Οι τελευταίες μέρες είναι μέρες σημαντικών εξελίξεων για την Ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια για την ελληνική κοινωνία. Ο ερχομός της τρόικα την προηγούμενη Δευτέρα και η ανακοίνωση του προϋπολογισμού, σηματοδοτούν την επικαιροποίηση και το βάθεμα του μνημονίου καθώς και τη συνέχιση των εξοντωτικών για το λαό μέτρων που σκοπεύουν να επιβάλλουν.
Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα δεδομένα-εντολές της τρόικα ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει 14 (και κάτι) δις ευρώ περικοπών, από το χώρο της υγείας και της παιδείας, μέχρι τους δήμους και τις περιφέρειες (πάντα βάσει του Καλλικράτη). Ταυτόχρονα τρίτη συνεχόμενη αύξηση των έμμεσων φόρων μέσα σε ένα εξάμηνο (ίσως παγκόσμιο ρεκόρ) με τη συνοδεία νέων περικοπών στο δημόσιο τομέα. Αποφάσεις (βάσει του μνημονίου) πάρθηκαν και για τις εργασιακές σχέσεις, όπου οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών δηλαδή με απλά λόγια οι σχέσεις εργασίας των εργαζομένων με τους εργοδότες θα καθορίζονται από τους τελευταίους. Το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ επιταχύνεται στο πνεύμα πούλα όσο όσο (μπας και δείξουμε ότι μειώνουμε το έλλειμμα) με αποτέλεσμα χιλιάδες θέσεις εργασίας να χαθούν.
Ο προϋπολογισμός του 2010 είναι ο πιο ταξικά μεροληπτικός και ο πιο κοινωνικά άδικος από όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς από την Μεταπολίτευση και μετά. Επιχειρεί την μεγαλύτερη αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου κατά τα τελευταία 35 χρόνια.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, η Παιδεία για την Τρόικα και την παράνομη κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν επιτρέπεται να είναι η εξαίρεση στη σφοδρή επίθεση ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας που έχουν εξαπολύσει το τελευταίο 6μηνο. Από το Δημοτικό μέχρι τα ΑΕΙ-ΤΕΙ προωθείται η συνολική μετάλλαξή της. Διπλός ο στόχος της κυβέρνησης και ξεκάθαρος: απαλλαγή από τη συνταγματική υποχρέωση κρατικής χρηματοδότησης της εκπαίδευσης και δημιουργία πειθαρχημένων και ευέλικτων μελλοντικών εργαζόμενων.Το νέο νομοθέτημα που εξαγγέλθηκε έρχεται να επικαιροποιήσει το νόμο πλαίσιο της Γιαννάκου που σε αρκετές πλευρές του παραμένει ανεφάρμοστος, να στοιχίσει το εκπαιδευτικό μοντέλο στα καλλικρατικά πλαίσια, να θέσει με έναν επίπλαστο τρόπο την κυβέρνηση σε θέση ισχύος, να ορίσει την απαρχή μίας επίθεσης στο χώρο της Παιδείας στην οποία, όπως δηλώνουν δεν θα κάνουν βήμα πίσω. Με αυτό τον τρόπο οι εξαγγελίες της Διαμαντοπούλου στους Δελφούς που, παρά τον επιτηδευμένο εφησυχασμό ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, πήραν πριν από τρεις εβδομάδες τη μορφή νομοσχεδίου στη Σύνοδο των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο, δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις της κυβέρνησης να υποτάξει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στους νόμους της αγοράς, εξειδικεύοντας την πολιτική του Μνημονίου στο Πανεπιστήμιο.
Όλα αυτά τα μέτρα οδηγούν με όρους μονόδρομου σε μαζικές απολύσεις (όπως και αν τις βαφτίζουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια), εκτόξευση της ανεργίας και της φτώχιας, και εν τέλει βάθεμα της υπαρκτής κοινωνικής κρίσης στα όρια της εξαθλίωσης των μαζών. Είναι προφανές ότι έτσι υπηρετείται, χωρίς να λογαριάζουν κανένα κόστος και με την κοινωνία μουδιασμένη, το στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης να παραδώσει συνολικά τον δημόσιο χώρο υπό ιδιωτική εκμετάλλευση.
Τις επόμενες μέρες συμπληρώνονται 2 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από το όπλο ενός ειδικού φρουρού, ενός “προστάτη του πολίτη”. Μια δολοφονία που ήταν η αφορμή για την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε, με χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους, να φωνάζουν “ως εδώ” για τα αδιέξοδα στα οποία τους είχαν οδηγήσει οι χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ο Δεκέμβρης υπήρξε μια ηχηρή απάντηση, απέναντι σε όσους προσπάθησαν να επιβάλλουν την κυριαρχία των αγορών, με ένα κράτος μονομερή προστάτη των τραπεζών, της εργοδοσίας και του μεγάλου επιχειρηματικού κεφαλαίου εν γένει.
Κατά την άποψή μας ο Δεκέμβρης αυτός, έχει αφήσει μία σημαντική παρακαταθήκη στην ελληνική νεολαία. Ήταν, και φιλοδοξούμε να είναι και φέτος, άλλο ένα σημαντικό εφαλτήριο για την πολιτικοποίηση του φοιτητικού και του μαθητικού κόσμου και τη συνειδητοποίηση των αγώνων που έχει να δώσει μπροστά του.
Και οι αγώνες αυτοί μπαίνουν σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο στο σήμερα. Τώρα πια υπάρχει η τρόικα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η πιο ταξικά ανάλγητη κυβέρνηση της Ευρώπης και οι νεοφιλελεύθερες επιταγές της Ε.Ε., απέναντι στα οποία ο ελληνικός λαός, ο κόσμος της εργασίας και της νεολαίας πρέπει να συσπειρωθούν, να οργανωθούν και να αγωνιστούν. Υπάρχουν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ, ο νόμος-πλαίσιο της Άννας Διαμαντοπούλου, που διαλύει το δημόσιο-δωρεάν πανεπιστήμιο και το επανασυγκροτεί με νεοφιλελεύθερα πρότυπα και σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς.
Υπάρχει όμως ακόμα ένα πράγμα που μας ‘’έμαθε’’ ο Δεκέμβρης του 2008. Ότι οι νεολαιίστικοι αγώνες χρειάζεται να απολήγουν σε συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και να συσπειρώνονται ανυποχώρητα γύρω από αυτά. Μόνο έτσι μπορούν να είναι νικηφόροι!
Ήδη τα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Ιωαννίνων, Αιγαίου, Πατρών, Κρήτης Ε.Μ.Π., Α.Π.Θ., Πάντειο, καθώς και το Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), αποδοκίμασαν το Κείμενο Διαβούλευσης και δήλωσαν πως «δεν μπορεί να αποτελέσει βάση διαλόγου, καθ' όσον περιλαμβάνει προτάσεις με τις οποίες παραβιάζονται βασικές ακαδημαϊκές αρχές, θίγεται ο χαρακτήρας της ανώτατης εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού και καταστρατηγείται το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου, ζήτημα που εγείρει σοβαρό θέμα συνταγματικότητας».
ΑΛΛΑ ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ;
Σε αυτόν τον δεύτερο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης, ετοιμάζεται το σχέδιο μιας βαθύτατης τομής στην παιδεία και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το νομοσχέδιο το οποίο γνωστοποιήθηκε από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και της Διαμαντοπούλου στο συνέδριο των Δελφών και συμπυκνώθηκε στο λεγόμενο «κείμενο διαβούλευσης για την παιδεία», αλλάζει το δημόσιο πανεπιστήμιο, όπως το ξέραμε, καθιστώντας το, ούτε δημόσιο, ούτε δωρεάν, αλλά ούτε και πανεπιστήμιο. Προϋποθέτει αλλαγές που κινούνται σε τρεις βασικούς άξονες: στη διαμόρφωση του ταξικού πανεπιστημίου, στη συγχώνευση και κατάργηση τμημάτων ώστε να εναρμονιστεί με το νομοσχέδιο «Καλλικράτης», τον οικονομικό στραγγαλισμό και στη διοικητική λειτουργία του πανεπιστημίου με όρους Ανώνυμης Εταιρίας.
Η διοίκηση των πανεπιστημίων από το «Συμβούλιο Διοίκησης», αντί της Συγκλήτου και των ΓΣ των Τμημάτων, έχει στόχο να ακυρώσει το «εμπόδιο» των συλλογικών οργάνων, αλλά κυρίως την παρουσία και την παρέμβαση του φοιτητικού κινήματος στις αποφάσεις, για να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα των πανεπιστημίων οι κανόνες της αγοράς του κεφαλαίου και οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Έτσι, μεταλλάσσεται το πανεπιστήμιο σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θα διοικείται από το Συμβούλιο – μάνατζερ, που θα επιβάλλει αυταρχικούς ρυθμούς και κανόνες στις σπουδές και στις εξετάσεις των φοιτητών, χωρίς περιθώρια ανάπτυξης κριτικής σκέψης και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης.
Το νομοσχέδιο «Καλλικράτης» υπάγει τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων από αρμοδιότητα του κράτους σε αρμοδιότητα των σχηματισμένων περιφερειακών συμβουλίων, με κατεύθυνση την κατάργηση και συγχώνευση τμημάτων και δημιουργία «πρώτης και δεύτερης ποιότητας» σχολών. Απολύσεις διοικητικού και διδακτικού προσωπικού, μείωση ου αριθμού των φοιτητών και δημιουργία μιας πρώτης τάξεως πελατείας για τα προσφάτως «νομιμοποιημένα» ιδρύματα (ΚΕΣ, ΚΕΚ, ΙΕΚ).
Με τα πτυχία πολλών μορφών, ο κάθε φοιτητής παύει πλέον να παίρνει γνώσεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο σπουδών αλλά δέχεται αποσπασματικές γνώσεις – πληροφορίες – προσόντα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών χωρίς προκαθορισμένο χρόνο φοίτησης και όλα αυτά στο όνομα της επιλογής, της ευελιξίας, των απεριόριστων δυνατοτήτων κ.ο.κ. Πέρα από την διάλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το σημαντικότερο είναι η μετάλλαξη του πτυχίου σε ατομική υπόθεση με το χαρακτήρα φακέλου προσόντων, καταργώντας έτσι τη συλλογική διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ο φοιτητής ατομικά πλέον θα ψάχνει δουλειά με βάση το «πόσο καλός μαθητευόμενος» είναι σε όλη τη διάρκεια της ζωής του κινούμενος από την ανεργία στη δια βίου μάθηση κ.ο.κ.
Το «κουπόνι» του φοιτητή ανοίγει το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μετατρέπει το φοιτητή σε πελάτη των ιδρυμάτων Α.Ε. που αγοράζει υπηρεσίες – σπουδές, ενώ όταν «τελειώσει» η πίστωση του κουπονιού θα αναγκαζόμαστε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας.
Με την «οικονομική αυτοτέλεια», που θα περιλαμβάνει και τη μισθοδοσία, θα επιβάλουν στα Πανεπιστήμια κανόνες ανώνυμης εταιρείας, για να αναζητούν πόρους από χορηγούς, να πωλούν «υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας», να διαφοροποιούν τις αμοιβές των διδασκόντων για να «προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς».
Η επίθεση όμως που δέχεται η ελληνική κοινωνία δεν αφορά μόνο το δημόσιο πανεπιστήμιο. Είδαμε όλο το προηγούμενο καιρό ότι η πολιτική της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρα ενάντια στον εργαζόμενο λαό με περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση της άμεσης φορολόγησης στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και έμμεση φορολόγηση που διαπέρασε όλα τα προϊόντα. Αντίθετα τα κέρδη των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των τραπεζών έμειναν στο απυρόβλητο. Ως συνέχεια της βούλησης ΠΑΣΟΚ και ΔΝΤ για παραγωγή άμεσα εκμεταλλεύσιμων και αναλώσιμων εργαζόμενων εισάγεται το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης. Πιο αναλυτικά:
ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΡΩΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ: Ο εργασιακός μεσαίωνας που ετοιμάζουν για τη νεολαία, παίρνει πλέον σάρκα και οστά με την εφαρμογή και στη χώρα μας του συμφώνου πρώτης απασχόλησης. Επιγραμματικά, πρόκειται για μια διάταξη η οποία θεωρεί τους νέους εργαζόμενους ως μια ειδική κατηγορία που με ηλικιακά, και μόνο, κριτήρια θα πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από το υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι θεσμοθετείται τριετής μαθητεία για νέους άνεργους με απολαβές γύρω στα 350 - 400 ευρώ, αλλά και δημιουργία "Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης" που θα αφορά τις νέες προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα οι οποίες θα αμείβονται με 550 ευρώ, έναντι των 740 ευρώ που ορίζει η τελευταία σύμβαση. Επί της ουσίας, μιλάμε για μια άνευ όρων παράδοση της νεολαίας στις ορέξεις της εργοδοσίας που με τη σειρά της σημαίνει ότι η δική μας γενιά θα είναι αυτή που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος για την έξοδο της χώρας από ην κρίση προσφέροντας φτηνή κι ελαστική εργασία προκειμένου να συντηρηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ…
Για εμάς η δύναμη των φοιτητών αντλείται από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Με την εμπειρία του κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, ξέρουμε ότι μονάχα αν αποφασίσουμε όλο και περισσότεροι, όλο και πιο έντονα να εμπλακούμε στη συζήτηση που έχει ανοίξει στο εσωτερικό των συλλόγων, μπορούμε να πετύχουμε την ανατροπή του εκτρωματικού νόμου-πλαίσιο.
Η ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς που αντιτίθενται στην εκπαιδευτική αποδιάρθρωση είναι αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία του αγώνα μας. Μια ενότητα όχι γενική και αόριστη, αλλά δομημένη πάνω στα συγκεκριμένα επίδικα και αιτήματα που μας ενώνουν και μπορούν να αποτελέσουν μέτωπο ανατροπής των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Σε συνθήκες κρίσιμες σαν κι αυτές πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι οποιαδήποτε αποδυνάμωση του κινήματος είναι εγκληματική. Όλες οι δυνάμεις που προώθησαν το κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα, μαζί με τους ανένταχτους φοιτητές και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια οφείλουν να συγκροτήσουν ένα ενωτικό, μαζικό πανεκπαιδευτικό κίνημα που θα μπορέσει αφενός να τσακίσει το νέο νομοσχέδιο και αφετέρου να λειτουργήσει ως πυροδότης ευρύτερων κοινωνικών αντιδράσεων, μπροστά στην ισοπέδωση λαϊκών κεκτημένων ολόκληρων αιώνων.
Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ
Για όλα τα παραπάνω, είναι αναγκαίο όσο ποτέ η συγκρότηση ενός μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος, αντίστοιχου και μεγαλύτερης κλίμακας από του 2006-2007, το οποίο θα πυροδοτήσει μεγαλύτερους κοινωνικούς αγώνες, θα βάλει φρένο στην επιχειρούμενη διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και θα ανοίξει μια κεντρική αντιπαράθεση απέναντι στην τρόικα και την κυβέρνηση. Που θα αποτελέσει τις απαρχές μιας μαζικής εισβολής στο προσκήνιο, της νεολαίας που συμπιέζεται, απορρίπτεται, αποτελεί καύσιμη ύλη στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Που θα θέσει τις απαρχές ενός κοινωνικού μετώπου και μιας λαϊκής εξέγερσης που θα διεκδικήσει έναν άλλο δρόμο. Ας διδαχτούμε από τα παραδείγματα των ευρωπαϊκών φοιτητικών κινημάτων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, την αποφασιστικότητά τους και τις δυναμικές μορφές πάλης που υιοθέτησαν.
Να αξιοποιήσουμε την εμπειρία του νικηφόρου κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, προωθώντας την πολιτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Σκιαγραφώντας κομμάτια του άλλου δρόμου να ξαναδώσουμε ελπίδα σε μια κοινωνία που της έχουν κλέψει κάθε συλλογικό όραμα και προοπτική. Με συμμετοχικές δομές, πρωτοβουλίες, συνελεύσεις να οργανώσουμε και να προετοιμάσουμε το μεγάλο ξέσπασμα που θα’ ρθεί. Να τολμήσουμε να αλλάξουμε, να τολμήσουμε να απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμα της ιστορίας, να τολμήσουμε να γίνουμε η γενιά που αρνούμενη την πραγματικότητα του μνημονίου θα αλλάξει ριζικά την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
Να αποσυρθεί το Μνημόνιο και το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε, να αποδοκιμαστεί η πολιτική κυβέρνησης και τρόικας
Να παρθούν πίσω τα κοινωνιοκτόνα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι
Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους, χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς -ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών
Καταδίκη της εκπαιδευτικής αποδιάρθρωσης Διαμαντοπούλου –απόσυρση των ΑΕΙ από τον προσχηματικό Διάλογο
Δημόσια και Δωρεάν: σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, συγγράμματα
Άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ – Δαπάνες για παιδεία και υγεία, όχι για την αστυνομία και για στρατιωτικούς εξοπλισμούς
Ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα -το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για να βρούμε δουλειά
Να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ -να καταργηθούν και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους.
Να αποσυρθεί άμεσα ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός -όχι στη συγκρότηση 4ετών επιχειρηματικών προγραμμάτων
Χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών από τον προϋπολογισμό.
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με αξιοπρεπείς απολαβές και ασφάλιση – όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας – Όχι στην απελευθέρωση των απολύσεων.
Προάσπιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου από την ακαδημαϊκή κοινότητα –ποτέ ξανά δυνάμεις καταστολής στο χώρο του Ασύλου
ΟΧΙ στον «πανεπιστημιακό Καλλικράτη»-Καμία κατάργηση ή συγχώνευση τμημάτων και σχολών
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών – Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά των μεταναστών που το επιθυμούν - Άσυλο στους πρόσφυγες
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Κατάληψη της Σχολής την Πέμπτη-Παρασκευή 2-3 και τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου
• Ανοιχτή Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης την Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου που θα οργανώσει κινηματικές δράσεις μέσα στη Σχολή, διασφαλίζοντας τη μαζικότητα και τη λειτουργικότητα της κατάληψης
• Συμμετοχή στο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο την Πέμπτη 2 Δεκ., 12.00μ.μ., στα Προπύλαια
• Συντονισμός με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, τα μέλη ΔΕΠ και τα σωματεία των εργαζομένων που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση
• Σύγκληση νέας Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου, την επόμενη εβδομάδα, ενόψει της νέας Συνόδου Πρυτάνεων στο Λαύριο (10-12 Δεκ.) και της πανεργατικής απεργίας της 15ης Δεκέμβρη
Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα δεδομένα-εντολές της τρόικα ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει 14 (και κάτι) δις ευρώ περικοπών, από το χώρο της υγείας και της παιδείας, μέχρι τους δήμους και τις περιφέρειες (πάντα βάσει του Καλλικράτη). Ταυτόχρονα τρίτη συνεχόμενη αύξηση των έμμεσων φόρων μέσα σε ένα εξάμηνο (ίσως παγκόσμιο ρεκόρ) με τη συνοδεία νέων περικοπών στο δημόσιο τομέα. Αποφάσεις (βάσει του μνημονίου) πάρθηκαν και για τις εργασιακές σχέσεις, όπου οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών δηλαδή με απλά λόγια οι σχέσεις εργασίας των εργαζομένων με τους εργοδότες θα καθορίζονται από τους τελευταίους. Το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ επιταχύνεται στο πνεύμα πούλα όσο όσο (μπας και δείξουμε ότι μειώνουμε το έλλειμμα) με αποτέλεσμα χιλιάδες θέσεις εργασίας να χαθούν.
Ο προϋπολογισμός του 2010 είναι ο πιο ταξικά μεροληπτικός και ο πιο κοινωνικά άδικος από όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς από την Μεταπολίτευση και μετά. Επιχειρεί την μεγαλύτερη αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου κατά τα τελευταία 35 χρόνια.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, η Παιδεία για την Τρόικα και την παράνομη κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν επιτρέπεται να είναι η εξαίρεση στη σφοδρή επίθεση ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας που έχουν εξαπολύσει το τελευταίο 6μηνο. Από το Δημοτικό μέχρι τα ΑΕΙ-ΤΕΙ προωθείται η συνολική μετάλλαξή της. Διπλός ο στόχος της κυβέρνησης και ξεκάθαρος: απαλλαγή από τη συνταγματική υποχρέωση κρατικής χρηματοδότησης της εκπαίδευσης και δημιουργία πειθαρχημένων και ευέλικτων μελλοντικών εργαζόμενων.Το νέο νομοθέτημα που εξαγγέλθηκε έρχεται να επικαιροποιήσει το νόμο πλαίσιο της Γιαννάκου που σε αρκετές πλευρές του παραμένει ανεφάρμοστος, να στοιχίσει το εκπαιδευτικό μοντέλο στα καλλικρατικά πλαίσια, να θέσει με έναν επίπλαστο τρόπο την κυβέρνηση σε θέση ισχύος, να ορίσει την απαρχή μίας επίθεσης στο χώρο της Παιδείας στην οποία, όπως δηλώνουν δεν θα κάνουν βήμα πίσω. Με αυτό τον τρόπο οι εξαγγελίες της Διαμαντοπούλου στους Δελφούς που, παρά τον επιτηδευμένο εφησυχασμό ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, πήραν πριν από τρεις εβδομάδες τη μορφή νομοσχεδίου στη Σύνοδο των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο, δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις της κυβέρνησης να υποτάξει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στους νόμους της αγοράς, εξειδικεύοντας την πολιτική του Μνημονίου στο Πανεπιστήμιο.
Όλα αυτά τα μέτρα οδηγούν με όρους μονόδρομου σε μαζικές απολύσεις (όπως και αν τις βαφτίζουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια), εκτόξευση της ανεργίας και της φτώχιας, και εν τέλει βάθεμα της υπαρκτής κοινωνικής κρίσης στα όρια της εξαθλίωσης των μαζών. Είναι προφανές ότι έτσι υπηρετείται, χωρίς να λογαριάζουν κανένα κόστος και με την κοινωνία μουδιασμένη, το στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης να παραδώσει συνολικά τον δημόσιο χώρο υπό ιδιωτική εκμετάλλευση.
Τις επόμενες μέρες συμπληρώνονται 2 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από το όπλο ενός ειδικού φρουρού, ενός “προστάτη του πολίτη”. Μια δολοφονία που ήταν η αφορμή για την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε, με χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους, να φωνάζουν “ως εδώ” για τα αδιέξοδα στα οποία τους είχαν οδηγήσει οι χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ο Δεκέμβρης υπήρξε μια ηχηρή απάντηση, απέναντι σε όσους προσπάθησαν να επιβάλλουν την κυριαρχία των αγορών, με ένα κράτος μονομερή προστάτη των τραπεζών, της εργοδοσίας και του μεγάλου επιχειρηματικού κεφαλαίου εν γένει.
Κατά την άποψή μας ο Δεκέμβρης αυτός, έχει αφήσει μία σημαντική παρακαταθήκη στην ελληνική νεολαία. Ήταν, και φιλοδοξούμε να είναι και φέτος, άλλο ένα σημαντικό εφαλτήριο για την πολιτικοποίηση του φοιτητικού και του μαθητικού κόσμου και τη συνειδητοποίηση των αγώνων που έχει να δώσει μπροστά του.
Και οι αγώνες αυτοί μπαίνουν σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο στο σήμερα. Τώρα πια υπάρχει η τρόικα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η πιο ταξικά ανάλγητη κυβέρνηση της Ευρώπης και οι νεοφιλελεύθερες επιταγές της Ε.Ε., απέναντι στα οποία ο ελληνικός λαός, ο κόσμος της εργασίας και της νεολαίας πρέπει να συσπειρωθούν, να οργανωθούν και να αγωνιστούν. Υπάρχουν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ, ο νόμος-πλαίσιο της Άννας Διαμαντοπούλου, που διαλύει το δημόσιο-δωρεάν πανεπιστήμιο και το επανασυγκροτεί με νεοφιλελεύθερα πρότυπα και σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς.
Υπάρχει όμως ακόμα ένα πράγμα που μας ‘’έμαθε’’ ο Δεκέμβρης του 2008. Ότι οι νεολαιίστικοι αγώνες χρειάζεται να απολήγουν σε συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και να συσπειρώνονται ανυποχώρητα γύρω από αυτά. Μόνο έτσι μπορούν να είναι νικηφόροι!
Ήδη τα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Ιωαννίνων, Αιγαίου, Πατρών, Κρήτης Ε.Μ.Π., Α.Π.Θ., Πάντειο, καθώς και το Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), αποδοκίμασαν το Κείμενο Διαβούλευσης και δήλωσαν πως «δεν μπορεί να αποτελέσει βάση διαλόγου, καθ' όσον περιλαμβάνει προτάσεις με τις οποίες παραβιάζονται βασικές ακαδημαϊκές αρχές, θίγεται ο χαρακτήρας της ανώτατης εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού και καταστρατηγείται το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου, ζήτημα που εγείρει σοβαρό θέμα συνταγματικότητας».
ΑΛΛΑ ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ;
Σε αυτόν τον δεύτερο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης, ετοιμάζεται το σχέδιο μιας βαθύτατης τομής στην παιδεία και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το νομοσχέδιο το οποίο γνωστοποιήθηκε από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και της Διαμαντοπούλου στο συνέδριο των Δελφών και συμπυκνώθηκε στο λεγόμενο «κείμενο διαβούλευσης για την παιδεία», αλλάζει το δημόσιο πανεπιστήμιο, όπως το ξέραμε, καθιστώντας το, ούτε δημόσιο, ούτε δωρεάν, αλλά ούτε και πανεπιστήμιο. Προϋποθέτει αλλαγές που κινούνται σε τρεις βασικούς άξονες: στη διαμόρφωση του ταξικού πανεπιστημίου, στη συγχώνευση και κατάργηση τμημάτων ώστε να εναρμονιστεί με το νομοσχέδιο «Καλλικράτης», τον οικονομικό στραγγαλισμό και στη διοικητική λειτουργία του πανεπιστημίου με όρους Ανώνυμης Εταιρίας.
Η διοίκηση των πανεπιστημίων από το «Συμβούλιο Διοίκησης», αντί της Συγκλήτου και των ΓΣ των Τμημάτων, έχει στόχο να ακυρώσει το «εμπόδιο» των συλλογικών οργάνων, αλλά κυρίως την παρουσία και την παρέμβαση του φοιτητικού κινήματος στις αποφάσεις, για να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα των πανεπιστημίων οι κανόνες της αγοράς του κεφαλαίου και οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Έτσι, μεταλλάσσεται το πανεπιστήμιο σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θα διοικείται από το Συμβούλιο – μάνατζερ, που θα επιβάλλει αυταρχικούς ρυθμούς και κανόνες στις σπουδές και στις εξετάσεις των φοιτητών, χωρίς περιθώρια ανάπτυξης κριτικής σκέψης και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης.
Το νομοσχέδιο «Καλλικράτης» υπάγει τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων από αρμοδιότητα του κράτους σε αρμοδιότητα των σχηματισμένων περιφερειακών συμβουλίων, με κατεύθυνση την κατάργηση και συγχώνευση τμημάτων και δημιουργία «πρώτης και δεύτερης ποιότητας» σχολών. Απολύσεις διοικητικού και διδακτικού προσωπικού, μείωση ου αριθμού των φοιτητών και δημιουργία μιας πρώτης τάξεως πελατείας για τα προσφάτως «νομιμοποιημένα» ιδρύματα (ΚΕΣ, ΚΕΚ, ΙΕΚ).
Με τα πτυχία πολλών μορφών, ο κάθε φοιτητής παύει πλέον να παίρνει γνώσεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο σπουδών αλλά δέχεται αποσπασματικές γνώσεις – πληροφορίες – προσόντα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών χωρίς προκαθορισμένο χρόνο φοίτησης και όλα αυτά στο όνομα της επιλογής, της ευελιξίας, των απεριόριστων δυνατοτήτων κ.ο.κ. Πέρα από την διάλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το σημαντικότερο είναι η μετάλλαξη του πτυχίου σε ατομική υπόθεση με το χαρακτήρα φακέλου προσόντων, καταργώντας έτσι τη συλλογική διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ο φοιτητής ατομικά πλέον θα ψάχνει δουλειά με βάση το «πόσο καλός μαθητευόμενος» είναι σε όλη τη διάρκεια της ζωής του κινούμενος από την ανεργία στη δια βίου μάθηση κ.ο.κ.
Το «κουπόνι» του φοιτητή ανοίγει το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μετατρέπει το φοιτητή σε πελάτη των ιδρυμάτων Α.Ε. που αγοράζει υπηρεσίες – σπουδές, ενώ όταν «τελειώσει» η πίστωση του κουπονιού θα αναγκαζόμαστε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας.
Με την «οικονομική αυτοτέλεια», που θα περιλαμβάνει και τη μισθοδοσία, θα επιβάλουν στα Πανεπιστήμια κανόνες ανώνυμης εταιρείας, για να αναζητούν πόρους από χορηγούς, να πωλούν «υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας», να διαφοροποιούν τις αμοιβές των διδασκόντων για να «προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς».
Η επίθεση όμως που δέχεται η ελληνική κοινωνία δεν αφορά μόνο το δημόσιο πανεπιστήμιο. Είδαμε όλο το προηγούμενο καιρό ότι η πολιτική της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρα ενάντια στον εργαζόμενο λαό με περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση της άμεσης φορολόγησης στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και έμμεση φορολόγηση που διαπέρασε όλα τα προϊόντα. Αντίθετα τα κέρδη των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των τραπεζών έμειναν στο απυρόβλητο. Ως συνέχεια της βούλησης ΠΑΣΟΚ και ΔΝΤ για παραγωγή άμεσα εκμεταλλεύσιμων και αναλώσιμων εργαζόμενων εισάγεται το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης. Πιο αναλυτικά:
ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΡΩΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ: Ο εργασιακός μεσαίωνας που ετοιμάζουν για τη νεολαία, παίρνει πλέον σάρκα και οστά με την εφαρμογή και στη χώρα μας του συμφώνου πρώτης απασχόλησης. Επιγραμματικά, πρόκειται για μια διάταξη η οποία θεωρεί τους νέους εργαζόμενους ως μια ειδική κατηγορία που με ηλικιακά, και μόνο, κριτήρια θα πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από το υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι θεσμοθετείται τριετής μαθητεία για νέους άνεργους με απολαβές γύρω στα 350 - 400 ευρώ, αλλά και δημιουργία "Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης" που θα αφορά τις νέες προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα οι οποίες θα αμείβονται με 550 ευρώ, έναντι των 740 ευρώ που ορίζει η τελευταία σύμβαση. Επί της ουσίας, μιλάμε για μια άνευ όρων παράδοση της νεολαίας στις ορέξεις της εργοδοσίας που με τη σειρά της σημαίνει ότι η δική μας γενιά θα είναι αυτή που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος για την έξοδο της χώρας από ην κρίση προσφέροντας φτηνή κι ελαστική εργασία προκειμένου να συντηρηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ…
Για εμάς η δύναμη των φοιτητών αντλείται από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Με την εμπειρία του κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, ξέρουμε ότι μονάχα αν αποφασίσουμε όλο και περισσότεροι, όλο και πιο έντονα να εμπλακούμε στη συζήτηση που έχει ανοίξει στο εσωτερικό των συλλόγων, μπορούμε να πετύχουμε την ανατροπή του εκτρωματικού νόμου-πλαίσιο.
Η ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς που αντιτίθενται στην εκπαιδευτική αποδιάρθρωση είναι αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία του αγώνα μας. Μια ενότητα όχι γενική και αόριστη, αλλά δομημένη πάνω στα συγκεκριμένα επίδικα και αιτήματα που μας ενώνουν και μπορούν να αποτελέσουν μέτωπο ανατροπής των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Σε συνθήκες κρίσιμες σαν κι αυτές πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι οποιαδήποτε αποδυνάμωση του κινήματος είναι εγκληματική. Όλες οι δυνάμεις που προώθησαν το κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα, μαζί με τους ανένταχτους φοιτητές και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια οφείλουν να συγκροτήσουν ένα ενωτικό, μαζικό πανεκπαιδευτικό κίνημα που θα μπορέσει αφενός να τσακίσει το νέο νομοσχέδιο και αφετέρου να λειτουργήσει ως πυροδότης ευρύτερων κοινωνικών αντιδράσεων, μπροστά στην ισοπέδωση λαϊκών κεκτημένων ολόκληρων αιώνων.
Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ
Για όλα τα παραπάνω, είναι αναγκαίο όσο ποτέ η συγκρότηση ενός μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος, αντίστοιχου και μεγαλύτερης κλίμακας από του 2006-2007, το οποίο θα πυροδοτήσει μεγαλύτερους κοινωνικούς αγώνες, θα βάλει φρένο στην επιχειρούμενη διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και θα ανοίξει μια κεντρική αντιπαράθεση απέναντι στην τρόικα και την κυβέρνηση. Που θα αποτελέσει τις απαρχές μιας μαζικής εισβολής στο προσκήνιο, της νεολαίας που συμπιέζεται, απορρίπτεται, αποτελεί καύσιμη ύλη στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Που θα θέσει τις απαρχές ενός κοινωνικού μετώπου και μιας λαϊκής εξέγερσης που θα διεκδικήσει έναν άλλο δρόμο. Ας διδαχτούμε από τα παραδείγματα των ευρωπαϊκών φοιτητικών κινημάτων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, την αποφασιστικότητά τους και τις δυναμικές μορφές πάλης που υιοθέτησαν.
Να αξιοποιήσουμε την εμπειρία του νικηφόρου κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, προωθώντας την πολιτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Σκιαγραφώντας κομμάτια του άλλου δρόμου να ξαναδώσουμε ελπίδα σε μια κοινωνία που της έχουν κλέψει κάθε συλλογικό όραμα και προοπτική. Με συμμετοχικές δομές, πρωτοβουλίες, συνελεύσεις να οργανώσουμε και να προετοιμάσουμε το μεγάλο ξέσπασμα που θα’ ρθεί. Να τολμήσουμε να αλλάξουμε, να τολμήσουμε να απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμα της ιστορίας, να τολμήσουμε να γίνουμε η γενιά που αρνούμενη την πραγματικότητα του μνημονίου θα αλλάξει ριζικά την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
Να αποσυρθεί το Μνημόνιο και το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε, να αποδοκιμαστεί η πολιτική κυβέρνησης και τρόικας
Να παρθούν πίσω τα κοινωνιοκτόνα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι
Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους, χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς -ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών
Καταδίκη της εκπαιδευτικής αποδιάρθρωσης Διαμαντοπούλου –απόσυρση των ΑΕΙ από τον προσχηματικό Διάλογο
Δημόσια και Δωρεάν: σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, συγγράμματα
Άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ – Δαπάνες για παιδεία και υγεία, όχι για την αστυνομία και για στρατιωτικούς εξοπλισμούς
Ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα -το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για να βρούμε δουλειά
Να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ -να καταργηθούν και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους.
Να αποσυρθεί άμεσα ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός -όχι στη συγκρότηση 4ετών επιχειρηματικών προγραμμάτων
Χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών από τον προϋπολογισμό.
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με αξιοπρεπείς απολαβές και ασφάλιση – όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας – Όχι στην απελευθέρωση των απολύσεων.
Προάσπιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου από την ακαδημαϊκή κοινότητα –ποτέ ξανά δυνάμεις καταστολής στο χώρο του Ασύλου
ΟΧΙ στον «πανεπιστημιακό Καλλικράτη»-Καμία κατάργηση ή συγχώνευση τμημάτων και σχολών
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών – Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά των μεταναστών που το επιθυμούν - Άσυλο στους πρόσφυγες
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Κατάληψη της Σχολής την Πέμπτη-Παρασκευή 2-3 και τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου
• Ανοιχτή Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης την Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου που θα οργανώσει κινηματικές δράσεις μέσα στη Σχολή, διασφαλίζοντας τη μαζικότητα και τη λειτουργικότητα της κατάληψης
• Συμμετοχή στο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο την Πέμπτη 2 Δεκ., 12.00μ.μ., στα Προπύλαια
• Συντονισμός με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, τα μέλη ΔΕΠ και τα σωματεία των εργαζομένων που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση
• Σύγκληση νέας Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου, την επόμενη εβδομάδα, ενόψει της νέας Συνόδου Πρυτάνεων στο Λαύριο (10-12 Δεκ.) και της πανεργατικής απεργίας της 15ης Δεκέμβρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου