυβερνήσεις με κορμό την ΝΔ υλοποιούσαν το σχέδιο της λιτότητας με πολύ σαφή και έντονο ιδεολογικό στίγμα προκειμένου να επιβάλουν τις πολιτικές τους μέσα απ το φόβο και την καταστολή αλλά και να προωθήσουν αυτές τις διεργασίες εντός του κοινωνικού σχηματισμού όπου θα ηγεμονεύουν η μισαλλοδοξία και ο εσωτερικός ανταγωνισμός μεταξύ των υποτελών. Η εφαρμογή της ακροδεξιάς της ατζέντας και η ασυλία που παρείχε στην εγκληματική δράση της Χ.Α. κατάφεραν να ριζοσπαστικοποιήσουν προς τα δεξιά τμήματα της κοινωνίας, όπως φαίνεται και απ τα τελευταία ποσοστά της Χ.Α., παρά τις όποιες σπασμωδικές προσπάθειες του “κρατικού αντιφασισμού”.

Το μεταναστευτικό ζήτημα ήταν πάντοτε ένα φαινόμενο που αντιμετωπιζόταν με ταξική και ιδεολογική μεροληψία απ την πλευρά των κυρίαρχων. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η ανυπακοή προς το διεθνές δίκαιο, την ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία για την προάσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων απ την κυβέρνηση “του νόμου και της τάξης”. Πώς αλλιώς μπορούν να ερμηνευθούν οι ρατσιστικές ρητορείες απ τις αρχές του 2000 πως “οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές” όταν το εργασιακό καθεστώς του τότε για τους μετανάστες ισχύει με ακόμα χειρότερους όρους για όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σήμερα. Πώς αλλιώς παραμένουν ατιμώρητοι οι γαιοκτήμονες της Μανωλάδας που πυροβόλησαν μετανάστες-εργάτες γης επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί ο κυνισμός των πογκρόμ του “Ξένιου Δία” και ο απαράδεκτος εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατητήρια(!), ξεπερνώντας παράνομα ακόμα και τα 18μηνα κράτησης.

Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο γι αυτά τα κολαστήρια αρκεί για να πειστεί ο καθένας και η καθεμία για το απάνθρωπο της κατάστασης. Απ τα παιδικά πρόσωπα κολλημένα στα σύρματα για να αφουγκραστούν τον “έξω κόσμο” ως τα κοντέινερ όπου ζουν, την πλήρη έλλειψη περίθαλψης και παροχών, τη βιαιότητα και τον βασανισμό απ τις μονάδες καταστολής. Προφανώς μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν έχουν λείψει τα θύματα και οι αυτοκτονίες. Αυτές οι συνθήκες εγκλεισμού, βεβαία, έχουν οδηγήσει αρκετές φορές τους ίδιους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες να εξεγερθούν μέσα στα κέντρα κράτησης, κόμματα και φορείς να καταγγείλουν την λειτουργία τους, τους διεθνούς θεσμούς να καταδικάσουν και να επιβάλουν πρόστιμα στη χώρα άλλα και στην ολοένα διευρυνόμενη κοινωνική κατακραυγή.

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν και εν μέσω μιας μεγάλης πολιτικής ανατροπής μας χαροποιεί ιδιαίτερα η δημιουργία ξεχωριστού τμήματος μεταναστευτικής πολιτικής από την νέα κυβέρνηση. Το ζήτημα της μετανάστευσης έχει παγκόσμιες διαστάσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την πίεση της ελληνικής κυβέρνησης θα πρέπει να κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες της και να εκπονήσει μεταναστευτική πολιτική που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φράχτες, τα σύμβολα του αποκλεισμού, του εγκλεισμού και της αποτροπής που έχουν στερήσει πολλές ζωές θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας, σε πολιτικές προστασίας των προσφύγων, στην ιθαγένεια για όλα τα παιδιά, στη διαπερατότητα και την ενσωμάτωση των μεταναστών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τη στιγμή που ακόμα και οι αρχές του ανθρωπισμού και του κράτους δικαίου είναι υπό διακύβευση, καλούμαστε να παλέψουμε για μια νέα ηγεμονία υπέρ των φτωχών και των καταπιεσμένων, να παλέψουμε ακόμα περισσότερο για τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, γιατί δε μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία με εξαιρέσεις. Κι αυτόν τον αγώνα θα τον δώσουμε σε κάθε κοινωνικό χώρο και τις σχολές γιατί δε μπορούμε να φανταστούμε ένα διαφορετικό Πανεπιστημίο με τα δικά μας προτάγματα παρά μόνο μέσα σε μια κοινωνία της ισότητας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

Ως Αριστερή Ενότητα στηρίζουμε τις δράσεις και τα αιτήματα της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας ενάντια στα Κέντρα Κράτησης και καλούμε στη διευρυμένη συνέλευση της πρωτοβουλίας την Τρίτη 17/2 στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός, προκειμένου να συνδιαμορφώσουμε ένα κοινό πλαίσιο δράσης και προτάσεων.